Κύπρος: ηρωοπαραγωγός χώρα

Την περ. βδομάδα στο άρθρο μου αναφέρθηκα σε «ηρωοπαραγωγό» χώρα και κάποιος αναγνώστης, μου έγραψε ότι προσβάλλω τους ήρωες μας. Δεν πρόσβαλα κανένα νεκρό μ’ αυτή την αναφορά, ούτε και είναι πρόθεσή μου να κάνω κάτι τέτοιο. Αντίθετα, σέβομαι κάθε νεκρό, - θύμα των πολιτικών επιλογών των ταγών μας. Ειρωνεύομαι τους πολιτικούς μας που πολλαπλασίασαν τους νεκρούς, θύματα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής τους. Ήρωες βέβαια υπήρξαν, ανεξάρτητα αν ο αγώνας τους ήταν αδιέξοδος. Όμως η «υπερπαραγωγή» ηρώων από τους πολιτικούς, μειώνει τη σημασία της πράξης τους. Είμαστε –επαναλαμβάνω- μια ηρωοπαραγωγός χώρα. Σ’ αυτή τη γη από το 1955 άρχισε η παραγωγή ηρώων. Ήρωες παρήγαγε η δεξιά και καυχιόταν γι’ αυτό. Εθνικούς ήρωες. Έδιναν τη ζωή τους προς δόξα του έθνους. Δεν γνωρίζω αν ο ηρωισμός κληρονομείται. Στην Κύπρο βέβαια όλα γίνονται χωρίς κανένας να διερωτάται αν είναι ορθό ή λάθος. Η κυπριακή κομουνιστική αριστερά δεν παράγει εθνικούς ήρωες. Η κυπριακή κομουνιστική αριστερά αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τη λέξη «ήρωας». Όμως ήταν ένα μειονέκτημα που η ηγεσία της σκεφτόταν πως έπρεπε να υπερπηδήσει. Να κατασκευάζει και αυτή ήρωες, όχι όμως εθνικούς, διότι τότε δεν θα ξεχώριζαν από τη δεξιά. Έτσι δημιουργήθηκε το είδωλο των λαϊκών αγωνιστών(ηρώων). Όποιος για χρόνια εφαρμόζει πιστά στις ντιρεκτίβες των γραφειοκρατών του κόμματος και ποτέ δεν τις αμφισβητεί, όποιος μαζεύει πιο πολλά λεφτά στους εράνους του κόμματος κατατάσσεται στις τάξεις των λαϊκών αγωνιστών(ηρώων), όταν εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Έχουμε, λοιπόν, στην ηρωοπαραγωγό χώρα ήρωες δυο ταχυτήτων, όπως εξ αντικειμένου κατηγοριοποιούνται: τους εθνικούς ήρωες και τους λαϊκούς αγωνιστές. Οι πρώτοι, η ανώτερη τάξη, εκπροσωπούν τη δεξιά, οι δεύτεροι την κομουνιστική αριστερά. Οι κληρονόμοι των πρώτων φανερά υποτιμούν τους δεύτερους. Δεν τους κατατάσσουν στην τάξη των ηρώων. Όμως, ας εξετάσουμε το θέμα στη διαλεκτική του ενότητα. Κανένα έθνος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς λαό, άρα εθνικοί ήρωες, είναι ταυτόχρονα και λαϊκοί ήρωες, εφόσον έθνος και λαός σ’ αυτή την περίπτωση ταυτίζονται. Σε απλή ανάγνωση είναι ταυτόχρονα και εθνικοί και λαϊκοί ήρωες, δηλαδή μπορούμε να πούμε, ότι είναι και δεξιοί και κομουνιστές. Λαϊκοί αγωνιστές(ήρωες) αποκαλούνται εκείνοι οι αγωνιστές που προέρχονται από το χώρο της κομουνιστικής αριστεράς. Όμως και σ’ αυτή την περίπτωση, όσοι θυσιάζονται ή πεθαίνουν υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα του λαού, ταυτόχρονα υπερασπίζονται θέλοντας και μη τα συμφέροντα του έθνους που τον εκπροσωπεί, άρα ταυτόχρονα είναι και λαϊκοί αλλά και εθνικοί ήρωες. Είναι δηλαδή ταυτόχρονα και αριστεροί και δεξιοί. Όμως και οι εθνικο-λαϊκοί αλλά και λαϊκο-εθνικοί θάβονται με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια διαδικασία. Η διαφορά βρίσκεται στο εξής: τους εθνικο-λαϊκούς τους ξεπροβοδίζουν με τον εθνικό ύμνο, τους λαϊκο-εθνικούς με τον ύμνο της Διεθνούς, παρόλο που στην Κύπρο δεν υπάρχει τέτοια πρακτική, επειδή οι λαϊκο-εθνικοί είναι θρησκευόμενοι, όπως και οι δεξιοί. Ο αρχηγός των λαϊκών αγωνιστών(ηρώων) απαγγέλλει το «πιστεύω εις έναν θεό» -αναφέρομαι πάντοτε στην κυπριακή πραγματικότητα- και η όλη διαδικασία πραγματοποιείται με θρησκευτική κατάνυξη. Βάσιμα, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι η δεξιά και η αριστερά είναι δυο εταιρείες παραγωγής ηρώων. Οι άλλες πολιτικές εταιρείες δεν παράγουν ήρωες, αλλά αναφέρονται στα διαθέσιμα αποθέματα της δεξιάς και της κομμουνιστικής αριστεράς. Από το Δεκέμβρη του 1963 και μετά, έχουμε ήρωες που εκπροσωπούν όλες τις πολιτικές αποχρώσεις και αναγνωρίζονται ως ήρωες χωρίς επιφυλάξεις. Όλοι θυσιάστηκαν για τη δόξα του ελληνικού έθνους με σημαία την «αυτοδιάθεση-ένωση» και είναι εθνικοί ήρωες. Ήταν η πρώτη περίπτωση που απόκτησε και η αριστερά πέραν των λαϊκών αγωνιστών και εθνικούς ήρωες. Το 1974 οι κομματικές εταιρείες φρόντισαν με την πολιτική τους να αυξηθεί η παραγωγή ηρώων. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα κηδεύουμε ήρωες και των δυο κομματικών αποχρώσεων. Οι ομιλητές έχουν την ανάλογη απόχρωση, κόκκινη ή γαλάζια. Η λέξη «θύμα» για κάποιο ανεξήγητο(;) λόγο δεν υπάρχει στο κυπριακό πολιτικό λεξιλόγιο. Η πραγματικότητα δηλαδή απουσιάζει, κανείς δεν θέλει να την αποδεχθεί. Πάντοτε σ’ αυτό το νησί οι πραγματικότητες τυλίγονταν σ’ ένα πέπλο μυστηρίου για να καλύπτονται τα εγκληματικά λάθη των πολιτικών. Κανείς δεν θέλει να δεχθεί, ότι οι εθνικοί ήρωες ή λαϊκοί αγωνιστές έπεσαν θύματα της αλλοπρόσαλλης και ανόητης πολιτικής των τότε ηγετών, οι οποίοι για να δικαιολογήσουν τα τεράστια λάθη τους, βάφτισαν ήρωες όλα τα θύματα της πολιτικής τους. Οι πολιτικοί συνειδητοποίησαν, ότι άλλο είναι να παραδίδεις νεκρό φέροντα τον τίτλο του θύματος (λες και πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα) και άλλο να παραδίδεις τον νεκρό με τον τίτλο του εθνικού-ήρωα ή λαϊκού αγωνιστή(ήρωα). Αποδίδοντας στα θύματα της πολιτικής τους, τέτοιο τίτλο καλύπτουν τις πολιτικές τους ευθύνες και αφαιρούν κάθε δικαίωμα από τους δικούς των θυμάτων να τις απαιτήσουν. Εφόσον το θύμα είναι «ήρωας» άρα η ευθύνη είναι δική του, επειδή επέδειξε υπέρμετρο ζήλο στην υλοποίηση του καθήκοντός του. Οι πολιτικοί που γνωρίζουν πώς να χειραγωγούν την κοινωνία, κατέστησαν μια ελληνοκυπριακή κοινωνία πλήρη ηρώων. Οι ίδιοι δεν έχουν καμιά ευθύνη γι’ αυτό. Οι ήρωες φταίνε… Δεν γνωρίζω τι γίνεται στην άλλη πλευρά των συρματοπλεγμάτων. Νομίζω ότι και αυτοί μ’ αυτό τον τρόπο διαχωρίζουν τους μάρτυρες-ήρωες τους. Κύπριοι δεν είναι; Ίσως κάποιος τουρκοκύπριος ερευνητής να μας διαφωτίσει πάνω σ’ αυτό το θέμα.