Είναι δυνατή η συνεννόηση;

Μετά τις βουλευτικές εκλογές συναντήθηκα με το φίλο Χρ. Βανέζο και συζητήσαμε το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, αλλά και το μέλλον όπως διαμορφώνεται. Ήταν φυσικό, να συζητήσουμε και τις θέσεις των κομμάτων, ειδικά του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ για την προεδρία της Βουλής. Εξέφρασα στο φίλο μου, την άποψη, ότι ο ΔΗΣΥ θα έπρεπε ως πρώτο κόμμα να στείλει επιστολή στην ηγεσία του ΑΚΕΛ και να της αναφέρει, ότι είναι έτοιμη να συζητήσει το θέμα της προεδρίας, χωρίς παρωπίδες, ως ένα βήμα γόνιμου διαλόγου που θα πρέπει να αναπτυχθεί ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα, ενόψει και της δύσκολης περιόδου για το κυπριακό, με τη συνάντηση του Ιούλη των ηγετών των κοινοτήτων με το γγ του ΟΗΕ. Με αυτό τον τρόπο θα απαλλαγούν τα δυο μεγάλα κόμματα, που εκπροσωπούν την τεράστια πλειοψηφία του λαού, από την πίεση της εθνικιστικής ρητορίας των μικρών κομμάτων και που οπωσδήποτε αλλοιώνει την πολιτική τους συμπεριφορά.
Σήμερα, 29 Μαΐου, διάβασα στον ΠΟΛΙΤΗ την είδηση, ότι ο Νίκος Αναστασιάδης τηλεφώνησε στον Άντρο Κυπριανού και του πρότεινε συνεργασία για την προεδρία της Βουλής, για να απεμπλακούν από την εξάρτηση και επιρροή των μικρών κομμάτων. Όλα αυτά που γράφω πιο πάνω είναι προϊόν ειδησεογραφίας. Δεν μπορώ να τα επαληθεύσω. Αυτό που θέλω να τονίσω με το άρθρο μου, ότι η κίνηση Αναστασιάδη –αν πράγματι έγινε- είναι ένα βήμα που αποδείχνει τη σοβαρότητα του ανδρός, αλλά και το κέντρο βάρους της πολιτικής του. Αυτό το βήμα είναι σοβαρό, αλλά όχι ικανοποιητικό. Και εξηγούμαι: ο κ. Αναστασιάδης δεν απέφυγε την «πεπατημένη» και εννοώ να ενεργεί μέσα από αφανείς διαδικασίες, όπως συνήθως αρέσκεται το πολιτικό κατεστημένο. Δεν εννοώ, ότι θα ήταν πιο δημιουργικό αν η πρόταση του ήταν δημόσια. Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι ότι η πρότασή του για συνεργασία εκλογής προέδρου της Βουλής θα έπρεπε να λάβει μορφή γραπτού και όχι προφορικού λόγου. Γιατί το λέω αυτό: η απόρριψη τέτοιας εισήγησης από την ηγεσία του ΑΚΕΛ θα του έδινε το δικαίωμα της δημοσιοποίησης της, δηλαδή, οι πολίτες θα μετατρέπονταν σε κοινωνούς των προβληματισμών του. Αυτό θα δημιουργούσε συνθήκες ανοικτού διαλόγου ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτών που υποστήριξαν με τη ψήφο τους το ΑΚΕΛ. Δυστυχώς, η ενέργεια του κ. Αναστασιάδη έγινε στο παρασκήνιο, οι πολίτες αποκλείστηκαν από την πληροφόριση και δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσουν την άποψή τους. Αν η πρόταση Αναστασιάδη ήταν προϊόν «ανοικτής πολιτικής» ο κ. Α. Κυπριανού, θα δυσκολευόταν να δώσει την άμεση απάντηση που έδωσε προφορικά στον κ. Αναστασιάδη.
Σήμερα οι πολίτες είναι θεατές ενός θεάτρου όπου οι ηγεσίες του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ συνεχίζουν να ερωτοτροπούν με ετερόκλητες δυνάμεις, η πρώτη με την ηγεσία του ΔΗΚΟ, ενώ ο ΔΗΣΥ στην αδυναμία του να εκλέξει δικό του πρόεδρο της Βουλής συμμαχεί με τον Ομήρου, του οποίου οι πολιτικές θέσεις στο κυπριακό δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνες του ΕΥΡΩΚΟ. Έχουμε δηλαδή κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που οι θέσεις τους στο κυπριακό είναι πλησιέστερες, αλλά ο προεδρικός θώκος (ή ιδεολογική ακαμψία) τις σπρώχνει τη μια προς το ΔΗΚΟ και την άλλη προς την ΕΔΕΚ. Αυτός ο πολιτικός παραλογισμός οδηγεί το εκλογικό σώμα και την κοινωνία γενικότερα, σε περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών. Όλους τους θέτει στο ίδιο «καζάνι» ανεξάρτητα από χρώμα και λόγο και ότι το μόνο που ενδιαφέρει όλους είναι μόνο τα «οφφίκκια».
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ, εγκλωβισμένη στις συναλλαγματικές που εξέδωσε το 2008 με κομιστή τον κ. Μ. Καρογιάν για εκλογή του στην προεδρία της Βουλής του 2011 και ενατονίζοντας τις προεδρικές του 2013, επέλεξε τη στασιμότητα παρά την ανατροπή των καθιερωμένων. Τηρεί μεν το «λόο του αδρώπου» και επιλέγει να παραμείνει σε στενή συνεργασία με τις απορριπτικές δυνάμεις της χώρας, παρά να προχωρήσει μπροστά και να επαναχαράξει το μέλλον, στις νέες συνθήκες που αναδιαμορφώνουν την περιοχή μας και τον κόσμο. Η απάντηση του κ. Α. Κυπριανού, -όπως αναφέρεται στην είδηση- αντανακλά συγκεκριμένη φιλοσοφία σκέψης που προσδιορίζει την πολιτική του τακτική. Την πόρτα που άνοιξε η ηγεσία του ΑΚΕΛ, δυστυχώς την δρασκελίζει και η ηγεσία του ΔΗΣΥ, χωρίς βαθύτερο προβληματισμό.
Πριν λίγο καιρό διάβασα στο διαδίκτυο, σε κάποιο αριστερό μπλοκ, το οποίο υποστήριζε, ότι είναι αδύνατη η συνεννόηση ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ (ο κ. Α. Κυπριανού μιλούσε για «χάος») και καλούσε τους αναγνώστες του να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες όπως είναι οι Περικλέους, Παπαπέτρου, Χατζηδημητρίου και Τζιαμπάζης, οι οποίοι υποστηρίζουν την εξεύρεση κοινής συνισταμένης των δυο κομμάτων, όσον αφορά το κυπριακό. Ομολογώ, ότι δεν είναι σωστό να απαιτούμε από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν, που έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους κλειστά, που φοβούνται κάθε νεωτεριστική ενέργεια προς όφελος της κοινωνίας να εισέλθουν σε μια διαδικασία σκέψης διάφορη από τη δική τους. Γνωρίζουμε όμως, από την ιστορία, πολλές προσωπικότητες και κοινωνικές ομάδες, που ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές και κάτω από μεγαλύτερους πειρασμούς ήταν ικανές να υπερνικούν τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα και να υποτάσσονται στα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτό απαιτούσε πάντοτε θάρρος, ακεραιότητα και μεγάλες ικανότητες. Εμείς σ’ αυτό που μπορούμε να στηρίξουμε όλες μας τις ελπίδες και να ενθαρρύνουμε είναι ότι το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ θα πρέπει επιτέλους να βρεθούν στο ίδιο πολιτικό χαράκωμα και να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της Κύπρου και του λαού της, παρά να ξεσηκώνουν θύελλα των κρατούντων πολιτικών συμφερόντων και τελικά να παραμένουν θεατές στις επιθέσεις του εθνικισμού, του αγνωστικισμού και της διαίρεσης.