Η ώρα της υπέρβασης

Το πρώτο βήμα έχει γίνει σε σχέση με τη συνεργασία Κυβέρνησης και Δημοκρατικού Συναγερμού για τα θέματα της οικονομίας. Ένα βήμα που μερικά χρόνια ή και μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσε κάποιος να προβλέψει. Όμως οι συγκυρίες αλλάζουν μέρα με τη μέρα, τα προβλήματα διογκούνται και υπόβαλαν την αναγκαιότητα της συνεργασίας δεξιάς/κομμουνιστικής αριστεράς. Το «χάος» που κάποτε χώριζε το ΑΚΕΛ από το ΔΗΣΥ έχει εκμηδενιστεί και τα εξανάγκασε να συνεργαστούν, επειδή τέθηκε το δίλημμα: ή θα αποφασίζει για την οικονομία της χώρας μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή η κυπριακή κυβέρνηση. Το δίλημμα και η κρίσιμη οικονομική κατάσταση όπως έχει, διαμόρφωσε το αποτέλεσμα: τη συνεργασία, που οπωσδήποτε περικλείει συμβιβασμούς και από τις δυο πλευρές. Η κοινωνία μας αναμένει ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλά, ότι θα ληφθούν επιτέλους οι αναγκαίες αποφάσεις και πως η Κύπρος θα οδηγηθεί και πάλι σε ρυθμούς ανάπτυξης και ευημερίας.

Όμως, όπως είπε ένας φίλος το να θέσουν την Κυπριακή Δημοκρατία ή όχι κάτω από τη διοίκηση του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων ίσως να μην είναι τόσο μέγιστης σημασίας, δεν αποτελεί και έγκλημα, εφόσον ένα μέρος της οικονομικής κυριαρχίας των κρατών μελών και της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα μεταβιβαστεί σταδιακά στα κεντρικά ευρωπαϊκά όργανα. Την Κύπρο όμως, την ταλανίζει το πολιτικό πρόβλημα που παραμένει από το 1963 άλυτο, είτε με την αδιαλλαξία της ελληνοκυπριακής είτε της τουρκοκυπριακής ηγεσίας. Σ’ αυτό το πρόβλημα δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει θέσει χρονοδιαγράμματα. Δογματικά παραμένει στα «όχι» αδιαφορώντας ότι ο χρόνος έχει εκπνεύσει, εδώ και μερικές δεκαετίες. Με το νέο χρόνο η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία της ελληνοκυπριακής κοινότητας θα βρεθεί προ των ευθυνών της. Ο γ.γ. του ΟΗΕ αλλά και ο κ. Ντάουνερ με τα διάφορα υπονοούμενα ή και παραλειπόμενα των δηλώσεων τους αφήνουν να νοηθεί, ότι είναι η τελευταία ευκαιρία διευθέτησης του κυπριακού προβλήματος, ότι θα κηρυχθεί ανεπίλυτο και ότι ο ΟΗΕ θα σταματήσει κάθε ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση. Η διχοτόμηση που κάποτε ήταν αδιανόητη θα γίνει πραγματικότητα. Το πλέον πιθανόν να προταθεί η σύσταση συνομοσπονδίας, δηλαδή η σύναψη συμφωνίας που θα αφορά την εξωτερική πολιτική και το συντονισμό της ανάπτυξης των δυο οικονομιών και τη συνεργασία τους με την ΕΕ.

Είναι η ώρα λοιπόν, ακόμα μιας ιστορικής υπέρβασης, όπως έγινε και στην οικονομία. Αυτή τη φορά, θεωρώ ότι είναι υποχρέωση του ΑΚΕΛ και του κ. Δ. Χριστόφια να αναλάβουν την πρωτοβουλία. Να καλέσουν τον κ. Ν. Αναστασιάδη και την ηγεσία του ΔΗΣΥ το συντομότερο δυνατόν και να διαβουλευτούν για τις ενέργειες και τις αποφάσεις που θα πρέπει να λάβει η δική μας πλευρά. Έτσι και αλλιώς ο κ. Δ. Χριστόφιας και να καταλήξει σε συμφωνία για ρύθμιση του προβλήματος είναι δύσκολο να την περάσει μέσα από διαδικασία δημοψηφίσματος χωρίς την συγκατάθεση του Δημοκρατικού Συναγερμού. Αν ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ θεωρούν ότι θα φέρουν προ τετελεσμένων την ηγεσία του ΔΗΣΥ και να του φορτώσουν αυτή τη φορά το «όχι» που είπαν οι ίδιοι στο προηγούμενο δημοψήφισμα σφάλλουν οικτρά. Αλλά αν η ηγεσία του ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν προβούν σε τέτοια ενέργεια, είναι πολιτική ευθύνη του κ. Ν. Αναστασιάδη να αδράξει την ευκαιρία και να ζητήσει από τον Πρόεδρο να τον δεχτεί για να συζητήσουν όχι τις εξελίξεις αλλά συγκεκριμένα βήματα για ρύθμιση του προβλήματος.

Η ηγεσία του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και του ΕΥΡΩΚΟ δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουν σε οιοδήποτε θέμα για επίλυση του προβλήματος. Ο εν δυνάμει σύμμαχος του ΑΚΕΛ και του κ. Δ. Χριστόφια είναι ο Ν. Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ και ο κ. Χριστόφιας ας αφήσουν στο περιθώριο το «χάος που τους χωρίζει από το ΔΗΣΥ» ας διανοίξουν δρόμους συνεννόησης μαζί του. Ο λαϊκισμός που εκφράστηκε από τα χείλη της ηγεσίας του ΑΚΕΛ σε σχέση με τα οικονομικά μέτρα και παρ’ ολίγο να ανατινάξει τη διαδικασία στα εξόν συνετέθη, δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση της πολιτικής του για επίλυση του. Η Κύπρος είναι διχοτομημένη και έμεινε μόνο η νομική της αναγνώριση, αν δεν υπάρξουν θετικά αποτελέσματα στη συνάντηση του Γενάρη. Είναι επείγον, οι δυο μεγάλοι πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής της χώρας να συνεννοηθούν και να προχωρήσουν αποφασιστικά στην επεξεργασία κοινής πολιτικής που θα δώσει ελπίδες ρύθμισης του κυπριακού πριν είναι πολύ αργά.