Η Κυπριακή Δημοκρατία ξέχασε τους ήρωες της

Τώρα που έχουν ολοκληρωθεί οι φανφάρες για τα 50 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας, τώρα που έφυγαν οι φιλοξενούμενοι Πρόεδροι, καθήμενοι στην πολυθρόνα του σπιτιού μας ας αναστοχαστούμε το περιεχόμενο των 50χρονων ζωής και δράσης του κυπριακού κράτους. Ξεκινήσαμε ως δικοινοτικό κράτος και τώρα καταλήξαμε σε ελληνοκυπριακό. Έτσι το γιορτάσαμε. Οι τουρκοκύπριοι ουσιαστικά δεν διαδραμάτισαν κανένα ρόλο και έτσι συνεχίζει να παραμένει η επίσημη εκδοχή για τον αρνητικό και διχοτομικό ρόλο των συμπατριωτών μας. Η αλήθεια όπως πάντα δόθηκε μισή. Η επαλήθευση της πολιτικής ιστορίας αφορούσε μόνο τους ελληνοκύπριους. Δεν απαιτούσαν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας όταν φώναζαν ένωση με την Ελλάδα.
Το θέμα όμως στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι άλλο: Η Κυπριακή Δημοκρατία τίμησε με τον ανάλογο σεβασμό όλα τα παιδιά της που την υπερασπίστηκαν ή τίμησε μόνο τους ελληνοκύπριους; Το καθεστώς Παπαδοπούλου τίμησε όσους υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία, όχι την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν ανέμενα, ότι ο τότε Πρόεδρος θα μπορούσε να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο. Το απαιτώ όμως από την κυβέρνηση της αριστεράς. Υπάρχουν πολίτες που θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν ακόμα αυτή ήταν δικοινοτική και όχι καθαρά ελληνοκυπριακή όπως εξελίχθηκε μετά το 1964. Υπερασπιστές της Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο λειτουργούσε η Κυπριακή Δημοκρατία ως δικοινοτικό κράτος αποδείχτηκαν δυο τουρκοκύπριοι πολιτικοί, οι οποίοι το 1962 πλήρωσαν με τη ζωή τους για την πολιτική τους επιλογή. Αναφέρομαι στους Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκουρκάν. Στην ελληνοκυπριακή νεολαία είναι άγνωστα αυτά τα ονόματα επειδή κανένας και κανένα πολιτικό κόμμα δεν αναφέρεται στην πολιτική τους δράση, αλλά και στις θέσεις που ανέλυαν στην εφημερίδα «Τζιουχμουριέτ» που κυκλοφόρησαν μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου. Στενός τους συνεργάτης ο Ντερβίς Αλή Καβάζογλου που δολοφονήθηκε τρία χρόνια αργότερα. Ο Ντ. Καβάζογλου έγινε περισσότερο γνωστός, επειδή υπήρξε μέλος του ΑΚΕΛ, το οποίο τον προβάλλει κάθε χρόνο με τις πορείες που οργανώνει. Οι άλλοι δυο παραμένουν στην αφάνεια.
Ο τ/κ καθηγητής του Πανεπιστημίου Κύπρου Ν. Κιζίγιουρεκ, πριν από λίγες μέρες, μιλώντας από την τηλεόραση του ΡΙΚ πρότεινε να δοθούν δυο οδοί στο όνομα αυτών των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Είναι η ελάχιστη τιμή προς του δυο αυτούς ήρωες. Κάλεσε το κράτος που διοικεί η αριστερά, να ενεργήσει άμεσα προς αυτή την κατεύθυνση. Δυστυχώς μέχρι σήμερα κανένας δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό το θέμα, ούτε και ο Δήμος Λευκωσίας που επίσης διοικείται από την αριστερά. Εγώ δεν θα παραμείνω στην άποψη του αγαπητού μου Ν. Κιζίλγιουρεκ. Θα προχωρήσω ένα βήμα πιο πέρα. Θεωρώ, ότι το κράτος θα πρέπει να δώσει το όνομα των τ/κ υπερασπιστών της ανεξαρτησίας της Κ.Δ σε κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας και όχι σε δυο δρόμους όπως είπε ο αγαπητός Niyazi, που δυνατόν να είναι δυο σοκάκια σε κάποιο συνοικισμό προσφύγων. Με αυτό τον τρόπο θα γίνουν γνωστοί στους πολίτες της πρωτεύουσας και σημείο αναφοράς για όλους όσους θα χρησιμοποιούν τους συγκεκριμένους κεντρικούς δρόμους. Παράλληλα το κράτος θα πρέπει να αποδώσει τις ανάλογες τιμές, έστω και αργά, στις οικογένειες των υπερασπιστών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι μια πράξη έκφρασης σεβασμού προς τους ήρωες της κοινής Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι μια πράξη που παράλληλα με άλλες ενέργειες, δυνατόν να δημιουργήσει το ανάλογο θετικό κλίμα ανάμεσα στον πληθυσμό του νησιού. Το λόγο έχει η Κυβέρνηση Χριστόφια και ο Δήμος Λευκωσίας.

Κυριάκος Τζιαμπάζης
Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ /10/2010