Ο ελληνοκυπριακός φαρισσαϊσμός

Αναφέρομαι στα γεγονότα που συνέβησαν μετά το ματς του μπάσκετ την περ. βδομάδα και τα οποία υπάρχει προσπάθεια από πολιτικούς και άλλους παράγοντες να τα υποβαθμίσουν, αλλά και να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα τους. Η ελληνοκυπριακή κοινωνία εξευτελίζεται και εμπαίζεται, όταν δίνεται περισσότερη σημασία στην ενίσχυση της τουρκικής προπαγάνδας, παρά την ουσία του θέματος που είναι η άνδρωση της εθνικιστικής βίας και η ανοχή που επιδεικνύεται στους φορείς της. Όσο οι πολιτικοί ηγέτες σιωπούν, όσο δείχνουν ότι δεν τολμούν να πουν τα πράγματα με το όνομα τους, τόσο περισσότερο σηκώνει κεφάλι ο εθνικισμός και η βία που εκτρέφει. Δεν είναι χούλιγκανς που οργάνωσαν τα γεγονότα. Πίσω τους υπάρχουν εκείνοι οι πολιτικοί εγκέφαλοι που τους καθοδηγούν και εξάπτουν τις εθνικιστικές παρορμήσεις. Ο εθνικισμός πρέπει να ξεριζωθεί, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονται τολμηρά βήματα, τολμηρές αποφάσεις που η σημερινοί πολιτικοί και κρατικοί ηγέτες δεν τις διαθέτουν, να μου επιτραπεί να αμφιβάλλω αν τις διαθέτουν. Γι' αυτό και τα "μασούν", δεν έχουν τη δύναμη να τα καταδικάσουν άμεσα χωρίς περιστροφές και εκφέρουν λόγο που θυμίζει την περίοδο του συμβιβασμού που γινόταν ανάμεσα στην χούντα και τους "μεγάλους" ηγέτες της Κύπρου, που τελικά την οδήγησαν στη σφαγή και την καταστροφή. Αν θέλουν να ξεριζώσουν τον εθνικισμό από την κοινωνία είναι αναγκαίο να ληφθούν άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα στην διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μέσα από την παιδεία, μέσα από τις εκδηλώσεις που θα πρέπει να οργανώνονται όχι από τις αδύναμες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) αλλά από το υπουργείο Παιδείας, την Προεδρία, τα κόμματα και όλους τους φορείς που ενδιαφέρονται για την καλλιέργεια κουλτούρας σεβασμού και αποδοχής της διαφορετικότητας. Ο σεβασμός και η ανοχή είναι τρόπος ζωής είναι παιδεία και πολιτιστικό επίπεδο και έχει απόλυτο δίκαιο ο Νταβούτογλου που λέει ότι λείπει τέτοια κουλτούρα από την κοινωνία μας. Δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει ή όχι τέτοια κουλτούρα στην τουρκική κοινωνία. Αυτή είναι υπόθεση των πολιτών της, είναι υπόθεση που θα το λύσει η ίδια η κοινωνία της. Πρέπει, όμως, εμείς να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: κανείς και κανένας θεσμικός φορέας στην ελληνοκυπριακή κοινότητα δεν καλλιέργησε την κουλτούρα του σεβασμού της διαφορετικότητας. Γι’ αυτό είναι φαρισσαϊσμός να ισχυρίζονται οι πολιτικοί μας ηγέτες ότι η κοινωνία είναι ανεκτική και πολιτισμένη. Είναι ένα ψεύδος. Όλα τούτα τα χρόνια, από τον καιρό της ανεξαρτησίας και ακόμη ποιο πριν, τα παιδιά μας διδάσκονταν -όπως και εμείς προηγούμενα- για τον "προαιώνιο εχθρό" και δακτυλόδειχναν τους τουρκοκύπριους. Τα σχολεία καλλιεργούσαν και καλλιεργούν ακόμη το φυλετικό μίσος και τη βία, μέσον της διδασκαλίας της ιστορίας. Τα σχολεία είναι φυτώρια εθνικισμού και όχι πολιτών που συνειδητά αποδέχονται την πολυπολιτισμικότητα, τον «άλλο». Δεν υποστηρίζω, ότι η άλλη πλευρά είναι απαλλαγμένη από εθνικισμό. Αυτό όμως, που επιθυμώ να τονίσω, είναι όσο δυναμώνει ο εθνικισμός στην ελληνοκυπριακή κοινωνία, άλλο τόσο δυναμώνει και ο εθνικισμός στην τουρκοκυπριακή, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται η όποια πιθανότητα επίλυσης του προβλήματος. Το έχω γράψει αρκετές φορές και το επαναλαμβάνω και τώρα: εμείς δεν μπορούμε να επιλύσουμε το πρόβλημα της εθνικιστικής έξαρσης στην τ/κ κοινωνία. Αυτό είναι υπόθεση «του του προλεταριάτου» της άλλης πλευράς αν χρησιμοποιήσω τα λόγια του Λένιν. Όσο εμείς φωνάζουμε για τον εθνικισμό της άλλης πλευράς και ξεχνούμε τον δικό μας, ή τον αποδίδουμε ως «χουλιγκανισμό» τόσο περισσότερο θα ενισχύεται στην ελληνοκυπριακή κοινωνία.
Το μίσος, η βία, ο παθολογικός εθνικισμός δεν ξεριζώνεται με λόγια, αλλά με έργα, με πολιτικές πράξεις και κινητοποίηση όλων των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας. Δυστυχώς όμως η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος της αριστεράς έχει ισχυρή την επιθυμία να ξαναβρεθεί στο ίδιο χαράκωμα με εκείνες τις δυνάμεις που καλλιεργούν και ενισχύουν με την πολιτική τους τον παθολογικό εθνικισμό. Αυτή η θέση αποδείχνει, ότι δεν την ενδιαφέρει το μέλλον, αλλά μόνο ο διαμοιρασμός της εξουσίας. Η ελληνοκυπριακή αριστερά είχε, με την άνοδό της στην εξουσία, τη μοναδική ευκαιρία να αποδείξει στην πράξη, τη θέληση της να απαλλάξει την κοινωνία αλλά να απαλλαγεί και η ίδια από την εθνικιστική κληρονομιά, να ανοίξει νέους δρόμους για την κυπριακή κοινωνία, να δώσει νέο όραμα στους πολίτες. Αντί αυτού βλέπει χαρακώματα, βλέπει μελλοντικές συμμαχίες με τις δυνάμεις που κυριαρχούνται από εθνικιστικά στοιχεία, για να διατηρηθούν στην εξουσία. Και διερωτάται κάποιος: ποιός θα πολεμήσει τον εθνικισμό;
Ο εθνικισμός σήκωσε κεφάλι εδώ και καιρό, αλλά κανείς δεν το παραδέχεται: χούλιγκανς που πετάνε πέτρες, χούλιγκανς που καταστρέφουν τα λάστιχα των αυτοκινήτων των τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας, που τους πετροβολούν, που καταστρέφουν τα αυτοκίνητά τους, χούλιγκανς που δέρνουν στο δρόμο ανθρώπους επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα, –έτσι μόνο αποκαλούνται। Μόνο χούλιγκανς και ανεγκέφαλους βλέπουν, υποβαθμίζοντας την πραγματικότητα. Αυτοί που καλλιεργούν τον εθνικισμό και τον προβάλλουν ως «επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού», δεν έχουν κανένα λόγο να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Άλλωστε γιατί να το κάνουν, αφού πιθανόν σύντομα θα χρειαστεί να τους στρέψουν ενάντια στην ελληνοκυπριακή κοινωνία για να αποτραπεί και η ελάχιστη περίπτωση, όταν θα διαφανούν στον ορίζοντα σημεία επίλυσης του προβλήματος. Αλλά αφού τώρα κανείς δεν μιλά, αφού δεν λέγονται οι αλήθειες, δεν θα υπάρξει κανένας να σηκώσει το ανάστημά του και να αντισταθεί όπως και τότε στην πορεία των «χούλιγκανς» προς την «ένωση μετά της Μητρός Πατρίδος»…

Κυριάκος Τζιαμπάζης
Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ 29/12/2010
------------------------------------------------------------------------------
Το άρθρο αυτό δημοσιευτηκε μεταφρασμένο στην τουρκική γλώσσα από την τ/κ ηλεκτρονική εφημερίδα BUGUN KIBRIS στις 19/01/2011.
Kıbrıs Rumİkiyüzlülüğü