Προς την Doğus Derya

Δεν έτυχε να γνωριστούμε και πολύ περισσότερο να συζητήσουμε για τη χώρα μας και τα προβλήματά της. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, για δυο μόνο λεπτά στον Άγιο Σωζόμενο, στην ίδρυση της Κίνησης για Ομοσπονδιακή Κύπρο. Διάβασα αυτά που ανέφερες σε ομιλία σου στη Βουλή των Τουρκοκυπρίων και σε συγχαίρω για την τόλμη σου να πεις αλήθειες, που ίσως η κοινωνία στην οποία ζεις και πολιτεύεσαι να μην είναι ακόμη έτοιμη να ακούσει τέτοιες αλήθειες. Πιστεύω όμως, ότι φτάσαμε σε τέτοιο επίπεδο που δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα, ιδιαίτερα τα γνωστά γεγονότα.

Η αλήθεια όταν λέγεται πονά, αλλά και απελευθερώνει τις δημιουργικές ικανότητες του ανθρώπου, επειδή ο άνθρωπος είναι το πιο ακριβό πολιτισμικό αγαθό μιας κοινωνίας.

Έγραψα πάρα πολλές φορές, ότι οι πνευματικοί άνθρωποι της κάθε κοινότητας δεν μπορούν να σιωπούν όταν βιάζεται η αλήθεια. Και επειδή ζούμε ακόμα χωριστά, ο καθένας στη δική του κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι και είναι καθήκον μας να καταγγέλλουμε τους δικούς μας ακραίους εξτρεμιστές, εθνικιστές, σωβινιστές. Αυτό μπορεί να δημιουργεί προβλήματα εκμετάλλευσης αυτών των θέσεων μας από τους εθνικιστές και ακραίους σοβινιστές της άλλης κοινότητας, αφού θα προβάλουν τι έπραξαν οι ακραίοι εξτρεμιστές και εθνικιστές της άλλης κοινότητας και θα προσπαθήσουν να αυξήσουν το μίσος ανάμεσα στις κοινότητες μας. Δεν είναι όμως δυνατόν να σιωπούμε, φοβούμενοι αυτή την τακτική των εθνικιστών και ακραίων εξτρεμιστών. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται οποιοδήποτε κόστος κι’ αν έχει στη συγκεκριμένη στιγμή. Αν αρχίσουμε να υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος, τότε παίζουμε το παιχνίδι τους.

Ήμουν και είμαι της άποψης, ότι η διανόηση θα πρέπει να διεξάγει ακατάπαυστο αγώνα ενάντια στον εθνικισμό και τον ακραίο εξτρεμισμό της κοινότητας της, εφόσον μας έχει επιβληθεί ο διαχωρισμός. Δεν μπορούμε να μιλούμε για τον εθνικισμό της άλλης κοινότητας και να ξεχνούμε ή να καλύπτουμε τον διαχρονικό εθνικισμό και της ακρότητες της δικής μας κοινότητας. Δυστυχώς εμείς δεν μιλήσαμε για τους εγκληματίες και τους βιαστές της δικής μας κοινότητας, από το 1963 και δώθε. Δεν απαιτήσαμε από το δικό μας κράτος την τιμωρία εκείνων που διαπράξαν ομαδικά εγκλήματα, ή τουλάχιστον να τους παραδώσει επώνυμα στην ιστορία.

Η δική σου φωνή μας εμψυχώνει, μας δείχνει τον πραγματικό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι της Κύπρου. Η ρήξη με το παρελθόν είναι αυτό που θα ανοίξει τη λεωφόρο της πραγματικής επανένωσης της κοινωνίας μας. Το κράτος μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, η κοινωνία όμως θα πρέπει να επανενωθεί για να μπορέσει να λειτουργήσει ομαλά και το νέο, ομοσπονδιακό κράτος για το οποίο αγωνιζόμαστε. Τα οδοφράγματα που έχουν οικοδομήσει με τους εθνικούς μύθους οι πολιτικές ηγεσίες στον εγκέφαλο των πολιτών αυτής της χώρας θα πρέπει να αποδομηθούν, να αποφετιχοποιηθούν οι «ιστορικές εθνικές αξίες» κι’ αυτό το καθήκον πέφτει στους ώμους των πνευματικών ανθρώπων.

Αγαπητή Doyus, ο λόγος που εκφώνησες είναι παράλληλα και μια έκκληση προς όλους μας να συστρατευθούμε στην αποκατάσταση της αλήθειας στη νήσο μας. Από νησί της αγάπης και του έρωτα, το μετέτρεψαν σε νησί-στρατόπεδο, σε νησί εγκλημάτων που ποτέ δεν τιμωρήθηκαν και ποτέ οι εγκληματίες δεν είχαν όνομα, αλλά λάμβαναν τον τίτλο του «πατριώτη» και του «ήρωα».  

Εμείς αποτύχαμε, χάσαμε αυτό τον «πόλεμο» της επανένωσης, αφού σας κληροδοτούμε μια πατρίδα μοιρασμένη στα δυο. Τα λόγια σου είναι για μένα το γάργαρο νερό που ποτίζει την ελπίδα, ότι έρχεται μια νέα γενιά απαλλαγμένη από τα μίση του παρελθόντος, που είναι έτοιμη να αγωνιστεί για ένα καλύτερο μέλλον.

ΠΟΛΙΤΗΣ 20/12/2014.