Fraus meretur fraudem (η απάτη παράγει απάτη)

Αυτό που βίωσε η κοινωνία μας την περασμένη βδομάδα, αναφορικά με την εκλογή Προέδρου της Βουλής είναι δυνατόν να του δοθεί ο χαρακτηρισμός «πολιτική τραγωδία» είτε «πολιτική κωμωδία». Και τα δυο αποδίδουν πλήρως την εικόνα των γεγονότων. Είτε κλάψει ο πολίτης είτε γελάσει με τα ανατολίτικα καμώματα δεν έχει σημασία. Το γεγονός είναι ότι όλα διαδραματίστηκαν με σοβαροφάνεια σ’ ένα θεσμικό όργανο, όπου αναμένουν οι πολίτες να ασχοληθεί με τα προβλήματα τους. Δεν αναφέρομαι στο κυπριακό, η Βουλή ποτέ δεν είχε λόγο, το εκχώρησε αποκλειστικά στην εκτελεστική εξουσία να το διαχειρίζεται κατά το δοκούν. Το θέμα όμως, είναι οι κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν εναντίον του κ. Ζ. Κουλία, που δεν ψήφισε τον πρόεδρο του κόμματός του για τη θέση του Προέδρου της Βουλής. «Εξαπάτησε τους ψηφοφόρους του ΔΗΚΟ», «είναι προδότης», τον αποκαλούν οι συναγωνιστές του στο κόμμα. Ακούοντας και βλέποντας όλα αυτά τα σοβαροφανή από την τηλεόραση, θυμήθηκα μια διάλεξη που μας διάβασε ο καθηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου, όταν ήμουν φοιτητής στη νομική του πανεπιστήμιου του Κιέβου και είχε τίτλο «Fraus meretur fraudem (η απάτη παράγει απάτη)». Δεν πρόκειται βέβαια να αναφερθώ στη διάλεξη, αλλά στα γεγονότα και στην απάτη που προϋπήρχε της απάτης, που αποτέλεσε τον προπομπό της απάτης για την οποία κατηγορούν τον κ. Ζ. Κουλία, την οποία οι ταγοί του ΔΗΚΟ γνώριζαν, αλλά δεν την σταμάτησαν για προφανείς συμφεροντολογικούς λόγους.
Είναι γνωστό, ότι τις απόψεις μου στο κυπριακό με εκείνες του κ. Ζ. Κουλία τις χωρίζει χάος, όπως αρέσκεται να τονίζει ο κ. Α. Κυπριανού, όταν αναφέρεται στις θέσεις ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ για το κυπριακό. Ανεξάρτητα όμως, από το «χάος» που με χωρίζει από τις απόψεις του κ. Ζ. Κουλία, πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια. Για να αποκατασταθεί η αλήθεια, θα πρέπει να ανασκαλίσουμε το παρελθόν: πρώτο, η απάτη που διέπραξε η ηγεσία του ΑΚΕΛ για τον «άδρωπο που άλλαξε», που ήταν μια απάτη, συγκριτικά μεγαλύτερη από εκείνη του κ. Κουλία, -εφόσον επηρέασε το μέλλον της χώρας και όχι μόνο δυο κομμάτων- για να πεισθούν οι πολίτες να δώσουν την εξουσία στον Τ. Παπαδόπουλο που οδήγησε το κυπριακό στα σημερινά αδιέξοδα. Όμως η ηγεσία του ΑΚΕΛ ουδέποτε και σε καμιά περίπτωση δε ζήτησε συγγνώμη από τους πολίτες. Αντίθετα μέχρι σήμερα αναφέρεται σ’ αυτόν, ως εθνικό ήρωα, που έσωσε την Κύπρο από τις «ιμπεριαλιστικές» επιβουλές, αν χρησιμοποιήσω τα λόγια του κ. Δ. Χριστόφια από τις δηλώσεις που έκαμε στη Σόφια, όταν την επισκέφθηκε μετά την εκλογή του. Αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν θέλει να διαταράξει τις σχέσεις ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ –ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως έγραψε σε άρθρο του στον ΠΟΛΙΤΗ την περασμένη Κυριακή ο κ. Α. Κυπριανού. Δεύτερο: το ΑΚΕΛ κατηγορεί τον κ. Ζ. Κουλία, όμως λίγους μήνες πριν, λεηλάτησε το ΔΗΚΟ αφαιρώντας τον κ. Χρ. Μέση και εντάσσοντάς τον στις «νέες δυνάμεις». Τότε δεν αποκάλεσαν οι συνεργαζόμενες δυνάμεις τον κ. Χρ. Μέση «αποστάτη» και «Ιούδα», που για χρόνια εκλεγόταν δήμαρχος με τη σημαία του ΔΗΚΟ, ο οποίος ήταν μέλος του ανωτάτου σώματος του ΔΗΚΟ, αλλά βουλευτής βγήκε με τη σημαία του ΑΚΕΛ. Ούτε μίλησαν για «ανήθικη» πράξη από μέρους του κ. Μέση, ίσως γιατί γνωρίζουν ότι στην πολιτική το «ηθικό» και το «ανήθικο» είναι έννοιες σχετικές και εξαρτάται από ποιος τις διατυπώνει. Φέρνω στη θύμηση τον προβληματισμό μου για την άποψη που διατύπωσε ο Τζακ Λόντον στο βιβλίο του «Εταιρεία δολοφόνων, ΕΠΕ», ο οποίος υποστηρίζει, ότι η περίσσεια ηθικότητα σκοτώνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σκοτώνει και η ανυπαρξία ηθικότητας. Εν πάση περιπτώσει, η ακελική ηγεσία θα αποκάλεσε την ενέργεια του κ. Μέση, ως «ηρωική» απόφαση και ηθική πράξη εφόσον ζούμε σε «ηρωοπαραγωγό» νησί. Για την ηγεσία του ΔΗΚΟ, όμως, λογικά, θα μπορούσε να είναι και casus belli (αιτία πολέμου) και να διαλύσει τη συγκυβέρνηση. Είναι αλήθεια, ότι η ηγεσία του ΔΗΚΟ κάτι πήγε να πει, αλλά λούφαξε, φοβούμενη ότι θα χάσει την προεδρία της Βουλής και τα προνόμια που της παρέχει η συμμετοχή της στην εξουσία. Εδώ, λοιπόν, συναντούμε δυο απάτες: μια εκ μέρους της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και μια εκ μέρους της ηγεσίας του ΔΗΚΟ. Και οι δυο έβλεπαν το «μέλι» της εξουσίας και δεν προέβησαν σε καμιά ενέργεια. Αυτές τις ηθικοπολιτικές κληρονομιές της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ ακολούθησε ο κ. Ζ. Κουλίας. Ο κ. Κουλίας λοιδόρησε, ως γνωστόν, όσο μπορούσε στην περίοδο του δημοψηφίσματος του 2004 όλους όσους υποστήριξαν το ΝΑΙ, αλλά τόσο η ηγεσία του ΑΚΕΛ, όσο και η ηγεσία του ΔΗΚΟ ενίσχυσαν με την πολιτική τους, -με τη σιωπή ή και την ανοχή τους- τα λεγόμενα του κ. Ζ. Κουλία. Ήταν μια «εμπράγματη προπαγάνδα» (ο όρος ανήκει στον κομμουνιστή Γκράμσι), μια «ηθική» απάτη, που άφησαν να κυριαρχήσει για να πετύχουν την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Τώρα ο κ. Κουλίας τους πληρώνει με μια νέα «ηθική» απάτη, μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι «εμπράγματη». Το θεριό που ανέθρεψαν δεν είναι σε θέση να τιθασέψουν. Ας μη ξεχνάμε την αμερικάνικη εμπειρία: δημιούργησαν το είδωλο του «ήρωα» της αφγανικής αντίστασης ενάντια στη σοβιετική κατοχή, αλλά τελικά αυτό το είδωλο του Μπιν Λάντεν στράφηκε εναντίον τους και για να ξηλωθεί χρειάστηκε ένας νέος πόλεμος.
Οι πολίτες και κλαίνε και γελάνε την ίδια ώρα, εξαρτάται βέβαια, από την διάθεση τους. Όταν σκέφτονται και προβληματίζονται που οδηγούν τη χώρα οι «μεγάλοι ηγέτες» κλαίνε, αλλά όταν συζητούν για το επίπεδο της πολιτικής μας ζωής ανάμεσα σε ποτό και τσιγάρο γελάνε για την κατάντια των πολιτικών. Εγώ τον προβληματισμό μου τον ξεκινώ από το εξής: η μητέρα μου έφυγε, την ακολούθησε ο πατέρας μου με το κλειδί του πατρικού μας σπιτιού στην τσέπη του και εγώ μπήκα ήδη στη τρίτη ηλικία, που αποτελεί τον προθάλαμο εγκατάλειψης των εγκοσμίων. Δυστυχώς οι ηγέτες μας που προβλέπουν το μέλλον ως χαρτορίχτρες, συνεχίζουν να μιλούν για αγώνα χωρίς χρονικούς περιορισμούς, χωρίς όρους και δεσμεύσεις, για τους αγώνες του 1955-59, για την αντίσταση του 1963 που «έσωσε» την Κυπριακή Δημοκρατία από την «τουρκοκυπριακή ανταρσία», η οποία κινδύνευε περισσότερο από τους ελληνοκυπρίους παρά από τους τουρκοκυπρίους, για τους αθάνατους ήρωες μας, θύματα μια ανόητης πολιτικής του 1963-1974 για «αυτοδιάθεση-ένωση». Έτσι κι’ εγώ, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες, κάποτε κλαίω και κάποτε γελώ με τα καμώματά των πολιτικών μας. Ας είναι όμως καλά, που μας χάρισαν την τελευταία γελωτοποιό πράξη και για λίγο απέσπασαν την προσοχή μας από τα σοβαρά οικονομικά μας προβλήματα!