Πολιτική ισότητα και αριθμητική ανισότητα

Όλα τα πράγματα που γνωρίζουμε έχουν αριθμό· γιατί χωρίς τον αριθμό δεν είναι δυνατόν ούτε να σκεφτούμε ούτε να γνωρίσουμε τίποτε.

            Φιλόλαος*, απόσπ. 4.

Η Πολιτική ισότητα θεωρείται πολιτική αξία, η οποία ως αποτέλεσμα εφαρμογής της επιφέρει αρμονία ανάμεσα στα μέρη που την υποστηρίζουν και την εφαρμόζουν. Τα δύο ή περισσότερα μέρη που συμμετέχουν σε μια πράξη ή ενέργεια, προσπαθούν να φθάσουν σε ένα αποτέλεσμα διαμέσου της ισορροπίας ή αρμονίας παραμερίζοντας και παραβλέποντας την ανισομέρεια των αριθμών. Για παράδειγμα στο Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση την αρχή της ισότητας των κρατών μελών, ανεξάρτητα από το μέγεθος της χώρας σε αριθμό πολιτών. Το βέτο ή δικαίωμα αρνησικυρίας, έχει οιονδήποτε μέλος και το οποίο εξαναγκάζει όλα τα υπόλοιπα κράτη να συμβιβαστούν με το δικαίωμα της διαφωνίας χωρίς τη λήψη απόφασης. Η βαρύτητα της ψήφου της Κύπρου είναι η ίδια με τη βαρύτητα της ψήφου που διαθέτει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Η αριθμητική ανισότητα του πληθυσμού, που είναι το κριτήριο συμμετοχής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν διαδραματίζει κανένα ρόλο, ενώ η ισότητα ψήφου επιφέρει την αρμονία στη λήψη απόφασης και εξισορροπεί την κατάσταση πραγμάτων.

Δεν είμαι οπαδός του Πυθαγόρα, όπου αναγάγει σε αρχή κατανόησης των πάντων, τους αριθμούς. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση που αφορά τη χώρα μας, η κατανόηση της πολιτικής ισότητας θα πρέπει να γίνει κατανοητή με τη χρήση των αριθμών, για να φθάσουμε σε μια αρμονική τάξη και σταθερότητα. Αν δεν κατανοήσουμε το περιεχόμενο της πολιτικής ισότητας, δεν μπορούμε να λύσουμε κανένα πρόβλημα. Το κυπριακό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που δημιουργήθηκε από τη μη κατανόηση του περιεχομένου της πολιτικής ισότητας, ως αρχής αρμονικής συμβίωσης των δυο κοινοτήτων. Η πλειοψηφία και η μειοψηφία, μαθηματικές έννοιες διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο, και απώθησαν τον πληθυσμό της χώρας να κατανοήσει την αρμονία που μπορούσε να δημιουργήσει μια εύρυθμη τάξη με τη σύζευξη των αριθμών. Σε μια αναδίφηση των κυπριακών εφημερίδων ανακάλυψα ένα πολύ παραστατικό παράδειγμα ανατροπής της πολιτικής ισότητας με τη χρήση των ποσοστών που αναφέρονται σε αριθμητική ανισομέρεια. Ο χρήστης της δήλωσης τη χρησιμοποιεί ως ιδιότητα για επιβολή συνταγματικής αρμονίας, η οποία με την επιμονή για επιβολή της κατέληξε τελικά στην ανατροπή της αρμονίας και της εύρυθμης τάξης. Η Δήλωση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου σε συνέντευξη του προς τις ελλαδικές εφημερίδες «Ακρόπολις» και «Απογευματινή» στις 22 Δεκεμβρίου 1963 είναι χαρακτηριστική των όσων αναφέρω πιο πάνω και έχει ως εξής:

Ερ: Ο τουρκικός τύπος αναγράφει ότι η τουρκική κοινότης της Κύπρου δεν θα αποδεχθή τας προτάσεις σας περί τροποποιήσεως του συντάγματος. Πως είναι δυνατόν εις τοιαύτην περίπτωσιν να επιτευχθή οιαδήποτε συνταγματική μεταβολή;

Απ: Δεν νομίζω ότι η τροποποίησις του συντάγματος πρέπει να εξαρτηθή απολύτως εκ της συγκαταθέσεως των Τούρκων της Κύπρου και να παραγνωρισθή η θέλησις της τεραστίας πλειοψηφίας του Κυπριακού λαού.

Αυτή η τοποθέτηση του Μακαρίου άλλαξε μεν μορφή και διατυπώσεις, αλλά ουσιαστικά επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις και τοποθετήσεις των Ελληνοκυπρίων πολιτικών. Ακόμα και όσων υποστηρίζουν την διευθέτηση του κυπριακού στη βάση της Ομοσπονδιακής διάρθρωσης του κράτους. Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, ότι η ρύθμιση του κυπριακού θα γίνει στη βάση της πολιτικής ισότητας όσον αφορά την πολιτική διεύθυνση του κράτους και αριθμητική ανισότητα όσον αφορά την εκπροσώπηση στους κρατικούς μηχανισμούς του ομοσπονδιακού κράτους. Αυτό υπήρχε ως πρόνοια και στο σύνταγμα του 1960, μάλιστα η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας συνέπεσε με το τελικό έγγραφο που υπογράφηκε μεταξύ των δυο κοινοτήτων να είναι η συμφωνία για την πρόνοια 70/30%. Μια συμφωνία που οι Ελληνοκυπριακές οργανώσεις, συνδικαλιστικές και άλλες δεν αποδέχτηκαν και ζητούσαν τη μη εφαρμογή της. Ο Μακάριος ενώ την υπέγραψε δεν την εφάρμοσε ποτέ.

Αν ισχυριστούμε ότι η εφαρμογή των ποσοστών 70/30 στη Δημόσια υπηρεσία και στις Δημόσιες εταιρείες και 60/40 στην αστυνομία και το στρατό, εφαρμόζονταν οι πρόνοιες για χωριστούς Δήμους οδηγούσε σε αρμονία τις σχέσεις των κοινοτήτων. Στην κυπριακή κοινωνία από την άλλη θα κυριαρχούσε το πνεύμα του συμβιβασμού και η καλλιέργεια συνεργασίας, παρά αντιπαράθεσης. Δυστυχώς η πολιτική και κρατική ηγεσία των Ελληνοκυπρίων μεταχειρίστηκε διαφορετικά τους αριθμούς, με αποτέλεσμα να οξυνθούν οι πολιτικές σχέσεις των κοινοτήτων, οι πολιτικοί καλλιέργησαν την αντιπαράθεση και η μια και η άλλη πλευρά δημιούργησαν παράνομες ένοπλες ομάδες και ένας συνηθισμένος καυγάς, αποτέλεσε τη σπίθα για έναρξη των συγκρούσεων.

Η αποδοχή εκ μέρους της Ελληνοκυπριακής κοινότητας της πρότασης για οικοδόμηση Ομοσπονδιακού κράτους θα αποκαταστήσει την αρμονία στις σχέσεις των πολιτικών ηγεσιών και σε προέκταση της κοινωνίας των πολιτών. Οι αριθμητικές αντιπροσωπεύσεις θα αποκαθιστούν την ισότητα των κοινοτήτων και εκεί που η αριθμητική ισότητα δεν λειτουργεί θα λειτουργεί ένα άλλο φίλτρο για την αποκατάσταση της. Για παράδειγμα, η αντιπροσώπευση στην Κάτω Βουλή του ομοσπονδιακού κράτους, θα είναι ανάλογη της αριθμητικής δύναμης των κοινοτήτων. Όμως στο ίδιο Κοινοβούλιο θα λειτουργεί η Άνω βουλή που θα αποτελεί το φίλτρο όπου θα αποκαθιστάται η αρμονία αν παραβιάζεται από αποφάσεις της Κάτω Βουλής. Το ίδιο θα γίνεται και στην εκτελεστική εξουσία με διάφορες πρόνοιες του Ομοσπονδιακού Συντάγματος. Η αριθμητική ανισότητα λοιπόν, θα αποκαθιστάται με διάφορες πρόνοιες και αρμοδιότητες κρατικών οργάνων, για να εξασφαλίζεται η δημιουργία συνθηκών που θα επιτρέπουν την πολύπλευρη ανάπτυξη της κοινωνίας. Η αρμονία είναι το ζητούμενο και όχι οι αριθμητικές πράξεις με τα συν και τα πλην, με εξισώσεις και διαιρέσεις. Το Ομοσπονδιακό αλλά και τα συνιστώντα κράτη θα πρέπει να καλλιεργήσουν την κουλτούρα της συνεννόησης, της αποδοχής του άλλου, το δικαίωμα του πολίτη να εκφράζεται και να προβληματίζεται, να διαφωνεί και να συμφωνεί, βασικές πολιτικές αρχές και αξίες, που δημιουργούν συνθήκες αρμονίας στο σύνολο της κυπριακής κοινωνίας.

Σημ: Ο Φιλόλαος ήταν οπαδός του Πυθαγόρα και σύγχρονος του Σωκράτη. Οι πυθαγόρειοι θεωρούσαν τον αριθμό 10 τον τέλειο αριθμό και τον ονόμαζαν «τετρακτύς». Ο Φιλόλαος για πρώτη φορά τον χρησιμοποιεί στην αστρονομία. Σύμφωνα με μια ιδιότυπη αστρονομική σύλληψη, που ανάγεται στο Φιλόλαο, η Γη δεν είναι ακίνητη αλλά περιφέρεται γύρω από το κεντρικό πυρ («εστία») που καταλαμβάνει το κέντρο του σφαιρικού σύμπαντος. Ο Φιλόλαος πρόσθεσε στους εννιά γνωστούς τότε πλανήτες το 10^ο πλανήτη, τον οποίο ονόμασε Αντίχθονα δηλαδή Αντί-Γή για να φθάσει τον τέλειο αριθμό το 10.