Ο Ομήρου, ο Μακάριος και οι αλήθειες του 1964

 Μετά το ντοκιμαντέρ της κας Χατζήκυριάκου που παρουσίασε το ΡΙΚ ξεσπάθωσαν εκείνοι που ο Τάσος Παπαδόπουλος τους απένειμε τα μετάλλια ανδρείας για τις υπηρεσίες τους στα γεγονότα του 1964. Ο κ. Ομήρου με το άρθρο του που δημοσίευσε στον ΠΟΛΙΤΗ ημ. 13 Μαρτίου 2014 προσπαθεί να επαληθεύσει τις πολιτικές που αναπτύχθηκαν τότε από τον Μακάριο και να αντικρούσει τις απόψεις που εξέφρασαν απλοί πολίτες για τα γεγονότα και τις ευθύνες που βαραίνουν την Ελληνοκυπριακή πλευρά. Εκ των προτέρων θα κάνω μια διευκρίνιση: σ’ αυτή την υπόθεση του ξεκαθαρίσματος -που κάποιοι εκ των υστέρων και παραπλανώντας το λαό, την αποκάλεσαν υποστήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας- έλαβαν νέα παιδιά, που εκείνη την εποχή βρίσκονταν στα θρανία και δεν είχαν ολοκληρωθεί πνευματικά ως πολίτες. Επηρεασμένοι από την εθνικιστική πολιτική που ακολουθούσε η Δεξιά και η Αριστερά με επικεφαλής τον Μακάριο, το ΑΚΕΛ και συνεπίκουρο την Παιδεία που καλλιεργούσε τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία, βρέθηκαν με το όπλο στο χέρι να πολεμούν για την εξόντωση των «Τούρκων στασιαστών». Ο Μακάριος με βοηθούς τον Π. Γιωρκάτζη και τον Τ. Παπαδόπουλο δημιούργησαν ένοπλες παρακρατικές ομάδες για να «αποκρούσουν» δήθεν την «τουρκοκυπριακή ανταρσία». Αυτή η θέση είναι ένα παραμύθι που η ελληνοκυπριακή ηγεσία προσπάθησε να υποβάλει τόσο στους Ελληνοκύπριους, όσο και στη διεθνή κοινότητα. Το αληθές είναι ότι η Ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία ίδρυσε την παρακρατική οργάνωση «Ακρίτας» για να επιβάλει με τη βία των όπλων την «ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα» επειδή αντιδρούσε η Τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Τα γεγονότα του 1963 ήταν ένα πολιτικό πραξικόπημα που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους υπουργούς του εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας που ήθελαν να την καταργήσουν και να την ενσωματώσουν στην Ελλάδα. Κι’ αυτό έγινε το Δεκέμβρη του 1963. Εκδίωξαν από την εξουσία τους εκπροσώπους της Τουρκοκυπριακής κοινότητας για να αποφασίζουν οι ίδιοι για το πολιτικό μέλλον της Κύπρου. Όταν οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές θέλησαν να επιστρέψουν στη Βουλή –ανεξάρτητα από τα κίνητρα που είχαν- οι Ελληνοκύπριοι Βουλευτές τους έκλεισαν την πόρτα. Αυτά ο κ. Ομήρου δεν τα αναφέρει και περιορίζεται στο τι δήλωσε ο Μακάριος, ο οποίος προσπαθούσε να αποσείσει από τους ώμους του την ευθύνη για την κρίση που ό ίδιος δημιούργησε.  

Ο κ. Ομήρου αναφέρει ένα απόσπασμα από την επιστολή Μακαρίου προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας ημ. 1/3/1964, με την οποία υποστηρίζει ότι την ευθύνη για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1963 φέρει η τουρκοκυπριακή πλευρά, αλλά ταυτόχρονα παραδέχεται ότι συνέστησε παρακρατική οργάνωση την οποία εξόπλισε. Με άλλα λόγια, ο Πρόεδρος της χώρας ενεργούσε αντισυνταγματικά και παράνομα για να καταργήσει το κράτος που ο ίδιος προήδρευε. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την όλη πολιτική περί «ένωσης-αυτοδιάθεσης» που αναπτύχθηκε εκείνη την περίοδο. Αργότερα, στις 21 Φεβρουαρίου 1965, σε μια άλλη επιστολή του Μακαρίου προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου, αναφέρει ξεκάθαρα: «Θα επιθύμουν εν προκειμένω, να προσθέσω ότι, και εάν ακόμη ο Κυπριακός Ελληνισμός αντιμετώπιζε την απίθανον περίπτωσιν να αγωνισθή άνευ συμπαραστάσεως της Ελλάδος, σκοπός του αγώνος του θα ήτο η Ένωσις και ουχί η αδέσμευτος ανεξαρτησία. Την Ένωσιν  είχομεν ως μοναδικόν σύνθημα εις όλους τους αγώνας μας. Την Ένωσιν είχομε ως σκοπόν μας ότε, υπό την πίεσιν των πραγμάτων και δια να μην περιαγάγωμεν εις περιπετείας την μητέρα Πατρίδα, αναγκάσθημεν να δεχθώμεν, την επίμονον συμβουλήν της Ελληνικής Κυβερνήσεως, προσωρινάς λύσεις». Η ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν προσωρινός σταθμός στο μεγάλο ταξίδι για την ένωση της με την Ελλάδα. Αυτό υπογραμμίζει εκείνος ο οποίος είχε υπογράψει τις συμφωνίες για απαλλαγή της Κύπρου από τη βρετανική αποικιοκρατία.

Η Κύπρος δυστυχώς έτυχε να έχει ένα καλόγερο επικεφαλής του κυπριακού κράτους, γαλουχημένο στα νάματα της «ένωσης» και της «μεγάλης Ελλάδας», έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να αντιληφθεί τις διεθνείς ισορροπίες, δεν πίστευε ότι η πολυπολιτισμική σύνθεση του πληθυσμού ήταν ένας πολιτιστικός πλούτος για το κυπριακό κράτος, απέρριπτε την Τουρκοκυπριακή κοινότητα και τους θεωρούσε ξένους, δεν επιθυμούσε όπως έλεγε ο ίδιος «τη δημιουργία Τουρκοκυπριακής αριστοκρατίας».  Αυτά ο κ. Ομήρου, ο πρόεδρος του «σοσιαλιστικού» κόμματος της Κύπρου τα κρύβει κάτω από το χαλί, παραποιώντας  την ιστορία και τα πραγματικά γεγονότα. Κι’ αν κάποιος τα ανασύρει, τον κατηγορεί ότι «επιχειρείται η διευκόλυνση της τουρκικής προπαγάνδας».

Ο κ. Ομήρου αναφέρει ένα απόσπασμα από την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της 4^ης Μαρτίου του 1964 η οποία «ζητεί από την κυβέρνηση της Κύπρου, η οποία έχει την ευθύνη για τη διατήρηση και την αποκατάσταση της τάξης και του νόμου, να λάβει όλα τα συμπληρωματικά μέτρα, για να θέσει τέρμα στη βία και την αιματοχυσία στην Κύπρο». Η επίκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας απευθυνόταν στο Πρόεδρο και στον Αντιπρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, επειδή είχαν υπόψη τους και τη δήλωση Μακαρίου της 1^ης Μαρτίου 1964 που έγινε πριν την απόφασή του, στην οποία ο Μακάριος δήλωνε ότι, «ευρέθημεν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσωμεν κατά της ενόπλου βίας το ίδιον μέσον. Πιθανώς να υποχρεωθώμεν να πράξωμεν τούτο και μελλοντικώς». Αυτή την απόφαση ο κ. Ομήρου τη ερμηνεύει πρώτα, ως αναγνώριση της νόμιμης κυβέρνησης Μακαρίου  και δεύτερο, ως κάλεσμα της κυβέρνηση Μακαρίου  να ενεργήσει για αποκατάσταση της τάξης, άρα η επίκληση απευθυνόταν και στις δυο πλευρές, ενώ σύμφωνα με τον κ. Ομήρου η τάξη διασαλεύθηκε μόνο από την «τουρκοκυπριακή ανταρσία» και άρα έπρεπε να στραφεί αποκλειστικά και μόνον προς τους «στασιαστές». «Στασιαστές» βέβαια, αποδείχτηκαν και οι τουρκοκύπριοι υπάλληλοι των τραπεζών στο Βαρώσι, που απήχθηκαν από Ελληνοκύπριους «υπερασπιστές της νομιμότητας» και δολοφονήθηκαν. Με αυτό το σκεπτικό του κ. Ομήρου νομιμοποιούνται όλες οι δολοφονίες των αθώων Τουρκοκυπρίων που σήμερα ανακαλύπτονται τα οστά τους στα πηγάδια και ανακηρύσσονται όλοι όσοι τις διέπραξαν «ηρωικοί υπερασπιστές της ανεξαρτησίας της Κύπρου». Ο κ. Ομήρου παραποιεί τα γεγονότα και την ιστορία, αλλά προκαλεί με την τελευταία παράγραφο του κειμένου του περί «διευκόλυνσης της τουρκικής προπαγάνδας». Αν όποιος λέει τα γεγονότα όπως πραγματικά έγιναν «διευκολύνει την τουρκική προπαγάνδα», άρα θα πρέπει να αποδεχθεί την επίσημη εκδοχή των γεγονότων, να αποδεχθεί συνειδητά μια ψευδή εκδοχή απλώς και μόνον για να «μην διευκολυνθεί η τουρκική προπαγάνδα». Κι ας υποφέρει η Κύπρος ακόμα μισό αιώνα.

ΠΟΛΙΤΗΣ 19/3/2014.