Ο τίτλος του άρθρου είναι μια φράση από ένα κείμενο που έγραψε ο Βασίλης Κωστή κάτοικος Λονδίνου στο blog που διαχειρίζεται ο αγαπητός Χαμπής Κιαττίπης. Αυτή η πρόταση γραφόταν από τους Βρετανούς στην περίοδο του αγώνα του 1955-59. Με αυτό ήθελαν να αποκλείσουν τους Κυπρίους από του να τους έχουν γείτονές τους ή και ένοικούς τους. Έτσι γνωρίζει και έτσι μπορεί να εκφράζεται ο εθνικισμός. Στην Κύπρο βέβαια, προς το παρόν, δεν αναγράφονται για τους τ/κ τέτοιες ανακοινώσεις, αλλά δεν αποκλείεται να το δούμε και αυτό πολύ σύντομα. Γράφει και άλλα ο αρθρογράφος, αλλά εκείνο στο οποίο έχει έντονη άποψη, είναι ο ισχυρισμός του, ότι το σχέδιο Ανάν ήταν «ρατσιστικό». Η ουσία βέβαια του άρθρου του δεν είναι αυτή, αλλά όταν χαρακτηρίζεις το σχέδιο Ανάν ως «ρατσιστικό» κάθε νέο σχέδιο που θα προβάλλεται από άλλους μεσολαβητές θα έχει την ίδια τύχη, εφόσον είτε το θέλουμε είτε όχι θα λαμβάνει σοβαρά υπόψη αυτό το σχέδιο. «Ούτε για τις ρατσιστικές πρόνοιες σχεδίων τύπου Ανάν δεν θέλουμε να μας μιλούν οι πολιτικοί αυτοί, - εννοεί τους εθνικιστές- γιατί μόνο ζημιά εθνική προκαλούν. Είναι οι πλέον ακατάλληλοι για να μιλούν για έτσι σοβαρά ζητήματα». Αυτοί να μη μιλούν για το «ρατσιστικό» χαρακτήρα του σχεδίου Ανάν, αλλά δεχόμαστε να μιλά μόνο ο Πρόεδρος το οποίο αποκαλεί «ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα»! Ένα στερεότυπο που υπόβαλε ο Τ. Παπαδόπουλος και συντηρεί μέχρι τις μέρες μας ο νέος Πρόεδρο. Το πρόβλημα όμως, του εθνικισμού στην Κύπρο έχει τις ρίζες του στην άρνηση αποδοχής των τουρκοκυπρίων ως Κυπρίων, την κατηγοριοποίηση τους ως μειονότητα και συνεπακόλουθα την υποταγή τους στις αποφάσεις των ελληνοκυπρίων επειδή είναι η πλειοψηφούσα κοινότητα. Εδώ βρίσκεται η ρίζα κακού, η οποία μας ταλανίζει για δεκαετίες. Αν είχαμε αποδεχθεί το καθεστώς που είχε εγκαθιδρυθεί το 1960, και τις πολιτικές ισορροπίες που είχε εγκαθιδρύσει, σήμερα το Κυπριακό κράτος θα βρισκόταν κάτω από άλλες συνθήκες, οπωσδήποτε πολύ πιο θετικές από τις σημερινές.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι ουσιαστικό: Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να ανατρέψει τα θεωρητικά ερείσματα της ρατσιστικής προσέγγισης των πνευματικών αρχηγών του ΕΛΑΜ, που είναι η κατεξοχήν οργάνωση που εκφράζει το ρατσισμό; Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς τέτοια άποψη και περισσότερο να την αποδείξει έμπρακτα, από το γεγονός, ότι η όλη πολιτική της σημερινής κυβέρνησης στηρίζεται στις απορριπτικές τοποθετήσεις που κάποτε έθετε ο Τάσος Παπαδόπουλος. Οι πολιτικές πρακτικές που ρυθμίζουν και έλυσαν μια σειρά διεθνή προβλήματα έχουν δαιμονοποιηθεί από το σημερινό Πρόεδρο και την ηγεσία του ΑΚΕΛ σε τέτοιο βαθμό, που δεν έχουν παραμείνει περιθώρια για δημιουργική χρήση. «Και μόνο με την υποψία -γράφει ο κ. Τ. Τσελεπής- ότι θα γίνει επιδιαιτησία θα αποτύχουμε». Παρατηρείται το ακόλουθο φαινόμενο: Όσο δαιμονοποιούνται τα μέσα που μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα, τόσο περισσότερο αυξάνεται ο εθνικισμός και η αντίσταση των εθνικιστικών κύκλων, επειδή ακριβώς απομακρύνεται συνεχώς ο ορίζοντας της λύσης. Ταυτόχρονα η πολιτική γλώσσα και όροι που χρησιμοποιούνται από την κρατική ηγεσία αυξάνουν περισσότερο την απάθεια και την αποστροφή προς λύσεις, που θα είναι, όπως χαρακτηρίζονται από αυτήν «οδυνηρές και επώδυνες».
Ακριβώς για να διευκολυνθούν και να αναπτυχθούν οι σχέσεις των δυο κοινοτήτων, για να διαφοροποιηθεί το αρνητικό κλίμα που έχουν δημιουργήσει οι ηγέτες των Κυπρίων, ο ΓΓ του ΟΗΕ υπέδειξε το μεγάλο καθήκον, την πολιτική υποχρέωση που έχουν οι δυο ηγέτες να συμβάλουν αποφασιστικά στην εξομάλυνση και στην στενότερη επαφή των δυο κοινοτήτων. Όμως για να γίνει αυτό πράξη χρειάζονται παράλληλα, ενέργειες από μέρους όλων των κοινωνικών οργανώσεων – ε/κ και τ/κ- που ασχολούνται με τις δικοινοτικές σχέσεις. Οι οργανώσεις αυτές θα πρέπει να δραστηριοποιηθούν, να απαιτούν την αμέριστη και πολύπλευρη βοήθεια των ηγετών τους. Αν αυτοί αρνηθούν, έχουν την υποχρέωση να εκφράζουν την διαμαρτυρία τους με διάφορες μορφές, από τις οποίες να μην αποκλείεται η καταγγελία των ηγετών τους στο ΓΓ του ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αρνητική τους στάση. Την πλασματική ενότητα αλλά και τους χαρακτηρισμούς που θα επικαλεστούν οι ηγεσίες που αντιτίθενται στην άμεση επίλυση του προβλήματος, δεν πρέπει να τους φοβηθούν, επειδή θα τους οδηγήσει στη σιωπή και στην απόλυτη κυριαρχία του εθνικισμού. Αυτές οι οργανώσεις θα πρέπει να αντιληφθούν τη δύναμη και την επιρροή που μπορούν να ασκούν και ότι η άσκηση πίεσης για επίλυση του προβλήματος δεν πρέπει να προέρχεται μόνο από τον διεθνή παράγοντα, αλλά οι ενέργειες τους να βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση μ’ αυτόν. Μόνο έτσι δεν θα δούμε έξω από σπίτια ή μαγαζιά ή καφέ την ανακοίνωση: «Δεν επιτρέπεται η είσοδο σε σκύλους και… Τουρκοκύπριους» ή και αντίθετα, «σε σε σκύλους και… ε/κ».
Κυριάκος Τζιαμπάζης
Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ 07/12/2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου