Οι Μεγάλοι Ηγέτες μας

Δυστυχώς δεν άντεξε ο Ντενκτάς ακόμα λίγες μέρες και να πεθάνει την ημέρα των γενεθλίων του Μακαρίου. Θα κλαίγαμε μαζί, αφού μιλούμε για δυο μεγάλους άντρες στην ιστορία της Κύπρου που τους χάσαμε πρόωρα και δεν έζησαν ακόμα περισσότερα χρόνια. Επειδή δεν είμαι θρησκευόμενος δεν γνωρίζω αν οι ψυχές των θανόντων συναντούνται, αν ο παράδεισος και η Κόλαση είναι ο τόπος που αναπαύονται εν τόπω χλοερώ όλοι οι άνθρωποι της υφηλίου, αν είναι μια δεύτερη παγκόσμια κοινωνία ψυχών. Ας θεωρήσουμε ότι όλοι πηγαίνουν σε ένα τόπο είτε αυτός είναι παράδεισος είτε κόλαση, αφού τόσο οι χριστιανοί όσο και οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στην ύπαρξη του παραδείσου και της κόλασης. Οι δικοί μας ηγέτες οπωσδήποτε πήγαν στον παράδεισο γιατί ήταν μεγάλοι, τους αγάπησε και τους λάτρεψε ο λαός τους, όσο κανένα άλλον. Όσο μεγαλοπρεπής ήταν η κηδεία του Μακαρίου, άλλο τόσο ήταν και του Ντενκτάς. Θρήνησαν και ακόμη θρηνούν οι ελληνοκύπριοι για το θάνατο του Μακάριου και επειδή δεν πίστευαν και δεν πιστεύουν ότι ο Μεγάλος Ηγέτης μπορεί να πεθάνει, είπαν το μεγαλειώδες σύνθημα «ζει». Το έγραψαν σε βουνά και σε λόφους, το έκαναν κονκάρδες. Δυστυχώς δε φύλαξα μια για ενθύμιο για να την παραδώσω στα εγγόνια μου και να με ευγνωμονούν για το μεγάλο δώρο. Οι τουρκοκύπριοι ακόμη δεν έγραψαν στον Πενταδάκτυλο το «ζει» (;). Όμως κονκάρδες τύπωσαν χιλιάδες και τις μοίραζαν στους παρευρισκομένους στην κηδεία. Είμαι πεπεισμένος πια ότι οι Κύπριοι έχουν μόνο Μεγάλους Ηγέτες, τόσο μεγάλους που έχουν μετατρέψει την Κύπρο σε σύμβολο και παράδειγμα προς μίμηση για άλλους λαούς.
Ένα όμως βασανιστικό ερώτημα με τυραννά: στον παράδεισο ή στην κόλαση όπου βρίσκονται ο Ντενκτάς και ο Μακάριος έχουν κοινό έδαφος ή εκεί χώρισαν τα «τταράφια» τους; Ο ένας κατοικοεδρεύει στην ΤΔΒΚ και ο άλλος στην ελεύθερη Κυπριακή Δημοκρατία; Θα τους επέτρεψε κάτι τέτοιο ο Πλανητάρχης των ψυχών; Εγώ έχω την εντύπωση ότι είναι μαζί και μάλιστα διαμένουν στο ίδιο παλάτι. Γιατί; Επειδή στη γη δεν μπορούσαν να υπάρξουν ο ένας χωρίς τον άλλον. Ο Μακάριος ως αρχαιότερος θα τον δέχτηκε ως συγκάτοικο με χαρά και ικανοποίηση. Αφού είναι δημιούργημά του. Και ο Ντενκτάς σίγουρα τον ευχαρίστησε γιατί τον έκανε και αυτόν Μεγάλο Ηγέτη. Χωρίς τον Μακάριο ο Ντενκτάς θα ‘ταν μια μετριότητα. Θα συνέχιζε να δικηγορεί, είτε ως δημόσιος κατήγορος, είτε ως ιδιώτης δικηγόρος. Όταν και οι δυο βρέθηκαν στην εξουσία με την ανακήρυξη της Κύπρου σε ανεξάρτητο και ενιαίο κράτος, οι δρόμοι τους συναντηθήκαν και απολάμβανε ο ένας τον άλλο. Ο ένας Μεγάλος επανήλθε, μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου στο «ένωση κι’ ας τρώμεν πέτρες» και ο άλλος είπε: «θέλω τη μισή Κύπρο, Ταξίμ και ας μην τρώμε πιλάφι». Και από τότε πιάστηκαν χέρι με χέρι και συζητούσαν το κυπριακό. Στις 18 του Γενάρη θάφτηκε ο ένας Μεγάλος και στις 19 γιορτάζει ο άλλος Μεγάλος τα ονομαστήρια του. Δεν μπορούμε να πούμε να μας ζήσουν γιατί είναι και οι δυο νεκροί, και τέτοια φράση δε λέγεται για νεκρούς. Θα τους θυμόμαστε όμως ως δυο Μεγάλους Άντρες που άφησαν τη σφραγίδα τους σ’ αυτή της γη και έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία της Κύπρου. Για την προσφορά τους στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της πατρίδας μας. Τους την έδωσαν σωστή και ενιαία και την παρέδωσαν μισή, ένα κομμάτι στη κάθε κοινότητα με τα ελληνικά από τη μια και τα τουρικά από την άλλη σύμβολα και σημαίες, δημιουργώντας ο καθένας την αυτοκρατορία του. Και οι κάτοικοί της χέρι με χέρι πορεύονται κατά μήκος του συρματοπλέγματος προς την τιμή και τη δόξα, με σταθερά πατριωτικά και εθνικά βήματα.
Άξιοι οι Μεγάλοι! Αξιοπροσκύνητοι!
Μας χάραξαν το δρόμο που σταθερά ακολουθούμε, το δρόμο της τιμής, της δόξας, της αξιοπρέπειας και πάνω απ΄όλα φυσικά δρόμο του πατριωτισμού!

Εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ ημ. 23/1/2012