H παρουσίαση του βιβλίου "Για την ταυτότητα της Ελληνοκυπριακής Αριστεράς"

Πραγματοποιήθηκε στις 31 του Γεννάρη η παρουσίαση του βιβλίου  "Για την ταυτότητα της Ελληνοκυπριακής Αριστεράς" ενώπιον ενός πολυπληθούς ακροατηρίου. Μίλησαν Η Ρένα Χόπλαρου, εκπαιδευτικός και δημοσιγράφος, ο Δρ. Βάσος Οικονόμου και ο συγγραφέας Τάκης Μιχαήλ. Συντονιστής ο Χρήστος Γεωργίου, δημοσιογράφος.

Στην παρουσίαση παρευρέθηκαν ο πρώην πρόεδρος κ. Γ. Βασιλείου, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, ο πρώην ευρωβουλευτής Παναγιώτης Δημητρίου, ο νυν και ο πρώην Δήμαρχοι Αγλαντζιάς Κώστας Κόρτας και Ανδρέας Πέτρου και άλλες πολιτικές προσωπικότητες της πολιτικής και πλήθος κόσμου.

Takis Hadjidemetriou

"Η άλλη Αριστερά 31.1.2014

Η αναφορά στους ιδεολογικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού στην Κύπρο αποκαλύπτουν, όσο τίποτα άλλο, την αναμέτρηση μεταξύ προόδου και οπισθοδρόμησης, μεταξύ αλλαγής και συντήρησης , μεταξύ δημαγωγίας και πραγματικότητας. Οι ρίζες για κάθε μορφή πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης αυτής της πάλης είναι κοινές. Βρίσκονται μέσα στη φτώχεια τη δυστυχία την εκμετάλλευση του λαού από την μια, παραδοσιακή και συνεχώς ανανεούμενη κι αδίστακτη κυρίαρχη τάξη.

Η τοκογλυφία, οι ανομβρίες, οι ανάγκες των ανθρώπων, οι κατασχέσεις περιουσιών το ξεπούλημα γης και ζώων για να εισπράξει ο τοκογλύφος τα οφειλόμενα, δημιουργούσαν απίστευτες δοκιμασίες και τραγωδίες όχι απλά σε κάποιους ανθρώπους, αλλά σε πλατιά στρώματα του λαού, κύρια των αγροτικών περιοχών. Κι όλα αυτά όχι πριν πολλά χρόνια. Γίνονταν στην εποχή των γονιών μας και ζουν ως τραυματικές και συνάμα δραματικές ιστορίες, ακόμη και σήμερα, μέσα σε πολλές οικογένειες.

Μόνη διέξοδος απέμενε η μετανάστευση κι όσοι έμεναν ένιωθαν να φουντώνει μέσα τους το προζύμι της πίκρας για την αδικία και την εκμετάλλευση. Αυτοί να είναι οι καταφρονεμένοι και οι στερημένοι και οι εκμεταλλευτές τους τα τιμημένα πρόσωπα της κοινωνίας, η εκκλησία, οι βουλευτές, οι δήμαρχοι, οι υπερασπιστές της πίστεως και της πατρίδος, οι ευνοούμενοι των αποικιακών αξιωματούχων. Οι μεταγενέστεροι τους έμαθαν ως σπουδαία πρόσωπα, ως μεγάλους Ευεργέτες, με τα αγάλματα τους και τα ονόματα τους να βρίσκονται παντού σε σχολεία γυμναστήρια δρόμους και πλατείες.

Τότε στις δεκαετίες του 1920 και του1930 είναι που ακούστηκε στην Κύπρο το μήνυμα του σοσιαλισμού και θέρμανε τις ψυχές των ανθρώπων με ελπίδες και προσδοκίες . Ήταν τα ακούσματα της επανάστασης στη Ρωσία αλλά και των μεγάλων εργατικών αγώνων στην Ευρώπη. Τα μηνύματα αυτά έκαναν και τους πονεμένους στην Κύπρο να αντιληφθούν ότι δεν ήταν μόνο λίπασμα για να αυξάνουν οι πλούσιοι τα πλούτη τους, αλλά και δύναμη που θα μπορούσε να αλλάξει τον κοινωνία και τον κόσμο.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι που γεννήθηκε κι αναπτύχθηκε το αριστερό κίνημα στην Κύπρο. Οι ρίζες του είναι βαθιές μέσα στον χρόνο, τον πόνο και την κοινωνία.

Σήμερα στεκόμαστε και πάλι έκπληκτοι μπροστά στην πρωτοφανή, κοινωνική, θεσμική και δομική κρίση ωσάν να ήταν ένας κεραυνός που μας έπληξε ξαφνικά κι αναίτια. Είμαστε φυσικά θύμα της παγκόσμιας κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Μακάρι όμως να ήταν μόνο αυτό. Η κρίση αποκάλυψε τις δικές μας αδυναμίες όπως αυτές συντηρήθηκαν από τις ανώμαλες συνθήκες που περνούμε. Οι λεωφόροι των τοκογλύφων διασταυρώνονται πια με τα ονόματα ιερωμένων και ακροδεξιών. Κι αυτή είναι ή δική μας κληρονομιά προς τους επιγόνους μας.

Να λύσουμε το παγκόσμιο πρόβλημα είναι δύσκολο, όμως μπορούμε να ενδιατρίψουμε στις δικές μας αστοχίες, στρεβλώσεις και σφάλματα. Κι αυτά είναι πολλά και υπαρκτά. Γίνεται τώρα λόγος για διαφθορά. Όμως τώρα άρχισε; Και τι έγινε από την ίδρυση της ΚΔ και μετά; Πως ξαφνικά διάφοροι αξιωματούχοι και μάλιστα με αγωνιστικές περγαμηνές βρέθηκαν να είναι εκατομμυριούχοι; Πως σχηματίστηκαν οι ξαφνικοί πλουτισμοί; Τι έγιναν τα χαλίτικα από της ίδρυσης της ΚΔ και μετά; Πως κτίστηκαν τα μικρά και τα μεγάλα ανακτορικού τύπου σπίτια; Πότε και πως συμπαρατάχτηκαν οι αγωνιστές και η εκκλησία με την παλιά ηγετική τάξη; Πως όλοι μαζί λεηλάτησαν ανενόχλητοι το κράτος και τις τράπεζες;

Και όλα αυτά, επί ΚΔ, πλεγμένα με πατριωτικούς λόγους, ηρωικά ξεσπάσματα, αίμα, φασισμούς και εγκλήματα, μέχρι που χάθηκε η μισή Κύπρος.

Τώρα με την οικονομική κρίση έχουμε νέα ξεσπάσματα πατριωτισμού. Αυτή είναι η μόνη και πραγματικά αποδοτική μέθοδος που ξέρουν οι κάθε λογής κατέχοντες για να διατηρούν απρόσβλητη την εξουσία και τα προνόμια τους.

Αν προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι με τα κείμενα μας είναι να προσεγγίσουμε αυτή τη μεγάλη και δύσκολη περιπέτεια της διαμόρφωσης νέων αξιών, της αντιμετώπισης της εκμετάλλευσης, της ανατροπής μιας απαξιωμένης τάξης πραγμάτων και την αντικατάσταση της με ένα άλλο τρόπο ζωής αξιοπρεπή, δημοκρατικό και ελεύθερο. Θέρμανε το δρόμο μας το ιδανικό του σοσιαλισμού για μια άλλη ανθρώπινη κοινωνία, για μια δημιουργική ζωή, με ζωντανό το αίσθημα της αλληλεγγύης σε μια πολυπολιτισμική Κύπρο, για όλους τους ανθρώπους του νησιού, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους.

Η προσπάθεια είναι μεγάλη και το εγχείρημα δύσκολο. Όπως σε κάθε σημαντική ενέργεια έτσι και στην περίπτωση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού γίνονται σφάλματα παραλήψεις, παρεμβάλλονται προσωπικές επιδιώξεις και καιροσκοπισμοί, αναπτύσσονται δογματισμοί και επιζητείται το μονοπώλιο της ορθής σκέψης. Ανεπάρκειες που φέρνουν οπισθοδρόμηση, και επιτρέπουν την επιβίωση χρεοκοπημένων καταστάσεων.

Με τα κείμενα μας δεν προσπαθήσαμε να προβάλουμε τη μια ή την άλλη θεωρία. Αντίθετά θελήσαμε να δούμε τους πολλούς δρόμους προς το σοσιαλισμό. Τη διαλεκτική σχέση με την ιδεολογία και τη διαλεκτική ως μέθοδο για τη λειτουργία των κόμματων που δηλώνουν αριστερά και σοσιαλιστικά. Προσπαθήσαμε και κάτι άλλο . Να κάνουμε άνοιγμα προς την ιστορία. Εκεί μπορούν να καταγραφούν τα επιτεύγματα των λαϊκών αγώνων και να αναζητηθούν τα λάθη και οι παραλήψεις που σημειώθηκαν. Αν υπάρχει κάτι το αντιπαραγωγικό στην πολιτική ζωή της Κύπρου είναι η μυθοποίηση των πάντων και δια πάντα. Η νοοτροπία αυτή επιτρέπει τη διαιώνιση σαθρών καταστάσεων και αφήνει ανοικτό το δρόμο για την επανάληψη των ίδιων λαθών. Σε αυτό αποσκοπεί κι το δικό μου κείμενο για την ΕΔΕΚ.(Συμβολή στο βιβλίο "Για την Ταυτότητα της Ελληνοκυπριακής Αριστεράς - Εμπειρίες και Προβληματισμοί"

Κυριάκου Τζιαμπάζη - Επιμέλεια (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝ ΤΥΠΟΙΣ 2013)"

------------------------------------------------ 

TAKIS MICHAEL

            ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

                                       Κυριάκου Τζιαμπάζη (επιμέλεια)

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, και, το "σύντροφοι" με την έννοια του όρου όπως εμείς μάθαμε τη συντροφικότητα στο πρόσωπο εκείνης της οικοκυράς που το πρώτο πιάτο φαί το έδινε στη γειτόνισσα που δεν είχε να φάει, στον εργάτη που στο ένα χέρι κρατούσε το μυστρί και το πηλοφόρι το έδινε στον σύντροφο του να έχει και αυτός ένα μεροκάματο, και που και οι δυο μαζί βοηθούσαν τον τρίτο συνάδελφο να κτίσει σπίτι για ν' αρμάσει την κόρη του, στον γυναικολόγο που δεν έπαιρνε λεφτά για το νεογέννητο που ερχόταν στον κόσμο.

Στον Αριστερό ηγέτη με έγνοια του να κτιστούν πολυκατοικίες για τον άστεγο εργάτη, αυτόν που  δημιούργησε δημοτική βιβλιοθήκη για την αυτομόρφωση όσων διώχνονταν από τα σχολεία γιατί δεν είχαν να πληρώσουν δίδακτρα. Για την ιστορία, οι "εργατικές πολυκατοικίες Λεμεσού" όπως και η "Δημοτική βιβλιοθήκη Λεμεσού" είναι έργα του Πλουτή Σέρβα του πρώτου αριστερού δημάρχου. Στη Λεμεσό δεν υπάρχει οδός Πλουτή Σέρβα.

Για οικονομία χρόνου διευκρινίζω ότι, όπου αναφέρομε στο ΑΚΕΛ, εννοώ τον έμμισθο μηχανισμό και μόνο και όχι τους ακελιστές και την αριστερά.

Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου βρίσκουμε τον Ιταλό γελοιογράφο  ΑΤΛΑΝ να σατιρίζει: "Μα εγώ είμαι Αριστερός. Κόφτω μας κοιτάζει ο κόσμος". Είναι σίγουρο ότι, με τον ΑΤΛΑΝ, ο Τζιαμπάζης εκφράζει τη πίκρα του γι' αυτό που ακούγεται σήμερα από πολλούς αριστερούς: "Ντρέπομαι να λέω ότι είμαι αριστερός".

Είναι το ΑΚΕΛ η Αριστερά της Κύπρου; Εκπροσωπεί το ΑΚΕΛ τον Μαρξισμό;

Ας το δούμε μέσα από την βασική αρχή της διαλεκτικής: "Η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τις αντιφάσεις".

Και οι τέσσερεις συγγραφείς υποστηρίζουν την αρχή: "Η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τις αντιφάσεις". Από το ΑΚΕΛ εφαρμόζεται κατά γράμμα η Αγγλική αρχή,  "διαίρει και βασίλευε". Μια κατά συρροή εγκληματική πορεία ενάντια στην εργατική τάξη σκεπάζεται κάτω από μια επίπλαστη "αυτοκριτική", σαν "παραλήψεις, λάθη και αδυναμίες". Απολογούμαι για το παράνομο  παρκινγκ όχι όμως και για τη ληστεία και το φόνο.

Ο Τάκης Χατζηδημητρίου γράφει ότι το ΑΚΕΛ, ήθελε το μονοπώλιο του χώρου του σοσιαλισμού και ένα παράδειγμα δίνει στη σελ. 88 με τη  διαίρεση, διάσπαση της ευρύτερης αριστεράς και τις προεκτάσεις στον πολιτικό και ιδεολογικό χώρο, μετά τη κρίση στη Τσεχοσλοβακία. Ένα κομμάτι της ζωής του είναι και η ίδρυση της ΕΔΕΚ. Η προμετωπίδα "Σοσιαλιστικό" προκάλεσε ενόχληση στη μονοπωλιακή κατάσταση και, προσθέτω, ήταν τόση που οι συγκρούσεις μας, τότε σαν νεολαίοι της ΕΔΟΝ, ήταν ίδια έντονες με την ΕΔΕΚ όσο και με τη δεξιά.

Το κεκτημένο της μονοπώλησης το βλέπουμε να προστατεύεται και σε άλλες προσπάθειες έκφρασης της αριστεράς, και αυτό επιδιώκεται μέχρι σήμερα.

Ο Κωνσταντίνος Τζιαμπάζης κτυπά διάνα. Διακρίνει την "αριστοκρατική εργατική τάξη", τους "προνομιούχους εργαζόμενους" από τη μια, και το προλεταριάτο από την άλλη. Εμβαθύνω στη τοποθέτηση του, και μέσα στον πυρήνα. Οι Κ.Ο.Β χωρίζονται σε ομάδες νέων επιστημόνων, με υποδιαιρέσεις -καθηγητών - δασκάλων κοκ - των εμποροϋπαλλήλων, εργατών, αγροτών, κλπ. Κάτω από τη ψυχολογική πίεση, "εγώ σε σπούδασα", "σκάσε και κολύμπα", απομονώνεται ο νέος επιστήμονας και η διακίνηση ιδεών και γνώσεων προς τον εργάτη.

Ο εργάτης, χωρίς καμιά επιστημονική γνώση περί σοσιαλισμού, νοιώθει και ντροπή σε μια δική του άποψη όταν ο έμμισθος τον αποστόμωνε με τη φράση, "όπως είπε ο Λένιν..., όπως έγραψε ο Μάρξ...", χωρίς ποτέ να είχε πει κάτι τέτοιο ο Λένιν ή να έγραψε ο Μάρξ.

Οι πτυχιούχοι αδρανούν, η ιδεολογική επιμόρφωση εξασθενεί και είναι αμφίβολο αν ενδιαφέρετε κανείς ποιός είναι ο θεωρητικός του ΑΚΕΛ.  Ο εργάτης  αποστασιοποιείται αρνούμενος να κατανοήσει με ποιά σοσιαλιστική αρχή η ελίτ του ΑΚΕΛ πήγαινε στη Βουλγαρία για λασπόλουτρα και το προλεταριάτο να μην έχει να αγοράσει φάρμακα. Όπως και σήμερα διερωτάται γιατί ο κρατικός αξιωματούχος να παραδώσει τη λιμουζίνα όταν για τη λιμουζίνα του γ.γ του ΑΚΕΛ ξοδεύονται τόσα την ημέρα όσα θα έτρεφαν 3-4 οικογένειες. Προτείνεται στην αριστοκρατική εργατική τάξη το βίντεο με τον πρόεδρο της Ουρουγουάης Χοσέ Μουχίκα, που τον παρουσιάζει σε τι σπίτι ζει και πως διακινείται.

Η ψυχολογική πίεση που ασκείται στον εργαζόμενο, εκφράζεται χωρίς περιστροφές, με στυγνό εκβιασμό: "Την επιβίωση σου ή τη συνείδηση σου". Όσοι επέλεξαν τη συνείδηση τους βρέθηκαν χωρίς δουλειά, με άδεια τσέπη, όσοι υπέκυψαν στον εκβιασμό, έγιναν το χωνί μεταφοράς των προβληματισμένων αριστερών προς το κατεστημένο. Γι' αυτή τους την εκδούλευση, μερικοί ανέβηκαν σε κομματικά και πολιτειακά αξιώματα, δημαρχεία, Βουλή, Ευρωβουλή. Αυτοί είναι που προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ζημιά στις ανανεωτικές δυνάμεις και όχι ο σκληρός πυρήνας του ΑΚΕΛ. 

Η διαίρεση στον κοινωνικό ιστό της ευρύτερης αριστεράς είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Τα μικροκαταστήματα και μικρομπακάλικα της γειτονιάς, ήταν και κέντρα σύναξης και συζήτησης προβλημάτων. Στο όνομα του σοσιαλισμού και του συνεργατισμού και, πάντα για το κομματικό καλό, κλείνουν το ένα μετά το άλλο με τον μικρομεσαίο να δίνει απλόχερα και αγόγγυστα, "για το κόμμα". Υψώθηκαν τα  "λαϊκά πολυκαταστήματα" και όλα τα άλλα "λαϊκά". Με τη συγκέντρωση και διαχείριση τεράστιου κεφαλαίου στα "αριστοκρατικά λαϊκά χέρια" ο εργάτης μπαίνει εντελώς στο περιθώριο, χωρίς να γνωρίζει που κατέληξαν οι θυσίες του. Το πρώτο κτύπημα ο "μικρομεσαίος" δεν το δέχτηκε από τις ιμπεριαλιστικές πολυεθνικές αλυσίδες.

Αυτή η απαξίωση της εργατιάς φαίνεται στα ψηφοδέλτια των τελευταίων 25 χρόνων. Σε καμιά αναμέτρηση δίπλα από υποψήφιο του ΑΚΕΛ αναγράφεται: "Εργάτης". Για την ιστορία, ο τελευταίος εργάτης που φιγούραρε σε ψηφοδέλτιο, ήταν με το ΑΔΗΣΟΚ ο Φρειδερίκος Ονησιφόρου.

Και η ψαλίδα ανάμεσα σε ΑΚΕΛ και εργάτη - αγρότη μεγαλώνει. Ο  συντεχνιακός που δεν έπιασε ποτέ του μυστρί στο χέρι και πότε δεν γύρισε το νερό στην αυλατζιά, ανίκανος να κατανοήσει τα προβλήματα του εργαζόμενου, δεν περνά πλέον από το εργοτάξιο για να ακούσει τα προβλήματα του. Περνά από τον εργοδότη να εισπράξει τις συνδρομές και... κάλυψε τον στόχο του. 

Ο Χιλιανός οικονομολόγος Μανφρεντ Μαξ-Νιφ ήταν περήφανος για την από έδρας διδασκαλία του σε πανεπιστήμια της Αμερικής μέχρι που κατέβηκε στα χωράφια και συνάντησε ένα ξυπόλητο αγρότη. Συζήτησε μαζί του, κατάλαβε τα περί της πραγματικής οικονομίας, διαφοροποίησε τον τρόπο σκέψης και διδασκαλίας, και με το έργο του "Ξυπόλυτα Οικονομικά" βραβεύτηκε με Νόμπελ. Προτείνεται στο ΑΚΕΛ να δουν και αυτό το βίντεο, και να αναλογιστούν γιατί έμειναν εκτός βουλής οι γ.γ της εργατικής και της αγροτικής ομοσπονδίας.

Αυτό που συνέβαινε, η κατά συρροή κακοποίηση της αριστεράς, με τους σε εισαγωγικά "ιδεολόγους" να αντλούν ηδονή από αυτή την κακοποίηση, έβαλε μπροστά μας το αμείλικτο ερώτημα: "Μπορώ να μείνω αμέτοχος και συνένοχος;"

Τον Ιούλη του 1990 με την ίδρυση του ΑΔΗΣΟΚ απαντήσαμε στο ερώτημα.

Διαβάζω από το καταστατικό του ΑΔΗΣΟΚ:-

- Το μέλος του ΑΔΗΣΟΚ δικαιούται να θέτει υπό κριτική τις αποφάσεις οποιουδήποτε καθοδηγητικού σώματος.

- Να εκφράζει δημόσια τις απόψεις του ...

- Να συμμετέχει σε κάθε συνεδρία οποιουδήποτε σώματος που συζητά θέμα που τον αφορά.

- Διασφαλίζεται η πολυφωνία και η διακίνηση ιδεών με καταστατική διάταξη μέσα από το Σύστημα Εκλογής της "μονής μεταφερόμενης ψήφου" ένα ακόμα πιο δημοκρατικό από την απλή οριζόντια ψηφοφορία σύστημα.

- Το μέλος του ΑΔΗΣΟΚ δικαιούται να ζητά και να έχει πλήρη ενημέρωση για τα οικονομικά του Κινήματος και τη διαχείριση τους.

- Ο αριθμός των εμμίσθων δεν μπορεί να υπερβαίνει το 1/5 του συνόλου ενός σώματος.

Είναι και μέχρι σήμερα πρόκληση προς τα μέλη του ΑΚΕΛ, αυτά τα δυο τελευταία σημεία.

Με το δόγμα "πίστευε και μη ερεύνα" και τη πατέντα " μονοπώλιο στο σοσιαλισμό'' το ΑΚΕΛ δεν θα άφηνε το ΑΔΗΣΟΚ να διαταράξει την καθαρότητα του. Απέτυχε το ΑΔΗΣΟΚ; Υποστηρίζουμε πως όχι. Σήμερα η κοινωνία είναι περισσότερο πολιτικοποιημένη και λιγότερο εγκλωβισμένη σε ένα καταστατικό. Σήμερα ακούονται ακόμα πιο δυνατά φωνές για οριζόντια ψηφοφορία. Σήμερα ακόμα περισσότεροι εκφράζουν ελεύθερα την άποψη τους, και κόμματα προσαρμόζουν τους κανόνες λειτουργίας τους στη βάση των κανονισμών του ΑΔΗΣΟΚ. Υπό αυτή την έννοια το ΑΔΗΣΟΚ, πέτυχε, έστω όσο πέτυχε.

Ακόμα και με την αναστολή εργασιών του ΑΔΗΣΟΚ, "η καθαρότητα στο ΑΚΕΛ", δεν ολοκληρώνεται και... Φτάνουμε το 2003 στην επόμενη πράξη του έργου.

Διαβάζω απόφαση του Π.Γ της Κ.Ε του ΑΚΕΛ για τον Τάσο Παπαδόπουλο: "Είναι ένας αδίστακτος. Η πολιτική του είναι η διπλή ένωση και ο διαμελισμός της Κύπρου. Είναι ένας φανατικός αντικουμουνιστής που με την πρώτη ευκαιρία αν κατορθώσει να βγει στο προεδρικό αξίωμα, θα κτυπήσει το κόμμα μας και το προοδευτικό κίνημα".

Σημειώνω ότι, καμιά νεότερη συνεδριακή ή άλλη απόφαση, δεν αναιρεί ή διαφοροποιεί αυτήν την απόφαση, παρά μόνο μια "απόφαση Χριστόφια" ότι "άλλαξεν ο άθρωπος σιόρ".

Για ολοκλήρωση του έργου το σενάριο περιλάμβανε ακόμα μια πράξη. Το 2004, στην ίδια σκηνή συμπρωταγωνιστές και με την ακροδεξιά και η αυλαία πέφτει. Κόπηκαν 76% των εισιτηρίων της παράστασης, τα ταμεία γέμισαν, με σεναριογράφο και σκηνοθέτη να αγάλλονται. Πέραν όμως από την αγαλλίαση έχουμε και την ειρωνεία μέσα από το αναιδές ερώτημα τους: "Τι κακό κάναμε σ' αυτόν τον τόπο", έχουμε και τον πανικό να μας κυριαρχεί: "Τι απέμεινε άλλο να κάμουν..."

Γράφοντας αυτές τις γραμμές μάς ήρθε ένα άρθρο του Χατζηδημητρίου που γράφει.  Ο Τ. Σ. Έλλιοτ σαν απελπισμένος απ' όσα μας ακούει να λέμε παρεμβαίνει και μας συμβουλεύει να αλλάξουμε: “Γιατί της περσινής χρονιάς οι λέξεις στη γλώσσα ανήκουνε την περσινή και της επόμενης χρονιάς οι λέξεις άλλη φωνή προσμένουν”. Πιστεύω ότι αυτό έκαναν πάντα οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου. Αποτείνονταν με γλώσσα και λέξεις, της επόμενης χρονιάς. Το καταστατικό του ΑΔΗΣΟΚ είναι γραμμένο με διαχρονική αξία σε γλώσσα της επόμενης μέρας. Τα αυτιά, όμως που έπρεπε να τ' ακούσουν, έμεναν και μένουν σε προηγούμενους χρόνους.

Μπορούμε να προσμένουμε ότι αυτό το βιβλίο θα προκαλέσει αυτά τα αυτιά να ακούσουν;

Το ΑΚΕΛ ήδη έκανε την ανανέωση που του διασφαλίζει την "καθαρότητα" αυτή του 1990, 2003, 2004. Αποδεικνύει ότι δεν θέλει να ακούει.

Είναι όμως και η πέραν του ΑΚΕΛ αριστερά στη Κύπρο ανάμεσα σε  15-20 αποχρώσεις από βαθύ κόκκινο μέχρι ανοικτό ροζ. Αν προτεραιότητα αυτής της αριστεράς είναι, η λύση-επανένωση, θα πρέπει να βρει τη κοινή γλώσσα συνεργασίας και όχι να αλληλοκτυπιέται.

Ο Μιχάλης Παπαπέτρου συμμετέχει σε αυτό το βιβλίο με 18 σελίδες και στην κυπριακή Αριστερά με μια ζωή. Στη σελ. 69 συμπυκνώνει την έγνοια του,  τον πόνο της ψυχής του, τον προβληματισμό του, να ξεπεταχτούν σε αυτή την αίθουσα μέσα από 6 λέξεις:

"Οι αριστερές δυνάμεις αξίζουν καλύτερης τύχης".

Όπως και καλύτερη τύχη αξίζει στην Κύπρο, και αυτή θα τη βρει, όπως υποστηρίζει εδώ και χρόνια ο Μιχάλης και όλοι εμείς,  μόνο αν ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ βάλουν τη πλάτη τους κάτω σε μια συνεννόηση.

Με τα πιο πάνω δεν εκφράζω απογοήτευση, καταθέτω και τον δικό μου πόνο ψυχής, για εκείνη την αριστερά που με γαλούχησε, και που την εξευτέλισαν.

Τάκης Μιχαήλ