Το πρόβλημα της "μετεξέλιξης"

Το άρθρο Το πρόβλημα της "μετεξέλιξης" με σημείωση ότι δημοσιεύθηκε και στην τ/κ εφημερίδα ΚΙΠΡΙΣ στις 16/2/2016 και το οποίο σχολίασε ο Κουτλάη Έρκ. Το χαρακτήρισε εξαιρετικό. Η συζήτηση για μετεξέλιξη ή παρθενογένεση συντηρείται εδώ και καιρό, αλλά επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που η λύση βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Δεν γνωρίζω γιατί οι ηγέτες μας ασχολούνται με αυτό το θέμα, αντί να επικεντρωθούν στην ουσία, που είναι η κατάληξη σε λύση. Πολλές φορές έχω τονίσει ότι, μετά τη λύση κανένας πολιτικός δεν θα ενδιαφερθεί πως δημιουργήθηκε το ομοσπονδιακό κράτος της Κύπρου, αν μετεξελίχθηκε ή αν κάποια νέα σύμβαση προσδιόρισε τη νέα μορφή του κράτους. Αυτό θα αποτελέσει αντικείμενο έρευνας των πανεπιστημιακών, παρά της πολιτικής καθημερινότητας. Εφόσον όμως, επαναφέρεται αυτό το θέμα θα πρέπει να τοποθετηθούμε με τρόπο κατανοητό, χωρίς υπερβολές και χωρίς τη χρήση στερεοτύπων που δεν βοηθούν τους πολίτες να αντιληφθούν τη χρησιμότητα της συζήτησης. Με αποδεκτό και κατανοητό λεξιλόγιο θα αναλύσω τις έννοιες της μετεξέλιξης χωρίς να χάνεται η νοηματική αξιοπιστία τους, για να προσδιορίσουμε ακριβώς τι θέλουμε και πιο σωστά ότι, ξέρουμε τι θέλουμε να κατασκευάσουμε και πάνω σε ποιες θεμελιακές αρχές. Γι αυτό απορρίπτω a priori τις αποκαλούμενες «κόκκινες γραμμές». Δεν μπορείς να παρακάθεσαι στο τραπέζι των συνομιλιών και να προβάλλεις «κόκκινες γραμμές». Μ’ αυτό τον τρόπο δεν διεξάγονται συνομιλίες για εξεύρεση συναινετικών λύσεων. Μ’ αυτή τη αρχική διακηρυκτική θέση, δηλώνω ότι, ούτε η «μετεξέλιξη» αποτελεί ή μπορεί να αποτελεί «κόκκινη γραμμή», ή μπορεί να τοποθετηθεί στο τραπέζι των συνομιλιών και να διεκδικηθεί η αναγνώριση της. Ας την αφήσουμε στο περιθώριο, διαφορετικά παραχωρούμε στις απορριπτικές δυνάμεις ερείσματα και πολιτικό χώρο για να αντιδρούν και να εκφοβίζουν τους πολίτες. Θα ξεκινήσω από το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εμφανίστηκε στο διεθνές προσκήνιο ως αποτέλεσμα μιας διεθνούς συμφωνίας ανάμεσα στα εμπλεκόμενα κράτη, τα οποία υποστήριξαν την παραχώρηση ανεξαρτησίας στην Κύπρο. Αυτή τη συμφωνία υπέγραψαν και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι ηγέτες των δυο κοινοτήτων, επειδή αυτές θα διαχειρίζονταν το νέο κράτος. Η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε μέλος του ΟΗΕ, η διεθνή συμφωνία και οι επιμέρους συμφωνίες, όπως και το σύνταγμα του νέο κράτους, κατατέθηκαν στη γραμματεία του ΟΗΕ, ως τεκμήρια για μεταβίβαση της κυριαρχίας της Κύπρου από τη Μ. Βρετανία στην Κυπριακή Δημοκρατία. Το κράτος της Κύπρου είναι δικοινοτικό κράτος και ο δικοινοτισμός διέρχεται το σύνολο των προνοιών του συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι γνωστό γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπόρεσε να επιβιώσει. Ενώ οι εξωτερικοί παράγοντες που εγκαθίδρυσαν το κράτος, (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία) επιθυμούσαν να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί, οι εσωτερικοί όμως ταγοί το υπόσκαπταν, έθεσαν σε ακραίο ανταγωνισμό της εθνικές τους αφηγήσεις. Με τα δεδομένα αυτά, ο Δεκέμβρης του 1963 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτέλεσμα της συλλογικής εθνικιστικής εξαλλοσύνης και στις δυο κοινότητες. Οι Ελληνοκύπριοι κυνήγησαν τους Τουρκοκύπριους, αλλά και οι Τουρκοκύπριοι έπραξαν ακριβώς το ίδιο. Η Κυπριακή Δημοκρατία για συγκυριακούς λόγους, εξαιτίας του διεθνούς ανταγωνισμού ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ επιβίωσε, με αποτέλεσμα να βρεθεί στα χέρια των Ελληνοκυπρίων. Από εκείνη τη μέρα, η Ελληνοκυπριακή κοινότητα προχωρεί με σταθερά βήματα στην ελληνοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και οι Τουρκοκύπριοι από υποκείμενο Δικαίου μετατρέπονται σε αντικείμενο, με μια σειρά νόμων και ενεργειών των Ελληνοκυπρίων Η δεκαετής περιπλάνηση των Ελληνοκυπρίων με τα πανώ της «αυτοδιάθεσης –ένωσης», η κατάργηση βασικών διατάξεων του συντάγματος, και η μακρόχρονη χρήση του Δικαίου της Ανάγκης, άλλαξαν ουσιαστικά το δικοινοτικό χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μ’ αυτό το κράτος οι Τουρκοκύπριοι δεν είχαν από το Δεκέμβρη του 1963 και μετά καμιά σχέση. Άρχισαν και αυτοί να οικοδομούν παράλληλους κρατικούς μηχανισμούς για να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την καταπίεση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γι αυτό δικαιούται κατά την άποψη μου ο κ. B. Burcu να δηλώνει όταν τίθεται θέμα από τους Ελληνοκύπριους μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας «ότι η τ/κ πλευρά δεν αποδέχεται την Κυπριακή Δημοκρατία από την οποία είναι αποκλεισμένη για χρόνια και η οποία εκπροσωπεί μόνο τους Ελληνοκυπρίους και σε καμία περίπτωση η προσπάθεια τους δεν στοχεύει στην "τροποποίηση" της». Τίθεται όμως και ένα πρακτικό πρόβλημα: όταν μιλάς για μετεξέλιξη κράτους, θα πρέπει να υπάρχει ένα νομοθετικό ή συντακτικό σώμα που θα αποφασίσει τη νέα μορφή που θα του αποδώσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν μιλήσουμε για μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, τότε η Βουλή των Αντιπροσώπων είναι αυτή που θα αποφασίσει τη σύσταση του σώματος που θα προετοιμάσει το Βασικό Νόμο, που η ίδια θα θέσει με τις θετικές της ψήφους σε ισχύ. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων όμως, συμμετέχουν μόνο οι Ελληνοκύπριοι. Τότε πως θα μετεξελιχθεί η Κυπριακή Δημοκρατία; Θα αποφασίσουν οι Ελληνοκύπριοι για τους Τουρκοκύπριους; Αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντηθεί δημόσια για να αντιληφθεί ο ελληνοκύπριος πολίτης, ότι υπάρχει ένα κενό, που δεν υπάρχει τρόπος να καλυφθεί. Οι Τουρκοκύπριοι δεν αναγνωρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία στη σημερινή της μορφή και έτσι δεν προτίθενται να λάβουν μέρος σε τέτοια διαδικασία. Η επιμονή –εφόσον της δίνεται και ο χαρακτήρας της «κόκκινης γραμμής»- των ελληνοκυπρίων στη «μετεξέλιξη» είναι στάση που θα οδηγήσει τις συνομιλίες σε οριστικό ναυάγιο προς τέρψιν των απορριπτικών δυνάμεων. Γι αυτό και τα εθνικιστικά κόμματα επιμένουν στην προβολή της «μετεξέλιξης» ως απαραίτητου όρου για επίλυση του προβλήματος. Η «μετεξέλιξη» λαμβάνει διαστάσεις υπέρμετρες από την εννοιολογική της σημασία, μετατρέπεται σε πυρήνα του συνολικού προβλήματος. Ας προσεγγίσουμε το πρόβλημα με άλλους όρους για να βοηθήσουμε στην οριστική του ρύθμιση. Οι ελληνοκύπριοι και οι τουρκοκύπριοι ηγέτες που επιθυμούν λύση αποδέχονται και αναγνωρίζουν την ύπαρξη κράτους του 1960 που κράτησε μόνο για τρία χρόνια πριν αλλάξει μορφή και περιεχόμενο. Γι αυτό και δεν μιλούν για διάδοχή κράτους, που σημαίνει ότι δεν θα απαιτηθεί εκ νέου διεθνής αναγνώριση. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, οι δυο πλευρές δέχονται να συζητήσουν τη νέα μορφή, που είναι το εποικοδόμημα σ’ αυτό το κράτος. Τη νέα μορφή θα προσδιορίζουν οι συμφωνίες στις οποίες θα καταλήξουν οι δυο οι δυο ηγέτες και θα νομιμοποιήσουν οι δυο κοινότητες με δημοψηφίσματα. «Η προσπάθεια μας –δήλωσε ο Barcu- είναι να δημιουργήσουμε μια νέα δομή». Δεν αναφέρθηκε σε νέο κράτος, αλλά σε δομή κράτους. Δομή κράτους δεν είναι το ίδιο το κράτος. Οι μορφές των κρατών είναι μόνο δυο: το ενιαίο και το ομοσπονδιακό. Η πρώτη μορφή δοκιμάστηκε και απορρίφθηκε και από τις δυο κοινότητες. Τώρα θα δοκιμασθεί η δεύτερη, ελπίζοντας ότι ο λαός και οι ηγέτες έγιναν σοφότεροι και δεν θα την ανατρέψουν όπως έκαναν το Δεκέμβρη του 1963. Οι πολίτες βέβαια, που δεν μπορούν να διαχωρίσουν τέτοιους όρους δεν μπορούν να εμβαθύνουν στην ουσία του προβλήματος γι αυτό και είναι ευάλωτοι σε λαϊκίστικες αναλύσεις και αποδέκτες εθνικιστικών μηνυμάτων και παρορμήσεων. Η κυβέρνηση και τα κόμματα που την υποστηρίζουν στην εξεύρεση διευθέτησης του προβλήματος είναι αναγκασμένα να τείνουν χείρα βοήθειας στην κρατική ηγεσία. Τα εύσημα θα πρέπει να απονέμω στον αγαπητό Τ. Τσελεπή που με τη στιλπνότητα του λόγου του ξεκαθάρισε τη θέση του κόμματος του. ΠΟΛΙΤΗΣ 12/2/2016

Ρύθμιση Κυπριακού, αλλά πώς;

Κυκλοφόρησε στις 9 Φεβρουαρίου στην τουρκική το βιβλίο μου "Ρύθμιση Κυπριακού, αλλά πώς;¨"

Γιατί πηγαίνω στα κατεχόμενα;

22 Απριλίου 2003. Όλοι μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι για τα γενέθλια μου. Η οικογένεια μου, οι συγγενείς και οι φίλοι. Η συζήτηση: θα ανοίξουν τα οδοφράγματα και θα μας επιτρέψουν να πάμε στο χωριό μας; Θυμάμαι αμέσως μετά τα γεγονότα και το ξεριζωμό, όταν πια πέρασαν κάποια χρόνια και βεβαιώθηκα πως η επιστροφή αργή πολύ, σχεδίασα πάνω σ’ ένα χαρτί το χάρτη του χωριού μου: τους δρόμους του, τα σπίτια και τα ονόματα των ιδιοκτητών τους. Κάποτε έγραψα και ένα «Χρονικό» στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ για τα γεγονότα του χωριού μου και στο Φιλελεύθερο για την ιστορία του. Ναι, ήθελα να θυμάμαι το χωριό μου και τους χωριανούς μου. Και δε σχεδίασα μόνο τη γειτονιά όπου ζούσαν οι ελληνοκύπριοι, αλλά και τη γειτονιά των τουρκοκυπρίων. Ήθελα να θυμάμαι και τα σπίτια των φίλων μου, να μην τους ξεχάσω. Και μπούκαρε λαχανιασμένη η αναμενόμενη είδηση είδηση: πρώτοι φθάσαμε στο οδόφραγμα του Περγάμου. Πρώτοι περάσαμε το οδόφραγμα. Και ποιο συναντήσαμε; Τον Ιμπραήμ, που τότε ήταν ο πιο μικρός της παρέας και μας παρακαλούσε να το βάλουμε στην ποδοσφαιρική μας ομάδα. Μπήκε κι αυτός στο αυτοκίνητο, στοιβαχτήκαμε πέντε άτομα σ’ ένα μικρό micra. Και η ερώτηση από την κόρη μου, που ήταν μόνο δυο χρονών όταν φύγαμε από το χωριό: παπά πόσο μακριά είναι το χωριό σου (αυτό το σου με πείραξε πολύ, μου ήρθε σαν πέτρα στο κεφάλι) από ‘δω; Και ‘γω κοροϊδεύοντας την της είπα ότι, «αν δεν μετακινήθηκε, ένα δεκαπεντάλεπτο». Και η άλλη ερώτηση: Πίσω από τα βουνά του Πενταδακτύλου πόσο εκτείνεται η γη; «Θα πάμε και θα δεις» της είπα. Αν δεν την έπαιρνα πως θα μάθαινε το μέγεθος της χώρας μας; Πως θα μπορούσε να γνωρίσει την Κερύνεια και το Πέλλα Πάϊς; Πήγαμε στο χωριό και πρώτ’ απ’ όλα στο πατρικό. Τους περιέγραψα που ζούσε ο καθένας, τους έδειξα το δωμάτιο μου, που έχει ένα παράθυρο, το οποίο είχε πάντα ανοικτό η μάνα μου και έμπαινα από αυτό τα βράδια. Φεύγοντας ο γιος μου είπε: «παπά, δε θέλω να σε λυπήσω, αλλά θα σου πω κάτι: το χωριό σου δεν είναι ωραίο, δεν μου άρεσε, δεν θα ήθελα να ζήσω σ’ αυτό». Τον κατανόησα. Πατρίδα σου είναι ο τόπος που ζεις, που εργάζεσαι, που μεγαλώνεις, που σπουδάζεις, που αγαπάς και αγαπιέσαι. Ο γιος μου ήταν ξένος για το χωριό μου. Δεν είναι νομίζω ο μοναδικός νεαρός που αντιδρά με αυτό τον τρόπο. Και δεν είναι μόνο οι νέοι. Υπάρχουν και μεγαλύτεροι άνθρωποι, πολίτες αυτής της χώρας, ακόμα και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, της γνώσης και των πανεπιστημίων, οι οποίοι αντιδρούν με αυτό τον τρόπο, που έφτιαξαν με τα κείμενα τους γενεές τυφλών και κουφών, βουτηγμένους στα απόνερα του εθνικισμού. Οι ποιητές μας υμνούσαν την ένωση, έφτιαχνα τραγούδια και εξυμνούσαν ήρωες, υπαρκτούς και ανύπαρκτους. Ξεθώριασε σε πολλούς η μνήμη και όταν δεν υπάρχει μνήμη δεν υπάρχει αγάπη του χώρου και των ανθρώπων του. Μπορείς να αγαπάς τη μισή Κύπρο, αλλά όχι ολόκληρη την Κύπρο. Η άλλη μισή θα σου είναι ξένη, θα μισείς τους «άλλους» αλλά αποφεύγεις να βουτήξεις στα βάθη της ιστορίας και να συλλάβεις ότι όλα ξεκίνησαν από μίσος, από την εθνικιστική θολούρα του μυαλού που για δεκαετίες αποτελούσε συλλογική συνείδηση και παρέμενε «αμάραντη» η ιδέα, πως «εμείς» οι Ελληνοκύπριοι είμαστε ο αποκλειστικός ιδιοκτήτης αυτής της γης και οι «άλλοι» θεωρούνταν φιλοξενούμενοι μας. Πηγαίνω όποτε μπορώ στο χωριό μου, για να ζήσω τη νέα γενιά που μεγαλώνει, να μάθω τι σκέφτεται το εγγόνι του Ττέλλου, που είναι καθηγητής στο γυμνάσιο, τι διδάσκει τους μαθητές του, πως αναφέρεται σε μας, πως μας ζωγραφίζει στα μυαλά της νέας γενιάς, και πως αυτοί μας δέχονται. Κι έρχεται η Πανού, η εικοσιπεντάχρονη δασκάλα που με αποκαλεί «θείε», η μητέρα της ήταν φίλη με τον αδελφό μου και τη γυναίκα του, ήταν τότε η νέα γενιά του χωριού μου. Πηγαίνω στους γάμους των παιδιών των χωριανών μου, είμαι παρόν στη χαρές και στις λύπες τους. Θεωρώ ότι η επιτυχημένη επικοινωνία εξοικειώνει, προκαλεί ηρεμία και αυτοπεποίθηση, η αποτυχημένη επικοινωνία αποξενώνει, συνεπάγεται αβεβαιότητα και φόβο. Μπορεί λόγω γλώσσας να μη μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως ο ένας τον άλλον, αλλά καταφέρνουμε να γελούμε και να αστειευόμαστε, αλλά και να κλαίμε στις λύπες μας. Αρκετοί Ελληνοκύπριοι πολίτες αποφεύγουν να διέλθουν από τα οδοφράγματα επειδή φοβούνται να επικοινωνήσουν με τον άλλο, φοβούνται να μπουν σ’ ένα διάλογο με τον άλλο που δεν είναι «δικός μας», φοβούνται να εξομολογηθούν το φόβο τους, προτιμούν να παραμένουν κλειστοί στο καβούκι τους, κυκλοφορούν μόνο στον φαντασιακό κόσμο που έχουν φτιάξει, τους καταπονεί η αγοραφοβία. Οι ποιητές και οι λογοτέχνες, οι φιλόσοφοι και οι πολιτικοί πρέπει να ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα, όταν στη σύγχρονη εποχή διαλύονται και αντικαθιστώνται από ευρύτερους χωρο-ορίζοντες, γίνονται οικουμενικοί, αντί να περιορίζονται στα στενά σύνορα ενός κράτους. Σήμερα πατρίδα μου είναι η Κύπρος και χώρα μου η Ευρώπη και το σπίτι Σύμπαν (Τεύκρος Ανθίας). Να γιατί περνώ τα οδοφράγματα χωρίς αιδώ, δεν είμαι ποιητής να γράψω «ποιητική αδεία», προσπαθώντας να πείσω ότι πατρίδα μου είναι όλη η Κύπρος, κι όχι ένα της κομμάτι. Με ενοχλεί αφάνταστα που δείχνω ταυτότητα, την ίδια ταυτότητα που έχει και αυτός που με ελέγχει, αλλά πρέπει να του αποδείχνω καθημερινά πως τούτη η γη «είναι δική τους και δική μας», όχι μόνο δική μας ή μόνο δική τους. Το παρόν κείμενο ας θεωρηθεί απάντηση σ’ ένα ποιητή που έμεινε με τα ασημικά των περασμένων αιώνων και κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα, όπως και σε μια ποιήτρια, η οποία είναι έτοιμη να αυτοπυρποληθεί για την ένωση!

Τζίζι-Μίζι

In nuce Ο Πρόεδρος κ. Νίκος Αναστασιάδης δήλωσε ότι, θα θέλαμε το ενιαίο κράτος, αλλά λόγω των καταστάσεων όπως έχουν διαμορφωθεί, δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε την ομοσπονδία. Τέτοια δήλωση ακούστηκε από τα χείλη των πολιτικών ηγετών, που υποστηρίζουν την ομοσπονδιακή διάρθρωση του κράτους μας. Υπάρχουν μόνο δυο μορφές κράτους: το ενιαίο και το ομοσπονδιακό. Διαλέγουμε και παίρνουμε εκεί που συμφέρει στη χώρα και τους πολίτες. Δεν μπορούμε να συγκρίνεται τη μια μορφή κράτους με την άλλη. Η ομοσπονδία, είναι η ιδανική λύση επειδή ενυπάρχει σ’ αυτήν η απόλυτη ενότητα της έννοιας και της πραγματικότητας, επειδή επανενώνει το κυπριακό κράτος και την κοινωνία των πολιτών. Αυτή πρέπει να προβάλλεται ως ιδανική λύση. Ο λόγος είναι κυρίαρχος στην καλλιέργεια κλίματος διευθέτησης και επανένωσης των κοινωνιών με κοινά οράματα. Αυτό είναι αξίωμα. Οι λέξεις δεν επιλέγονται τυχαία, στέλλουν νοήματα, αποτελούν δημιουργούς πολιτικής συμπεριφοράς. Ο Κομφούκιος δίδασκε ότι, «… όποιος δεν γνωρίζει λέξεις, ποτέ δεν θα γνωρίσει τους ανθρώπους»*. Ο των πολιτικών ηγετών λόγος χρήζει ανακατασκευής. Είναι απόλυτος δογματισμός η επιμονή σε μια μορφή κράτους. Οι μορφές των κρατών έρχονται και παρέρχονται, επειδή είναι το επιφαινόμενο, είναι «υπηρέτες» των κοινωνιών που τις προσδιορίζουν, εφαρμόζουν και υπερασπίζονται. Όμως, όπως οι κοινωνίες εξελίσσονται, οι απαιτήσεις της κοινωνίας διαφοροποιούνται, με επακόλουθο να διαφοροποιούνται και τα μέσα, νομικά και άλλα που λειτουργούν ως σταθερές. Προβλήματα θα αντιμετωπισθούν όχι μόνο τώρα, αλλά και στο μέλλον. Εξελίσσεται η κοινωνία εξελίσσεται και η ομοσπονδία (εξελικτική ομοσπονδία). Ας το έχουν κατά νου οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακκιντζί. Ας αφήσουν τα «τζίζι-μίζη» κι ας εργαστούν συνειδητά, χωρίς εξάρσεις και παλινδρομήσεις στην εγκαθίδρυση ομοσπονδιακού κράτους. * Τα ανάλεκτα του Κονμφούκιου, έκδοση ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2010. ΠΟΛΙΤΗΣ 11/11/2015

Από τη ζωή και το έργο του Κυριάκου Τζιαμπάζη

Το πιο κάτω βίντεο παραγωγής ΡΙΚ, από τη δικοινοτική εκπομπή του δημοσιογράφου Husein Halil "Κάτω από τον ίδιο Ουρανό", παρουσιάζει τις σχέσεις και το έργο του Κυριάκου Τζιαμπάζη που αναφέρεται στους Τουρκοκύπριους.

Η αμοιβαιότητα συμβιβασμών

In nuce*
                                                                 
  Οι ηγέτες μας διαβεβαίωναν ότι έχουν κοινό όραμα και ότι θα επιλύσουν το πρόβλημα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν ακούστηκε η πρώτη αφήγηση του διαπιστώθηκε ότι η αμοιβαιότητα για το κοινό όραμα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μόλις αντιμετώπισαν το πρώτο πρόβλημα, κάτω από την πίεση των εθνικιστικών δυνάμεων, το όραμα αμφισβητήθηκε, χλευάστηκε και στη θέση του εμφανίστηκε η διαφωνία, οι κόκκινες γραμμές και ενδυναμώθηκε ο υποβόσκων εθνικιστικός λόγος.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να οδηγηθεί οιονδήποτε πρόβλημα στη ρύθμιση του είναι η αμοιβαιότητα συμβιβασμών. Αν η μια πλευρά θεωρεί ότι η δική της πρόταση είναι απόλυτα ορθή, τότε, εκμηδενίζεται οιαδήποτε περίπτωση ρύθμισης του προβλήματος. Τα μέρη ή οι πλευρές θα πρέπει να βρίσκονται στην ίδια γραμμή του τραπεζιού και να διαβουλεύονται με κάθε ειλικρίνεια, ώστε να προσπαθούν να βρουν λύσεις των προβλημάτων και όχι ποιος ή ποια πλευρά θα «νικήσει» ή θα «ξεγελάσει» την άλλη και να κατοχυρώσει για τον εαυτό της περισσότερα
 δικαιώματα, αρμοδιότητες ή προνόμια. Μόνο οι ορθολογιστικές διευθετήσεις είναι αυτές που διαρκούν σε βάθος χρόνου. Τα «όχι» και τα «δεν» δεν μπορούν να βοηθήσουν στην επίτευξη συμβιβασμού.
Αν οι ηγέτες των δυο κοινοτήτων επιθυμούν λύση και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν είναι αναγκαίο να αλλάξουν και συμπεριφορά και λόγο, αποτελώντας παράδειγμα για τους ίδιους τους πολίτες. Αν οι ηγέτες θυμώνουν και υποβλέπονται, τότε, κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται για αλληλοκατανόηση ανάμεσα στους πολίτες παγώνει. Και ο εθνικισμός θεριεύει. Αυτά πρέπει να έχουν υπόψη τους και ο Αναστασιάδης και ο Ακκιντζή.

ΠΟΛΙΤΗΣ 21/10/2015

*σημαίνει «Με δυο λόγια»

Θα είναι τρικέφαλο το κράτος;

In nuce*

Για να είναι τρικέφαλο το ομοσπονδιακό κράτος της χώρας μας θα πρέπει τα θεσμικά όργανα των Πολιτειών να έχουν τις ίδιες αρμοδιότητες όπως και τα όργανα του Ομοσπονδιακού κράτους.

Κάτω από οιοσδήποτε συνθήκες αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ούτε η Τουρκοκυπριακή ούτε η Ελληνοκυπριακή ηγεσία συζητούν τέτοιο ενδεχόμενο.

Στα Ομοσπονδιακά κράτη οι αποφάσεις των θεσμικών τους οργάνων, προσδιορίζονται από το ομοσπονδιακό σύνταγμα και υπερέχουν έναντι των οργάνων των Πολιτειών. Με δυο λέξεις οι αποφάσεις των Ομοσπονδιακών Βουλών (Κάτω Βουλής και εθνικοτήτων) είναι υποχρεωτικές για τα διοικητικά όργανα των Πολιτειών, οι οποίες είναι υποχρεωμένες να εφαρμόσουν, όπως υποχρεωτικές θα είναι και οι αποφάσεις της Ομοσπονδιακής εκτελεστικής εξουσίας.

Αν δεχτούμε ότι οικοδομείται «τρικέφαλο κράτος», τότε δεν θα μιλούμε για ομοσπονδιακό κράτος, αλλά για «Συνομοσπονδία». Η Συνομοσπονδία όμως δεν είναι κράτος, επειδή τα μετέχοντα κράτη διατηρούν την κυριαρχία και την ανεξαρτησία τους. Η Συνομοσπονδία δεν έχει θεσμικά όργανα, δεν έχει πολίτες και ούτε απονέμει ιθαγένεια. Η Συνομοσπονδία δημιουργείται με βάση συμφωνίες κρατών και οι οποίες εδράζονται στη Συνθήκη για τις Διεθνείς Συμβάσεις που η Κύπρος προσυπέγραψε το 1972.

Εκείνοι που μιλούν για «τρικέφαλο» κράτος είτε δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η ομοσπονδία ή λαϊκίζουν για εκφοβισμό των πολιτών.

Σημ: Από σήμερα και κάθε Τετάρτη θα καθιερώσω αυτή τη στήλη που ονομάζω στα λατινικά In nuce και σημαίνει «Με δυο λόγια».  

Λύση: τι θα γίνει με την Κυπριακή Δημοκρατία;

Όλοι ισχυρίζονται ότι επιθυμούν λύση του κυπριακού. Όμως κάποιοι υποβάλλουν τέτοια ερωτήματα, που προδιαθέτουν τους αναγνώστες τους να απορρίψουν οποιαδήποτε ρύθμιση. Λένε: «Εμείς θέλουμε μια διευθέτηση που θα ισχυροποιεί την Κυπριακή Δημοκρατία και όχι να τη διαλύει, επειδή διάλυση του κυπριακού κράτους θα οδηγήσει στην τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου».

Ύστερα από αρκετές περιπέτειες που κράτησαν μισό αιώνα, σήμερα έχει ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας για επανένωση της κυπριακής κοινωνίας, αλλά και του κράτους. Η βάση εξεύρεσης της διευθέτησης είναι η αναδιαμόρφωση της δομής του κυπριακού κράτους με τη συμβολή και των δυο κοινοτήτων και από ενιαίο κράτος να μετατραπεί σε ομοσπονδιακό. Δεν είναι εύκολη υπόθεση μετά από μισό αιώνα αυτοδιοίκησης της κάθε περιοχής. Μεγάλωσαν γενεές, νέοι άνθρωποι βρίσκονται στην πολιτική της χώρας που διαμόρφωσαν τις δικές τους αντιλήψεις μέσα από την πολιτική δράση εντός της κοινότητάς τους.

Δυο νέοι ηγέτες, οι κ.κ. Αναστασιάδης και Ακκιντζί, που έχουν για όραμά τους τη διαφύλαξη της ενότητας της χώρας και την ευημερία των πολιτών της, αναζητούν ρυθμίσεις που θα επανενώσουν το κυπριακό κράτος. Οι εμπειρίες του παρελθόντος, τους διδάσκουν ότι, καμιά από τις δυο κοινότητες δεν μπορεί να επιβιώσει ή να ευημερήσει ξεχωριστά. Για να επιτευχθεί η επανένωση απαιτούνται γενναίες αποφάσεις για να ανατραπούν ιστορικά αφηγήματα που δημιουργήθηκαν από τις εξτρεμιστικές δράσεις των ακραίων εθνικιστών και στις δυο κοινότητες και να απαλλαγούν από το δίδυμο της νίκης/ήττας.

Ο τρόπος με τον οποίο θα απαντηθεί το ερώτημα «τι θα γίνει με την «Κυπριακή Δημοκρατία;», θα δείξει πόσο έτοιμες είναι πολιτικές ηγεσίες και πολιτικοί ηγέτες για συμβιβασμό για  αναδιαμόρφωση του διαιρεμένου κράτους. Πηγαίνοντας πίσω στις ρίζες του προβλήματος, δηλαδή στο πρόβλημα του κυπριακού κράτους, υποβάλλεται η ανάγκη για μια νέα συμφωνία που αφορά τη μορφή του κράτους και όχι την ίδια την ύπαρξη του. Σήμερα δεν τίθεται αίτημα ούτε ένωσης ούτε διχοτόμησης, αλλά μορφής κράτους. Και επειδή η μορφή κράτους αποτελεί πολιτικό πρόβλημα, συνεπακόλουθα βρίσκεται και στο κέντρο των πολιτικών συζητήσεων.

Πολιτικοί και πολιτικά κόμματα που επιθυμούν τη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας αντιδρούν στη δημιουργία ομοσπονδιακού κράτους. Το μείζον γι’ αυτούς: να παραμείνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως έχει σήμερα, αλλά αποφεύγουν να πουν ότι ως πλειοψηφία οι Ελληνοκύπριοι θα αποφασίζουν χωρίς τη συγκατάθεση της Τ/κ κοινότητας, επειδή αριθμητικά είναι μικρότερη άρα μειοψηφία και η μειοψηφία θα πρέπει να υποτάσσεται στην πλειοψηφία. Επιθυμούν δηλαδή την απόλυτη κυριαρχία της ελληνοκυπριακής πλειοψηφίας. Γι αυτό χαρακτηρίζουν την Ομοσπονδία ρατσιστικό καθεστώς ή προβάλλουν το σύνθημα «ένα άνθρωπος, μια ψήφος». Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα εντάσσουν και τη μετεξέλιξη, δηλαδή να αποφασίσει η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία που βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της ελληνοκυπριακής κοινότητας για τη μορφή της ομοσπονδίας που θα εκχωρηθεί στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Αυτή η ερμηνεία της μετεξέλιξης και της ψήφου τους βολεύει, αλλά αποφεύγουν να αναφέρουν ότι σε εθνικές διενέξεις, η αριθμητική δεν διαδραματίζει κανένα απολύτως ρόλο. Δημοκρατία βέβαια, δεν σημαίνει καταπίεση και ετσιθελισμός, στοιχεία που χαρακτηρίζουν περισσότερο δικτατορίες ολοκληρωτικά καθεστώτα. Καν αν θα καταπιέζεται η τ/κ κοινότητα, συνεπακόλουθα θα καταπιέζεται και η ελληνοκυπριακή. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και δημοκρατικές διαδικασίες σε ένα μέλος και στο άλλο να επικρατούν συνθήκες επιβολής και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για να προχωρήσει η κυπριακή κοινωνία στην επίλυση του προβλήματος είναι ζωτικά αναγκαίο να αποδεχθεί την εγκαθίδρυση δυο ισότιμων ομόσπονδων κρατών, ενός ελληνοκυπριακού και ενός τουρκοκυπριακού. Η ομοσπονδιακή εξουσία θα ελέγχει ολόκληρο το έδαφος του κράτους και οι αποφάσεις των ομοσπονδιακών του οργάνων θα είναι υποχρεωτικές για τα ομόσπονδα κράτη/μέλη του. Αυτό σημαίνει μετεξέλιξη του κυπριακού κράτους, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, από το σύνολο του κυπριακού λαού. Όσοι ισχυρίζονται ότι η μορφή της δικοινοτικής ομοσπονδίας εγκαθιδρύει «τρικεφαλικό» κράτος θα τους υποδείξω ότι υπάρχουν ομοσπονδίες με περισσότερα «κεφάλια» αλλά επειδή αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να αναπτυχθούν και να ευημερήσουν, λειτουργούν το ομοσπονδιακό τους κράτος χωρίς προβλήματα. Αυτοί που υποστηρίζουν τέτοια άποψη είτε δεν γνωρίζουν πως δομούνται τα ομοσπονδιακά κράτη και πως λειτουργούν είτε λαϊκίζουν για να υποσκάψουν οποιαδήποτε ρύθμιση του κυπριακού προβλήματος.

Όσον αφορά το όνομα και τα σύμβολα του ομοσπονδιακού κράτους, θεωρητικά μιλώντας, θα μπορούσαν να παραμείνουν τα ίδια που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κράτος δεν θα είναι ομοσπονδιακό. Υπάρχουν ομοσπονδιακά κράτη που στην ονομασία τους δεν αναφέρεται η λέξη «Ομοσπονδία». Για παράδειγμα η Ινδία, η οποία είναι ομοσπονδιακό κράτος με 27 κράτη/μέλη και 9 ομοσπονδιακά εδάφη, ονομάζεται Δημοκρατία της Ινδίας. Το ίδιο και χώρες της Λατινικής Αμερικής. Επειδή όμως, οι Κύπριοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στους συμβολισμούς, που πολλές φορές επισκιάζουν την ουσία των πραγμάτων, μπορούν να προβούν σ’ αυτές τις αλλαγές, που είναι και νόμιμες και επιτρεπτές. Αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό και αποδεκτό από την μέχρι σήμερα κυρίαρχη Ελληνοκυπριακή κοινότητα, διαφορετικά δεν μπορεί καμιά ρύθμιση να επιτευχθεί.  

Carpe dien έλεγαν οι Ρωμαίοι. Σε μας δίνεται η τελευταία ευκαιρία. Ας την αρπάξουμε λοιπόν!

Η πατρίδα μου, η ζωή μου

Με το που κλώτσησα και βγήκα στη ζωή, χάζεψα την ομορφιά και την απεραντοσύνη της Μεσαορίας.

Ένα πράσινο χαλί την Άνοιξη, με τους λαζάρους* και τα ματσικόριδα** στις όχθες του Γιαλιά,*** να μοσχοβολά η περιοχή.

Αρκούδισα στα χώματα της Αφάνειας, το χωριό μου.

Στις Βαρκές**** είδα τον κόπο και το δάκρυ των ανθρώπων να δίνει καρπούς, τα άνυδρα καρπούζια και τα μελωμένα πεπόνια.

Σε μια μεγάλη διχώρα***** φτιαγμένη από πλίνθους, που ο σαρκοβόρος χρόνος την κατέτρωγε και φώλιαζαν σπουργίτια, έμαθα τα πρώτα γράμματα και μπήκα καμαρωτός στο πανηγύρι της μάθησης.  

Πρωτάκι στο δημοτικό έφαγα ξύλο της χρονιάς από τη δασκάλα. Είπα φωνακτά, «αγαπώ αυτή την ξανθή», την Αφροδίτη, κι αυτή, αντί να μου δώσει ένα φιλί είχε βάλει τα κλάματα. Την Αφροδίτη, την κόρη του Δία, την πολυμήχανη, που ύμνησε η Σαπφώ στις Ωδές της, τα γοργοφτέρουγα σπουργίτια την οδήγησαν στη δασκάλα.  

Κατάλαβα ότι μπήκα στην κοινωνία των μεγάλων και ότι δεν πρέπει να μιλώ φωνακτά γι αγάπη. Είναι απαγορευμένο είδος για μεγάλους…

Κι ήλθε ο Ρουσώ στα δώδεκα μου, να μου πει: «γεννήθηκες ελεύθερος».

Γάλλος φιλόσοφος, με ανά χείρας το Κοινωνικό Συμβόλαιο.  

Σταυρόλεξο για μεγάλους το βιβλίο. Mου άρεσε «το γεννήθηκες ελεύθερος». Αυτό το κρατώ ακριβό φυλακτό μια ζωή. Όλα τα άλλα που έγραφε χοροπηδούσαν και χάνονταν, λαμπιρίζοντας σαν τα’ αστέρια τ’ ουρανού.

Είπα στη δασκάλα μου: «γεννήθηκα ελεύθερος», με κοίταξε στα μάτια. Δεν έβγαλε άχνα. Τι να σκέφτηκε άραγε; Το ξύλο που κάποτε μου έδωσε και πονούσα τα χέρια μου για μια βδομάδα; Έμεινα μια ζωή μ’ αυτή την απορία.

Όταν είπα στον πατέρα μου «γεννήθηκα ελεύθερος» ένα ελαφρύ χαμόγελο ομόρφυνε τα αραβικά του χείλη.

 «Δεν τον ξέρω τον Ρουσώ, εγώ είμαι  από την Αφάνεια, δεν ήρθε ποτέ κατά δω, δεν τον συνάντησα ποτέ μου, ούτε στον πόλεμο που πήγα. Πολέμησα το φασισμό στην Ιταλία, όχι στη Γαλλία», μου είπε.

Ούτε ο Φυτάς τον ήξερε, αλλιώς δεν θα έκανε σουννέττι****** τους δυο γιούς του, χωρίς τη συγκατάθεση τους.

Τους έβαλε σε δυο άσπρα άλογα, γύρισε όλους τους μαχαλάδες της Αφάνειας με νταούλια και ζορνέδες και ξεφάντωσαν όλοι οι χωριανοί, χριστιανοί και οθωμανοί για τον πόνο των παιδιών. Τα παιδιά που «γεννήθηκαν ελεύθερα» έκλαιγαν όλο το βράδυ κι’ εγώ τους κοίταζα θλιμμένα για τον πόνο τους. Έτσι έκλαιγα και εγώ, καθώς μου είπαν, όταν με βάφτιζαν χωρίς να με ρωτήσουν. Κι όμως «γεννηθήκαμε ελεύθεροι»!

Τελείωσα το γυμνάσιο χωρίς να συναντήσω το Ρουσώ. Δεν πέρασε από τη γειτονιά της Αφάνειας. Ούτε ο Ντοστογιέβσκη, ούτε ο Λέων Τολστόϊ ούτε ο Ομάρ Καγιάμ, ούτε ο Ναμικ Κεμάλ με τις 13 επιστολές του προς το σουλτάνο. Κι όμως τους έβλεπα καθημερινά στο τραπέζι μου, που έβαζα τις ζεστές μέρες του χειμώνα στο κέντρο της αυλής, τρώγοντας, διαβάζοντας και συνομιλώντας μαζί τους.

Το Ρουσώ τον συνάντησα στο πανεπιστήμιο μιας μεγαλούπολης. Τότε μπόρεσα να μιλήσω μαζί του στα ίσα.

Όμορφη πόλη, ολοπράσινη και με ένα τεράστιο ποτάμι να τη χωρίζει στα δυο. Τι ευτυχία! Νερό που τρέχει όλο το χρόνο και πλεούμενα στη ράχη του!

Καθόμουν στις όχθες του Δνείπερου, εκεί που αργότερα κτίστηκε το άγαλμα της Μητέρας Πατρίδας******* κι έφερα στη μνήμη μου τον Γιαλιά. Αχ, να ‘χε λίγο νερό όχι τόσο, όσο ο Δνείπερος. Μια σταλιά του μόνο. Να χαμογελάσουν τα ρυτιδωμένα πρόσωπα των χωριανών μου, να δροσιστεί η γη της πατρίδας μου.

Η φωνή από δίπλα με επανέφερε στην ρηχή πραγματικότητα: «Ποια είναι η Πατρίδα σου φίλε»;

Γυναικεία και χαδιάρα, μουσική φωνή. Όπως των Σειρήνων που τρέλαναν τον Οδυσσέα.

Ήθελε τη γνωριμία μ’ ένα ξένο με μαύρα πυκνά και σγουρά μαλλιά, που καθόταν μοναχός του και απολάμβανε την ομορφιά του Δνείπερου.

Μια Αφροδίτη κατάξανθη μου χαμογελούσε. Να την πιείς στο ποτήρι!

«Η Αφάνεια», αυθόρμητα της απαντώ.

Γούρλωσε τα καταγάλανα μάτια της που μου θύμισαν τη θάλασσα της Αμμοχώστου.

«Και που είναι αυτή η χώρα; Δεν την έχω ακούσει ποτέ».

«Έτσι λένε την πατρίδα μου, είναι ένα μικρό χωριουδάκι στη Μεσόγειο» της λέω. 

«Δεν γνωρίζω τέτοιο νησί στη Μεσόγειο», μου απαντά απορημένη. Πού να ξέρει, ότι ο Ζήνων ο Κιτιεύς είχε για πατρίδα το Κίτιον και όχι την Κύπρο.

«Δεν θα το μάθεις ποτέ» της απαντώ. «Είναι στην άκρη μιας απέραντης πεδιάδας, που δεν έχει ποταμό σαν το δικό σας, αλλά οι άνθρωποί της που «γεννήθηκαν ελεύθεροι» αναμένουν τη βροχή για να ποτίσουν τη γης τους και να πάρουν το βιός τους». Μια σκλαβιά η Φύση.

Έφυγε χωρίς άλλες ερωτήσεις, με βουρκωμένα μάτια. Γιατί άραγε;

Με πήρε για τρελό ή κατάλαβε τον πόνο που λάξευε τα σωθικά μου, μακριά από την πατρίδα μου, την Αφάνεια μου;

Αυτή την πατρίδα, μου την πήραν.

Μένω δέκα χιλιόμετρα μακριά της και μου απαγορεύουν να ζήσω σ’ αυτήν.

Και «γεννήθηκα ελεύθερος»!

Ρουσώ! Σβήσε από το βιβλίο σου «οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι». Κανείς δεν πιστεύει σ’ αυτό.

Είπα στα παιδιά μου: «Την τέφρα μου να την αφήσετε ελεύθερη στην Αφάνεια, αλλά μην πείτε στα οδοφράγματα ότι την παίρνετε μαζί σας γιατί και νεκρό θα με φυλακίσουν και δεν θα είμαι πια «ελεύθερος».

Είναι η τελευταία επιθυμία να ζήσω «ελεύθερος» στην Αφάνεια, την Πατρίδα μου και στην απεραντοσύνη της Μεσορίας!

*Λάζαρος, η κίτρινη αγριομαργαρίτα. Η ονομασία τους άνθους από το κίτρινο χρώμα του τετραήμερου Λαζάρου, δηλαδή, σχήμα κατά συνεκδοχή. Στο χωριό μου, όπως και σε άλλα χωριά της Μεσαορίας αυτά τα φυτά τα ονομάζαμε σιμιλλούθκια.

**Ματσικόριδο,  ο νάρκισσος.

***Γιαλιάς, ο δεύτερος μεγάλος χείμαρρος στην Κύπρο μετά τον Πεδιαίο.

****Βαρκές, ονομασία μιας πολύ γόνιμης περιοχής που βρίσκεται στο έδαφος του χωριού μου.

*****Διχώρα, Μεγάλο δωμάτιο με καμάρα στη μέση για να υποβαστάζει τη στέγη.

******Σουννέττιν, Περιτομή, όπως έκαναν και στον Ιησού του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ. Αλήθεια, γιατί δεν ισχύει αυτό και για τους χριστιανούς, αφού ο Ιησούς έγινε σουννέττιν;

*******Το άγαλμα της Μητέρας Πατρίδας βρίσκεται στο Κίεβο και κτίστηκε στις όχθες του Δούναβη, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Αντίγραφο του αμερικάνικου Αγάλματος της Ελευθερίας.

Απρίλης 2014.

Προς Ακκιντζί,

  Θέλω να σβήσω από τη μνήμη μου πολλές στιγμές που μου προκαλούν ακόμα ρίγος όταν τισκέφτομαι. Το παρελθόν με βασανίζει. Πήγα πριν από λίγες μέρες στο Βαρώσι. Θέλησα νακάνω το γύρο της περίκλειστης πόλης. Σταμάτησα έξω από την εκκλησία της Αγίας Ζώνης.Έμεινα για αρκετή ώρα να την κοιτάζω. Όχι, μη φανταστείς πως είμαι θρησκευόμενος. Κοίταζακαι ξανακοίταζα ένα σύνθημα που είναι ακόμα γραμμένο στον τοίχο της:

«Ζήτω η Ένωσης».Εκεί κάποτε είχα συναντήσει το Ρολάνδο Κατσιαούνη. Άναψε μια συζήτηση ανάμεσα μας. Δενυπήρχε αντιπαράθεση. Απλώς συζητούσαμε πόσα δεινά επέφερε στην κυπριακή κοινωνία αυτότο σύνθημα και πόσα χρόνια επιβίωσε το σύνθημα. Ουσιαστικά ξεκίνησε το 1941, με το β’ παγκόσμιο πόλεμο και κράτησε μέχρι το 1974, όταν η πατρίδα διχοτομήθηκε, οι κάτοικοιυπέφεραν από εκτοπισμό, και ο θάνατος θέριζε τα νιάτα της κοινωνίας μας.

Ο χρόνος σταμάτησε στην πόλη των Βαρωσίων στον Αύγουστο του 1974. Όταν θαεπιστρέψουμε στο απομεινάρι της πρώην πόλης, θα συναντήσουμε τα σκελετωμένα συνθήματαπου κατέρρευσαν και αναμένουν εκεί τους κατοίκους για να τα θάψουν. Ίσως να υπάρχουνακόμα κάποιοι που να ονειρεύονται ότι μπορούν να τους δώσουν ζωή. Ναι, υπάρχουν κάποιοιπου δεν θέλουν να επιστρέψουμε στην πόλη μας γιατί θα τα θάψουμε και έτσι νααπελευθερωθούμε από τις Ερινύες που μας κατατρύχουν. Άσε μας λοιπόν, να θάψουμε τοπαρελθόν για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε το μέλλον, οικοδομώντας και τη νέα πόλη μας.Η κάθαρση θα έλθει με την επιστροφή. Θυμάμαι που μάζεψαν τους αθώους Τουρκοκύπριουςαπό τις τράπεζες και τους έριξαν στα πηγάδια, επειδή κάποιοι, θεώρησαν τους εαυτούς τουςνταήδες αλλά και θεούς που δεν μπορεί να τους εμποδίσει αυτό που θέλησαν να κάνουν.

Όλα τα θυμηθήκαμε με το Ρολάνδο. Τα συζητήσαμε, τα είπαμε και συμφωνήσαμε ότι μόνη ηεπιστροφή στον τόπο μας θα επιφέρει την κάθαρση, τον αναστοχασμό και το ξεκίνημα μιας νέαςζωής. Ο Ρολάνδος δυστυχώς δεν θα τα καταφέρει. Έχει φύγει, πολύ νωρίς, όπως και πολλοίάλλοι κάτοικοι της Αμμοχώστου.

Αγαπητέ Ακκιντζί, βοήθησε μας να απαλλαγούμε από τις Ερινύες που μας στοιχειώνουν ταβράδια του καλοκαιριού. Θέλω να ξαναζήσω το φεστιβάλ των Τουρκοκυπρίων που οργάνωνανστην τάφρο με μουσικές και λαϊκούς χορούς. Δεν είχαν και πού αλλού να το οργανώσουν.Βέβαια, ο φίλος Ρολάνδος δεν θα μπορέσει να τα ζήσει, έτσι όπως του τα διηγήθηκα, δεν ταγνώρισε αυτά, ήταν λίγο νεότερος από μένα. Τώρα σ’ αυτή την ηλικία που βρίσκομαι θα πάρωτο φίλο μου τον Tevfik, και θα πάμε σ’ αυτό το φεστιβάλ όπως και τότε, έστω και νοερά, εφόσονδεν οργανώνεται πια, σ’ εκείνο το χώρο.

Αγαπητέ Ακκιντζί, φρόντισε να πάμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην πόλη μας.

Αναχώρηση από την Αμμόχωστο: Αύγουστος 1974.

Επιστροφή στην Αμμόχωστο: Αύγουστος 2015.

Μια ζωή χωρίς επικοινωνία με την πόλη μας.

Κυριάκος Τζιαμπάζης, από την Αφάνεια και παντρεμένος στην Αμμόχωστο. Ζούσα στηΛεωφόρο Σαλαμίνος 8Α. Ο αριθμός τηλεφώνου δεν μου ‘ρχεται τώρα στη μνήμη, που άρχισε νααδυνατίζει.