Τα
αυτιά μας βουίζουν αυτές τις μέρες από αντιφατικές διατυπώσεις προτάσεων και
σκέψεων. Διερωτάται κανείς, αν αυτοί που τις εκστομίζουν αντιλαμβάνονται το
μέγεθος του λάθους και τις αντίφασης. Αναφέρομαι στις τελευταίες δηλώσεις του
κ. Κασουλίδη αναφορικά με το κυπριακό, όπου παροτρύνει την Τουρκία να επιστρέψει
την περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων στους νόμιμους κατοίκους της με αντάλλαγμα τη
νομιμοποίηση του ελεύθερου εμπορίου από το λιμάνι της Αμμοχώστου για την τ/κ κοινότητα.
Αυτό από μόνο του είναι ένα βήμα, αλλά δυστυχώς συνοδεύεται από μια άρνηση των
ελ/κυπρίων: δεν θέλουμε τώρα έναρξη των δικοινοτικών συνομιλιών. Και τίθεται το
ερώτημα: καλώς, αλλά χωρίς συνομιλίες πως θα γίνουν οι αμοιβαίες υποχωρήσεις;
Μα είναι σοβαρή πρόταση του επικεφαλής της διπλωματικής μας υπηρεσίας;
Αμοιβαίες παραχωρήσεις εκατέρωθεν χωρίς δεσμεύσεις; Στη διεθνή πολιτική σκηνή,
πρώτη φορά θα γίνει τέτοιο πράγμα. Και πως θα είναι αμοιβαίες οι υποχωρήσεις,
αφού κάποιος πρέπει να ανακοινώσει πρώτος τις ενέργειές του; Θα μας παραχωρήσει
πρώτη η Τουρκία το Βαρώσι και μετά εμείς θα πούμε το ΟΚ στην αφαίρεση του
λιμανιού της Αμμοχώστου από την απαγόρευση προσέγγισης πλοίων ή αντίθετα; Αν
επιμένει η Τουρκία να προχωρήσουμε πρώτοι εμείς θα το πράξει η κυβέρνηση
Αναστασιάδη;
Βρισκόμαστε
σ’ αυτή την αντίθεση, επειδή ο επικεφαλής της διπλωματικής μας αντιπροσωπείας
δηλώνει, ότι δεν επιθυμούμε να ξεκινήσουμε τώρα τις δικοινοτικές συνομιλίες,
επειδή κάποιοι θα τις διασυνδέουν με τα οικονομικά προβλήματα της κοινότητας
μας. Και τίθεται το ερώτημα: Μπορούμε με το έτσι θέλω να αποσυνδέσουμε εμείς
αυτά τα προβλήματα; Η διασύνδεση είναι εξωτερική σχέση και δεν έχει σχέση με
την υποκειμενική μας θέληση. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει νομίζω να
διευκρινιστεί: η εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Υποστηρίζουμε ότι δεν έχει σχέση
με το κυπριακό. Και εγώ υποστηρίζω ότι δεν έχει σχέση, εφόσον εμφανίστηκε τα
δυο τελευταία χρόνια. Έλα όμως που η Τουρκία έχει άλλη άποψη και είναι σε θέση
να μας εμποδίσει από το να φέρουμε στην επιφάνεια τους υδρογονάνθρακες και να
τους εκμεταλλευτούμε. Αν η Τουρκία που επιμένει ότι αυτός ο πλούτος θα πρέπει
να μεριστεί μεταξύ των κοινοτήτων αντιδράσει με διάφορους στρατιωτικούς τρόπους,
εμείς πως θα την αντιμετωπίσουμε; Θα εξέλθουν τα θωρηκτά, τα υποβρύχια, τα
αεροπλανοφόρα μας να την εκδιώξουν; Αντιφατικές λοιπόν οι τοποθετήσεις μας.
Θεωρώ,
ότι αυτό που θα έπρεπε να απαντήσουμε στην επιμονή της Τουρκίας για έναρξη
συζητήσεων για το κυπριακό είναι ότι είμαστε έτοιμοι να παρακαθίσουμε στο
τραπέζι των συνομιλιών. Και ο πρόεδρος το πρώτο που πρέπει να κάνει, είναι να
διορίσει τον διαπραγματευτή που θα επεξεργαστεί τη βάση της διεξαγωγής των
συνομιλιών, δηλαδή τις τεχνικές πλευρές, τον οδικό χάρτη αν δεν θέλουμε να
συνομιλούμε για άλλη μια πενταετία χωρίς αποτέλεσμα και ταυτόχρονα να
προετοιμαστεί το πολιτικό έδαφος για τις άμεσες διαπραγματεύσεις. Μέσα στα
πλαίσια αυτά θα μπορούσαμε να θέσουμε το ζήτημα των αμοιβαίων υποχωρήσεων σε
ορισμένα ζητήματα, όπως είναι η παραχώρηση του Βαρωσιού και το απευθείας
εμπόριο από το λιμάνι της πόλης κάτω από τη διεύθυνση των δυο Δημάρχων και όχι
του ΟΗΕ, για να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες και ανάμεσα στον κυπριακό
λαό στο σύνολο του σαν ένα παράδειγμα άμεσης συνεννόησης.
Η
διαφάνεια είναι κάτι που θα αφαιρέσει από τις αντιομοσπονδιακές δυνάμεις το
οπλοστάσιο των ψευδολογιών που θα διαδίδουν σε περίπτωση που δεν λέγεται η
αλήθεια στο λαό. Είναι αλήθεια, ότι η αλήθεια πονά, αλλά και γιατρεύει γιατί είναι
αποκαλυπτική.
Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ
14/3/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου