Παιδαγωγοί και παιδαγωγοί

Αυτές τις μέρες έτυχε να πάρω στα χέρια μου ένα ημερολόγιο των που εξέδωσε για τα μέλη της η τουρκοκυπριακή συντεχνία των παιδαγωγών δημοτικής εκπαίδευσης (KTÖS) και το οποίο δεν μπορώ να αφήσω να μη σχολιάσω.
Δεν είναι ένα συνηθισμένο ημερολόγιο. Δεν έχει φωτογραφίες με ζώα ή άνθη ή πτηνά της Κύπρου. Υπάρχουν φωτογραφίες μαθητών των δημοτικών σχολείων από διάφορα χωριά πριν από το 1974. Φωτογραφίες μαθητών από τη Λεμεσό, την Κοφίνου, την Αμμόχωστο, τη Δρομολοξιά και άλλα χωριά της επαρχίας Λάρνακας. Ως εδώ, μπορεί κάποιος να πει ότι τίποτα νεώτερο δεν μεταφέρει. Κι’ όμως: δίπλα από κάθε φωτογραφία υπάρχει ένα ποίημα. Τουρκοκύπριοι ποιητές, αλλά και… έλληνες ποιητές. Ο Καβάφης και ο Ρίτσος. Οι μήνες γραμμένοι σε τρεις γλώσσες: Αγγλικά, Τούρκικα, Ελληνικά.
Αυτό κι’ είναι το νέο. Οι τουρκοκύπριοι δάσκαλοι διαπαιδαγωγούν τη νέα γενιά με ποιήματα ελλήνων ποιητών. Δεν γράφουν «Δεν ξεχνώ». Μετάφρασαν το ποίημα του Καβάφη «Η πόλις». Τι λέει αυτό το ποίημα;

(απόσπασμα)

«Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γυρνάς˙
και μες τα ίδια σπίτια αυτά θα ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για αλλού – μη ελπίζεις-
Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλη τη γη την χάλασες». [1]

Η έκδοση δεν είναι κρατική έκδοση. Είναι της συντεχνίας των δασκάλων. Στην κοινότητά μας η συντεχνία των δασκάλων έχει ασχοληθεί με τέτοια ζητήματα; Κι’ αν όχι, τι έχουν κάνει οι παρατάξεις, ιδιαίτερα η παράταξη της αριστεράς; Μπορούν να εκδώσουν στα ελληνικά και τουρκικά έστω και ένα ημερολόγιο και να το μοιράσουν στα μέλη τους; Το ερώτημα μου είναι το εξής: τα τελευταία δυο χρόνια το υπουργείο Παιδείας τα έχει ανακηρύξει ως χρόνια ανάπτυξης των σχέσεων των ελληνοκυπρίων μαθητών με τους τουρκοκύπριους μαθητές. Τι έκαναν οι ελληνοκύπριοι παιδαγωγοί προς αυτή την κατεύθυνση; Μίλησαν έστω και μια φορά για τουρκοκύπριους ποιητές, μετάφρασαν έστω ένα ποίημα τους και να το διαβάσουν στους μαθητές τους; Να μεταφέρουν στους νέους μας τις ιδέες και τις αντιλήψεις των πνευματικών ανθρώπων της άλλης κοινότητας; Και γιατί το κράτος δεν παρεμβαίνει πιο αποφασιστικά; Πως θα γνωρίσει η νέα γενιά μας τον πολιτισμό της άλλης κοινότητας; Λέμε θέλουμε να ζήσουμε μαζί, αλλά δεν κουνούμε το μικρό μας δακτυλάκι για να προετοιμάσουμε τη νέα γενιά, να τις δημιουργήσουμε το κλίμα της αποδοχής και της ειρηνικής συμβίωσης και συνεννόησης. Έχουμε μετατραπεί σε μια άτολμη κοινωνία, κλειστήκαμε στον εαυτό μας, δεν κοιτάμε πέρα από το στενό και ιδιοτελές συμφέρον.
Θέλω να συγχαρώ τη συντεχνία των τουρκοκυπρίων δασκάλων που ακολουθούν τη μοναχική τους πορεία, έστω κι’ αν οι ελληνοκύπριοι συνάδελφοι τους κωφεύουν. Δεν είναι τυχαίο που οι τουρκοκύπριοι δάσκαλοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και αγωνίζονται για επανένωση της μικρής μας πατρίδας. Το όνομα τους, το επάγγελμα τους και η συνδικαλιστική τους οργάνωση βρίσκονται ψηλά στη συνείδηση των τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας, αλλά και σε μια μεγάλη μερίδα των ελληνοκυπρίων, που συνεχίζουν να αγωνίζονται για την επανένωση της χώρας μας στη βάση της ομοσπονδιακής δομής του κράτους και της πολιτικής ισότητας των κοινοτήτων.
--------------------------------------
[1]Κ.Π. Καβάφης: Ποιήματα. Έκδ. Γ. Οικονόμου, παρουσίαση Γ. Πικρού.