Διάβασα
με προσοχή τη συνέντευξη του κ. Αναστασιάδη που δημοσιεύθηκε στον ΠΟΛΙΤΗ της
Κυριακής (12/1/2014) και ειδικά το σημείο στο οποίο αναφέρεται στα ΜΟΕ. Πάντοτε
υποστηρίζω ότι για να γίνουν βήματα στο κυπριακό είναι αναγκαίο να ληφθούν
μέτρα που βοηθούν την κοινωνία να αποδεχθεί το συμβιβασμό, επειδή χωρίς
συμβιβασμούς το κυπριακό θα διαιωνίζεται με τελική κατάληξη τη διαίρεση του
νησιού. Ανάμεσα στα ΜΟΕ που πρότεινε ο κ. Αναστασιάδης είναι η επιστροφή της
περίκλειστης πόλης του Βαρωσιού στους νόμιμους κατοίκους της, ως ένα βήμα
ένδειξης «καλής θέλησης», όπως δήλωσε τότε ο κ. Κασουλίδης εκ μέρους της
Τουρκίας. Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να γίνουν γενναία
βήματα και από τις δυο πλευρές, έτσι που να αλλάξει το κλίμα μέσα στις δυο
κοινότητες. Το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης αφορά τη διαφοροποίηση της
Ελληνοκυπριακής κοινωνίας -αν βέβαια γίνει διαφοροποίηση, επειδή αυτό δεν είναι
βέβαιο- και δεν αφορά την Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η Τουρκοκυπριακή κοινωνία
δεν χρειάζεται διαφοροποίηση; Τι θα πρέπει να της προσφέρει η Ελληνοκυπριακή
πλευρά; Άρα τα ΜΟΕ αποτελούν μέρος μια διαπραγματευτικής διαδικασίας. Όμως για
μένα το να αναμένουμε πότε θα γίνουν αυτά τα βήματα, αφού εξαρτώνται από
αμοιβαίες υποχωρήσεις, είναι σαν να μη δίνουμε σημασία στο χρόνο, τον αφήνουμε
να μας προσπερνά, αφού συνδυάζονται με την επίλυση του κυπριακού προβλήματος
στο σύνολο του. Δεν είναι αρκετό να ζητά η μια πλευρά και να αναμένει ότι οι
απαιτήσεις της να γίνουν αποδεκτές, επειδή αντιμετωπίζει η ίδια στην κοινότητα
της προβλήματα αποδοχής του συμβιβασμού. Θα πρέπει η ίδια η Ελληνοκυπριακή
κρατική εξουσία να αναπτύξει πολιτικές που να καταστήσει την κοινωνία της ικανή
να αποδεχτεί τους συμβιβασμούς που η ίδια θα προβεί για να λυθεί το πρόβλημα
και όχι να αναμένει να της δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες η άλλη κοινότητα.
Έχω
τονίσει πολλές φορές σε άρθρα μου, ότι οι κυβερνήσεις μας ουδέποτε ασχολήθηκαν
με αυτή την πλευρά του προβλήματος. Τα ΜΟΕ δεν είναι απλά μια διακήρυξη, αλλά
πράξη ανάπτυξης πολλών πολιτικών πρακτικών διαφόρων επιπέδων. Θα αναφέρω ότι, τα
σχολεία μας καλλιεργούν δυστυχώς έναν εθνικισμό που αποτρέπει την αποδοχή
συμβιβασμών, ενώ αντιθέτως αναπτύσσει στοιχεία απόρριψης της άλλης πλευράς. Η
ηγεσία μας στο σύνολο της δεν προβληματίζεται ότι είναι αναγκαίο να
κατασκευαστούν πολίτες για το ομοσπονδιακό κράτος που θα προκύψει από τους
συμβιβασμούς και έτσι παραμένει στα στερεότυπα της δεκαετίας του 1960. Δεν έχει
αναθεωρήσει την ιστορία, η Πολιτική Αγωγή δεν δημιουργεί την κουλτούρα του
συμβιβασμού και του νέου ευρωπαίου πολίτη, ο οποίος θα πρέπει να είναι
κοσμοπολίτης και κατά των ρατσιστικών και εθνοτικών διακρίσεων. Κανένας ηγέτης
δεν διακήρυξε ούτε πολιτεύτηκε με τέτοιο
όραμα, έτσι που να εμπνεύσει και την Ελληνοκυπριακή κοινωνία. Αντίθετα, όλοι
μιλούν από άμβωνες ανάγοντας σε ήρωα κάθε θύμα της δικοινοτικής μισαλλοδοξίας,
μιλούν για οράματα που ακόμη δεν έχουν πραγματωθεί.
Δεν
γνωρίζω τι είπε όταν παρευρέθηκε στη συγκέντρωση των αποκαλούμενων «αγωνιστών»
της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Ακρίτας» που ίδρυσε ο Μακάριος και οι συν αυτώ,
και στους οποίους απένειμε βραβεία(;) ή μετάλλια(;), προαγωγές(;) για την
αντίσταση τους στην «τουρκοκυπριακή ανταρσία» και το πέταγμα όλων των
«στασιαστών» σε πηγάδια. Αυτή η ενέργεια του κ. Αναστασιάδη τον υποβιβάζει σε
εκπρόσωπο της Ελληνοκυπριακής κοινότητας και μάλιστα τον κατατάσσει σε εκείνους
που δεν επιθυμούν τη διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος, έστω κι αν προσπαθεί
να πείσει για το αντίθετο. Αν ο ίδιος συμπεριφέρεται με τον τρόπο που
συμπεριφέρθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2013, παρευρισκόμενος στην σύναξη όλων
εκείνων που συνέβαλαν ως απλοί εκτελεστές ενός σχεδίου εξόντωσης των
Τουρκοκυπρίων και μετατροπής του δικοινοτικού κράτους σε Ελληνοκυπριακή
Δημοκρατία, πως θα γίνει πιστευτός, αλλά και αποδεκτός ότι όλες του οι
ενέργειες του –όπως διατείνεται- είναι προς το συμφέρον και των Τουρκοκυπρίων;
Πόσο πείθουν τους Τουρκοκύπριους οι πολιτικές του πρακτικές αλλά και τους
Ευρωπαίους εταίρους μας, από τους οποίους δηλώνει ότι ανέμενε περισσότερη
κατανόηση και βοήθεια; Πως προσλαμβάνει η Ελληνοκυπριακή κοινότητα την παρουσία
του ηγέτη της σε τέτοιου είδους συνάξεις «αγωνιστών» του 1963; Ποιο κλίμα
συμβιβασμού δημιουργεί και τι ινδάλματα δημιουργεί για την Ελληνοκυπριακή
νεολαία; Αν δεχτούμε ότι η συμπεριφορά του ηγέτη αποτελεί παράδειγμα προς
μίμηση, τότε θα πρέπει να δοξάζεται ο «Ακρίτας» και τα αποτελέσματα των πράξεων
του! Αυτό επιδιώκει ο κ. Αναστασιάδης;
Είχα
γράψει με την εκλογή του τον περασμένο Φεβρουάριο, ότι ελπίζω να είναι ένας
Άλλος Πρόεδρος και όχι ακόμα ένας Πρόεδρος του Ελληνοκυπριακού κράτους. Ακόμα
δεν με έχει πείσει γι’ αυτό, δεν έχει επιδείξει τέτοια δείγματα γραφής, συνεχίζει
να συμπεριφέρεται όπως όλοι οι προηγούμενοι ηγέτες της Ελληνοκυπριακής
κοινότητας, γι’ αυτό και δεν μπορώ να αποδεχτώ τα όσα διακηρύσσει. Αναμένω ότι
θα διαφοροποιηθεί ουσιαστικά, ότι θα αφήσει πίσω τα στερεότυπα του παρελθόντος
και θα μετατραπεί σε πραγματικό ηγέτη με Όραμα για το μέλλον του ομοσπονδιακού
κυπριακού κράτους, σε ηγέτη που θα τον τιμούν όλοι οι Κύπριοι!
Εφημερίδα
ΠΟΛΙΤΗΣ 16/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου