Πώς θα βγούμε από την κρίση;

Στο προηγούμενο άρθρο μου ζήτησα την παραίτηση του κ. Δ. Χριστόφια επειδή με την απραξία, την ένδεια της πολιτικής του σκέψης και διαχείρισης, με τον ερασιτεχνισμό του και την αναποφασιστικότητα που τον χαρακτηρίζει, οδήγησε την Κύπρο στη οικονομική καταστροφή και στον άδικο χαμό δεκατριών πολιτών της. Επιμένω, ότι κάποιος από την αριστερά πρέπει να βρει το θάρρος να σηκώσει το ανάστημά του και να πει ευθαρσώς στο Δ. Χριστόφια ότι πρέπει να παραιτηθεί. Για το καλό της Κύπρου, του ίδιου και του κόμματός του. Αρκετοί αναγνώστες, μου εξέφρασαν τη σύμφωνη άποψη τους με τα γραφόμενα μου, αλλά αρκετοί άλλοι που παραμένουν φανατικοί υποστηρικτές του εξέφρασαν τη διαφωνία τους, κάποιοι με κόσμιο τρόπο και άλλοι όχι. Αυτό δεν έχει σημασία, το ζήτημα είναι ότι η επιχειρηματολογία όλων των υποστηρικτών του κ. Δ. Χριστόφια στηριζόταν στη θέση, ότι αν φύγει ο Δ. Χριστόφιας από την εξουσία, θα ανέλθει η δεξιά και η ακροδεξιά. Με άλλα λόγια έθεταν το ζήτημα ως εξής: ή εμείς ή η δεξιά και οι φασίστες. Κόκκινο ή μπλε, δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Θα θέσω το ζήτημα ως εξής: η αριστερά συγκυβέρνησε για δεκαετίες με τη δεξιά, ακόμα και με τον πιο άσπονδο εχθρό της, όπως χαρακτήριζε τον Τ. Παπαδόπουλο ο Ε. Παπαϊωάννου, (ο Δ. Χριστόφια υποστήριξε πως «άλλαξε σιορ ο άδρωπος») χωρίς να υπάρχει για την ηγεσία του ΑΚΕΛ κανένα πρόβλημα. Άρα αν έλθει η δεξιά στην εξουσία, η οποία κυβερνούσε από το 1960, δε θα είναι μεγάλο αμάρτημα, το πλέον πιθανό είναι η ηγεσία του ΑΚΕΛ να συνεργαστεί μαζί της. Δεν νομίζω, όμως, ότι υπάρχει οιοσδήποτε κίνδυνος ανόδου στην εξουσία ακροδεξιών πολιτικών ομάδων. Να υποθέσω, ότι ανεμίζεται ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς για εσωτερική κατανάλωση και κομματικό φανατισμό των Εδονιτών και ΠΕΟΜιτών. Εξάλλου η διαχείριση της εξουσίας από το Δ. Χριστόφια δεν διαφέρει από αυτή των προηγούμενων δεξιών κυβερνήσεων. Το ρουσφέτι, η ημετεροκρατία και όλα τα συναφή μ’ αυτήν, ήταν πιο έντονα στην αποκαλούμενη «δίκαιη κοινωνία». Αυτά ως εισαγωγή για να απορριφθούν ορισμένες ακραίες τοποθετήσεις που προβάλλονται από τον σκληρό πυρήνα του Ακελικής γραφειοκρατίας.
Και τώρα στο «δια ταύτα»: το «δια ταύτα» απουσίαζε από το προηγούμενο άρθρο, για λόγους χώρου, που είναι καθορισμένος. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που διατύπωσα τις απόψεις μου για το πώς θα πρέπει να ενεργήσουν οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας για να δημιουργήσουν όραμα και προοπτική στην κυπριακή κοινωνία στο σύνολό της. Η άποψη μου είναι ότι οι ηγεσίες των δυο μεγάλων κομμάτων θα πρέπει να συνεννοηθούν στο τι πρέπει να γίνει στη μετά Χριστόφια εποχή, αν βέβαια, ο κ. Α. Κυπριανού δεν συνεχίζει να υποστηρίζει ότι με το ΔΗΣΥ τους χωρίζει χάος. Σε τέτοια περίπτωση οι απόψεις μου δεν θα ‘χουν καμιά σημασία. Ο Δ. Χριστόφιας έχει αποτύχει παταγωδώς και θα πρέπει να θεωρείται παρελθόν, όμως οι πολιτικοί ηγέτες, αν πράγματι έχουν όραμα για την κοινωνία και τη χώρα τους, αν πράγματι έχουν όραμα πέρα από την προσωπική τους αναρρίχηση στην εξουσία, αν μπορούν να ξεπεράσουν τις κομματικές τους ιδεοληψίες δεν θα πρέπει να αναλωθούν σε αντιπαραθέσεις, αλλά να βρουν την κοινή συνισταμένη και να διευρύνουν τους ορίζοντες της κοινωνίας μας. Οι ηγεσίες των δυο κομμάτων πρέπει να βρουν το κοινό πρόσωπο που μπορεί για το υπόλοιπο της θητείας του Προέδρου να σχηματίσει κυβέρνηση από διακεκριμένους πολίτες και το οποίο να οδηγήσει τη χώρα στην ενοποίηση επιλύοντας το κυπριακό πρόβλημα. Η αριστερά, όπως και η δεξιά, έχει διακεκριμένους πολίτες, έχει προσωπικότητες που είναι σε θέση να αναλάβουν τα ινία της εξουσίας. Φτάνει η ηγεσία του ΑΚΕΛ να ανοίξει ένα διάλογο με την ηγεσία του ΔΗΣΥ, επειδή οι θέσεις τους στο κυπριακό είναι οι πλησιέστερες. Η επίλυση του κυπριακού είναι αυτή που θα «σπάσει» τις δομές που οικοδομήθηκαν από το 1963 μέχρι της μέρες μας, δομές που στηρίζονταν στην ημετεροκρατία, η οποία απολάμβανε τα πολιτικά και οικονομικά προνόμια που απορρέουν από αυτήν, φορτώνοντας την κοινωνία με πολιτικές κρίσεις και την αντιπαράθεση των κοινοτήτων. Είναι η ώρα όπου τα δυο μεγάλα κόμματα θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τα ιδεολογήματά τους, να δουν την τραγική πραγματικότητα στην οποία οδηγήθηκε η χώρα, να ανασκουμπωθούν, να εργαστούν συνειδητά προς όφελος των συμφερόντων του κυπριακού λαού στο σύνολό του. Θέτω ως προτεραιότητα τη ρύθμιση του προβλήματος, επειδή το οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν θα λυθεί στο άμεσο μέλλον. Η οικονομική κληρονομιά της διακυβέρνησης Δ. Χριστόφια θα βαραίνει την κοινωνία για πολλά, πολλά χρόνια. Η επίλυση του πολιτικού προβλήματος είναι ο επιταχυντής της επίλυσης του οικονομικού προβλήματος. Ο Χριστόφιας δεν μπορεί να οδηγήσει το κυπριακό στη λύση του. Όχι μόνο γιατί απέδειξε πως δεν θέλει, αλλά γιατί έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της ελληνοκυπριακής κοινωνίας, γι’ αυτό θα πρέπει να αναλάβει κάποιος άλλος που θα απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της και θα επικυρώσει το συμβιβασμό στον οποίο θα καταλήξει. Αν οι πολιτικοί μας συνεχίσουν να διατηρούν άλυτο το πρόβλημα, οι δομές που εγκαθίδρυσαν φαύλα καθεστώτα, θα συνεχίσουν να ενισχύονται επειδή θα τροφοδοτούνται από το λαϊκισμό, τις ακραίες εθνικιστικές τοποθετήσεις. Η εσωστρέφεια της κοινωνίας θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο και είναι άγνωστο σε ποιες ατραπούς θα οδηγηθεί ή θα την οδηγήσουν τα «πατριωτικά» συνθήματα και ο «λαϊκο-εθνικισμός». Αντίθετα η επίλυση του προβλήματος θα ανοίξει νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες, η κοινωνία θα «πατά» σε πραγματικότητες, θα είναι έτοιμη να υιοθετήσει νέες ιδέες που θα δημιουργήσουν συνθήκες ανάπτυξης σε όλους τους τομείς. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί η κοινωνία της Κύπρου να βγει από την κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα. Ο δρόμος αυτός είναι μονόδρομος.