Έχουμε συνηθίσει να ζούμε μόνοι, χωρίς άλλους στα πόδια μας, να ζούμε στον κόσμο μας, με τις θέσεις μας, ως πρόεδροι αθλητικών συλλόγων, κοινοτάρχες, δήμαρχοι, βουλευτές, πρόεδροι της Δημοκρατίας. Το τελευταίο μάλιστα είναι πολύ ελκυστικό, που για την κατάκτηση του θυσιάζονται τα πάντα και οι πάντες. Να μπει κάποιος στη διαδικασία προβληματισμού, αν αυτό είναι συμφέρον ή όχι, για το νησί που ονομάζεται Κύπρος, δεν είναι και τόσο εύκολο. Ο προβληματισμός είναι μια δύσκολη υπόθεση, μια διαδικασία που η πλειοψηφία των κυπρίων αποφεύγει. Τα εύκολα, τα καλύτερα. Η ζωή απέδειξε, ότι και χωρίς ενοποίηση της Κύπρου εμείς οι ελληνοκύπριοι μπορούμε να ζήσουμε, άρα γιατί να αναλάβουμε ρίσκα που μπορεί να μην επιτύχουν. Μας φτάνει και η μισή, οικονομικά θαύματα κάναμε και κάνουμε. Ο θεός είναι μεγάλος, έχουμε αρχιεπίσκοπο μεσίτη και ψάλτη πρόεδρο. Εξάλλου το ξανθό γένος είναι δίπλα μας με τις αρχές της και τα λεφτά της. Μετά τον Μετβέγιεφ, ο Τσάβες ο μεγάλος φίλος της Κύπρου, που θα μας έδινε πετρέλαιο για να συνεχίσουμε να πολεμάμε τον ιμπεριαλισμό μας ξέχασε λόγω της αρρώστιας του. Ελπίζουμε να αναρρώσει σύντομα και να μας θυμηθεί. Θα πρέπει όμως να του στείλουμε με το αεροπλανάκι που ενοικιάζουμε μια ανθοδέσμη στο κουβανικό νοσοκομείο και όταν γίνει καλά με το καλό, να θυμηθεί του κύπριους συντρόφους του. Για τον Άσσαντ δε λέω τίποτα, του στείλαμε το τελευταίο πλοίο, «ασσέν καλά η γλάστρα που πίνει το νερό», για τους άλλους το κάναμε. Η ηγεσία μας θεωρεί ότι είναι καλό να συνομιλούμε, για να τηρούνται τα προσχήματα όχι για το εσωτερικό – οι ελληνοκύπριοι αν θα γίνει ή δεν θα γίνει επανένωση καρφί δεν τους καίγεται- αλλά για τα μάτια του διεθνούς παράγοντα που ακόμα ενδιαφέρεται για εγκαθίδρυση ενός ενωμένου κυπριακού κράτους. Έτσι επινοήθηκε η θέση «χωρίς χρονοδιαγράμματα και διαιτησία και κυπριακής ιδιοκτησίας συνομιλίες», επειδή ανοίγει δρόμους συνομιλιών για άλλα πενήντα χρόνια, ανάμεσα σε κωφούς. Θα έχουμε λοιπόν χρόνο να τακτοποιήσουμε τα παιδιά μας, τους συγγενείς, φίλους και συνταξιούχους σε θεσμικές και κρατικές θέσεις που θα εξυπηρετούν στο μέλλον το κόμμα και εκείνους που τους διόρισαν. Θα παραδώσουν στις νέες γενιές τα κεττάπια των συνομιλιών για να συνεχίσουν από εκεί που θα μείνουν οι νυν και οι επόμενοι πρόεδροι και ηγέτες της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Κεττάπια με ανυπόγραφες συμφωνίες που θα επικαλούνται όταν τους χρειάζονται για να καταδείξουν την αδιαλλαξία των τουρκοκυπρίων και της Τουρκίας.
Έτσι σκέφτονται οι πολιτικοί και εμείς οι ιθαγενείς, με την αποστασιοποίηση μας από τους πολιτικούς και την πολιτική γενικά, τους ανοίγουμε το δρόμο να πατρονάρουν (με την καλή σημασία της λέξης) την πολιτική ζωή, τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν, επειδή αυτοβούλως φεύγουμε από τα πόδια τους, δεν τους προκαλούμε προβλήματα, δεν σπέρνουμε αμφιβολίες με τις ερωτήσεις μας και πολύ περισσότερο δεν απειλούνται οι θέσεις τους. Λέμε ότι είμαστε έλληνες αλλά από τους έλληνες τίποτα δεν κληρονομήσαμε. Τουλάχιστον οι νεοέλληνες αντιδρούν, διαμαρτύρονται, καίγουν και καίγονται. Το όραμα των δικών μας ηγετών είναι η διαχείριση της εξουσίας είτε από τη θέση της κυρίαρχης ελίτ, είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης και της ηγετικής πυραμίδας του κόμματος και των πολιτών να υπακούουν, χωρίς να καίγουν ή να καίγονται. Συνήθισαν μόνο να παίζουν «πουρούες».
Να θυμηθούμε πως ξεκίνησε το πρόβλημα; Να φύγουν οι τουρκοκύπριοι από τη διαχείριση του κράτους, μήπως και δημιουργηθεί «τουρκική αριστοκρατία» όπως έλεγε ο μεγάλος ηγέτης που οι αποικιοκράτες του παρέδωσαν ολόκληρη Κύπρο σωστή και αδιαίρετη κι’ αυτός τη μοίρασε στα δυο στο όνομα της «αυτοδιάθεσης–ένωσης». Για να μη δημιουργηθεί «τουρκο-κυπριακή αριστοκρατία» και να γίνει ο ίδιος ένας νέος Βενιζέλος ίσως και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Όνειρα θερινής νυκτός, όπως ήταν και του άλλου μεγάλου του αγώνα του «Διγενή», αυτός τουλάχιστον, ρίσκαρε κι’ έπιασε το μαύρο και πέθανε μ’ αυτό.
Όνειρα που πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Και τώρα που είπα «αυτοδιάθεση-ένωση» θυμήθηκα και την κοινωνία μας της δεκαετίας του 1930-1940 που αποκαλούσαν το Χίτλερ «συμπέθερο» επειδή είπε κάπου σε κάποιες δηλώσεις του, ότι υποστηρίζει την «ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα». Αλλά ήταν αδύνατο να σκεφτούν, ότι εννοούσε υπό τη δική του κυριαρχία. Συμπέθερε πάνω, συμπέθερε κάτω, ώσπου επιτέθηκε στην Ελλάδα και οι δεξιοί τον αποκλήρωσαν και λίγο αργότερα έκαναν το ίδιο και οι κομμουνιστές, όταν ανέτρεψε το σύμφωνο μη επίθεσης Μολότωφ-Ρίμπεντροπ.
Στην τελευταία συνεδρία του «εθνικού γουμά» κατατέθηκε ευτυχώς και ένα ιστορικό έγγραφο με όλο το πολιτικό μας παρελθόν. Τέτοιο πόνημα δεν ξαναγράφτηκε. Λάθος, ξαναγράφτηκε, ήταν η ιστορία του ΑΚΕΛ σε δυο τόμους που έμεινε στο ράφι και δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Εκεί να δείτε πως διαλεκτικά ενώνονταν η ένωση, ο μαρξισμός-λενινισμός, η πολιτική Μακαρίου και η αυτοδιάθεση των λαών. Εισηγούμαι να τυπωθεί το νέο πόνημα που νομίζω πως πήρε πάρα πολύ καιρό να γραφτεί και να κυκλοφορήσει ως τρίτος τόμος της ιστορίας του ΑΚΕΛ και να διδάσκεται στα σχολεία μέσης εκπαίδευσης στο μάθημα της πολιτικής αγωγής ή και ιστορίας της Κύπρου. Έτσι θα μορφωθούν τα νέα βλαστάρια μας, ως κλώνοι για να διαιωνίσουν το είδος του πολιτικού νεοκύπριου. «Το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής», λέει, δηλαδή, το πρόβλημα εμφανίστηκε το 1974. Πριν δεν ήταν πρόβλημα εισβολής και κατοχής, αλλά ζήτημα «αυτοδιάθεσης-ένωσης». Και ήταν δίκαιος ο αγώνας και μας τον τούμπαρε ο άτιμος ο ιμπεριαλισμός, που δεν αφήνει τους λαούς να αποφασίζουν μόνοι τους. Αν μας άφηναν μόνους θα ξεκαθαρίζαμε με τους «στασιαστές» σε μια, το πολύ σε δυο μέρες και θα είχαμε την αυτοδιαθεσούλα μας ειρηνική και δίκαιη. Λειτουργική δεν χρειαζόταν να είναι, αφού ο εθνικός κορμός είναι πάντα λειτουργήσιμος και δεν χρειάζεται συνταγματική κατοχύρωση!
Αλόοο! Ποιος ακούει τι λένε οι ιστορικοί μας μέντορες. Οι ακαδημαϊκοί μας απαξιούν να απαντήσουν, «τι να σχολιάζουμε τώρα ιστορικές ανακρίβειες, η σιωπή είναι χρυσός». Ούτε στον πρύτανη τους δεν στάθηκαν δίπλα του. Έτσι λένε και οι πολιτικοί που επενδύουν στο μέλλον. Γιατί να αποκλείσουν την πιθανότητα να διοριστούν σε κάποια θέση σε δημόσιο οργανισμό ή να γίνουν υπουργοί, αφού το μισό υπουργικό συμβούλιο ήταν οπαδοί του «Ναι», αλλά η μοίρα τους όρισε να υπηρετούν το «Όχι» έχοντας υπόψη ότι θα έρθει η στιγμή να τσιμεντωθεί το «Ναι». Έτσι έγιναν νεροκουβαλητές για να φτιαχτεί το τσιμέντο που χύθηκε το 2004 και θα διαρκέσει αιώνες. Από την άλλη, η οικονομία μας ανθεί σε τέτοιο βαθμό που σύντομα θα αναζητούμε εργασία στην άλλη πλευρά των συρματοπλεγμάτων. Οι νέοι μας θα επιστρέψουν στα χωριά τους, αφού θα εργάζονται εκεί και οι πατεράδες και παππούδες τους, εμείς δηλαδή, η γενιά που γεννήθηκε τη δεκαετία του 1940 θα μένουμε εδώ, ως νέοι σπαρτιάτες, να φυλάγουμε Θερμοπύλες και να διηγούμαστε τις ηρωικές στιγμές που περάσαμε. Γι’ αυτό έχουμε σε κάθε σπίτι και ήρωα, αφού έχουμε πολλές και συνεχείς νίκες κατά των εχθρών μας, όπως για παράδειγμα ο Ντάουνερ που του κλέψαμε τα έγγραφα!
Σ’ αυτή τη χώρα τίποτα δεν γίνεται και φύλλο δεν κουνιέται, αλλά τα πάντα κλωνοποιούνται. Κι’ έτσι δε χρειάζεται να αναγεννηθεί ο φοίνικας από τις στάχτες, επειδή δεν υπάρχουν φωτιές. Οι κλωνοποιήσεις γίνονται από τα κύτταρα και όχι από τις στάχτες. Το ερέθισμα για κλωνοποίηση θα το έδωσαν οι κύπριοι πολιτικοί, έτσι που φατσικώς και πνευματικώς να διαιωνίζονται και να μη χαθούν από προσώπου γης. Όπως γίνεται λόγου χάρη με τον Τ. Παπαδόπουλο, που τελευταία έγινε σημείο αναφοράς για το κυπριακό από την αριστερά και τη δεξιά. Με την υγειά τους!
Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ 4/3/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου