Η παρέμβαση του κ. Τάκη Χατζηδημητρίου
"Χθές βράδυ ο Κυριάκος Τζιαμπάζης έκανε διάλεξη στο
Σπίτι της συνεργασίας με θέμα ¨Ας μιλήσουμε για την ομοσπονδία”. Η
αίθουσα γέμισε και είχε μάλιστα και πολλούς όρθιους. Δείγμα και αυτό της
βούλησης των ανθρώπων να δουν τα πράγματα να κινούνται πάρα πέρα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι εισηγήσεις των εκπροσώπων του ΔΗΣΥ και του
ΑΚΕΛ Νίκου Τορναρίτη και Στέφανου Στεφάνου που φάνηκαν διατεθειμένοι να
υποστηρίξουν την ομοσπονδιακή λύση μέσα στα πλαίσια των συνομιλιών και
σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Ο Άκης Λόρδος που προέδρευσε
υποστήριξε σαφείς θέσεις σχετικά με τις προϋποθέσεις λύσης. Την εκδήλωση
χαιρέτησαν οι Γιώργος Πήττας και ο Κώστας Σιαμάς.
Σας παραθέτω τη δική μου παρέμβαση:
Ο Κυριάκος Τζιαμπάζης με την διάλεξή του “Ας μιλήσουμε για ομοσπονδία”
μας ανοίγει μια ακόμη πόρτα για να δούμε την αυριανή Κύπρο. Κάτι πολύ
ενθαρρυντικό και χρήσιμο. Κι αυτή δεν είναι η μοναδική εκδήλωση προς
αυτήν την κατεύθυνση. Υπάρχει ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός εκδηλώσεων
και συμβάντων που δείχνουν ότι τα πράγματα δε μένουν στάσιμα. Κινούνται.
Η τέλεση θρησκευτικών εκδηλώσεων στην παρουσία Μητροπολιτών και
Μουσουλμάνων θρησκευτικών ηγετών είναι πρωτοφανής στα κυπριακά δεδομένα.
Οι κοινές εκδηλώσεις με λαϊκή συμμετοχή ένθεν και ένθεν της γραμμής
Αττίλα ενισχύουν τους δεσμούς μεταξύ ΕΚ και ΤΚ. Οι εκδηλώσεις
διανοουμένων, λογοτεχνών , καλλιτεχνών σφυρηλατούν νέα μορφή
επικοινωνίας, που δεν υπήρχε ποτέ προηγουμένως. Συναντιόνται άνθρωποι των
τοπικών κοινωνιών και κανονίζουν μεταξύ τους πράγματα που δεν ήταν δυνατό
να γίνουν προηγουμένως. Το Σπίτι της συνεργασίας είναι ένα ακόμη
αδιάψευστο τεκμήριο. Μέσα από τον πόνο και την οδύνη των τραγικών
περιπετειών των ανθρώπων και του τόπου, αναδύεται μια άλλη κοινωνία, τόσο
μεταξύ των ΕΚ όσο και μεταξύ των ΤΚ. Η συγκίνηση που νιώθουμε όταν σπάμε
τους φραγμούς του παρελθόντος και επανασυνδεόμαστε με τον τόπο μας
ισοδυναμεί με αναγέννηση για μια νέα πορεία. Συνειδητοποιούμε ότι είχαμε
μια πατρίδα παράδεισο και καταφέραμε με λάθη και εγκλήματα να την
καταστρέψουμε. Τώρα την ξαναανακαλύπτουμε. Ατενίζουμε την απέραντη
ομορφιά της και στεκόμαστε μπροστά της με τύψεις για το παρελθόν και
απορία για το μέλλον. Προσεγγίζουμε πια και τους ανθρώπους της με
διαφορετική ματιά. Δε θα ήμασταν ειλικρινείς αν δε εκφράζαμε την εκτίμηση
και το θαυμασμό μας για την στάση και τη συμβολή πολλών Τουρκοκυπρίων,
όπως το Σενέρ Ελτζίλ, τον Ουμίτ Ιναξί και τον πρόωρα χαμένο φίλο μας
Χάκκι Ακμπαλούτ.
Αυτά όλα συμβαίνουν και είναι τα καλά σημάδια που προσυπογράφονται με
πράξεις πια από χιλιάδες πολίτες. Το ερώτημα είναι άλλο : Πώς από το
τέλμα που σήμερα βρισκόμαστε πάμε σε αυτήν την αυριανή Κύπρο που εμείς
ονειρευόμαστε και για την οποία συγκεντρωθήκαμε εδώ για να ακούσουμε από
τον Κυριάκο Τζιαμπάζη τη δομή και τη συγκρότησή της;
Πόσο κοντά ή πόσο μακρυά βρισκόμαστε;
Υπάρχουν θέματα συμφωνημένα ή αρχίζουμε πάλι από την αρχή;
Ξεκινά ένας νέος κύκλος συνομιλιών, πόσο καιρό θα πάει; Άλλα σαράντα
χρόνια;
Είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος διαπραγμάτευσης;
Πέρασαν οκτώ μήνες από την έναρξη της διαπραγμάτευσης μεταξύ των
συνομιλητών. Είχαμε στο μεταξύ το κοινό ανακοινωθέν. Παρακάτω; Τι
γίνεται;
Οι διαφωνίες που διατυπώνονται, οι διαφορετικές ερμηνείες που
προβάλλονται πού οδηγούν τα πράγματα;
Ζητούμε από την Τουρκία να δώσει δείγματα καλής θέλησης και ορθά τα ζητούμε.
Το ερώτημα όμως είναι, εμείς τι πρωτοβουλιακά είμαστε διατεθειμένοι να
κάνουμε; Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε
και παραλείπουμε να τα πράξουμε.
Για σαράντα – πενήντα κι ακόμη πιο πολλά χρόνια πορευόμαστε μέσα σε
συνθήκες πολεμικής αναμέτρησης. Χάθηκαν σε εποχές συγκρούσεων χιλιάδες
άνθρωποι. Τώρα συνεχίζουμε έναν πόλεμο χαρακωμάτων. Από καιρό δεν
υπάρχουν ανθρώπινα θύματα, όμως οι απώλειες είναι καθημερινές. Χάνουμε με
ένα διαφορετικό τρόπο πολλούς και πολλά, ιδιαίτερα οι Ελληνοκύπριοι. Η
μετανάστευση μας παίρνει πολλούς νέους δυναμικούς και ταλαντούχους και
έχουμε απώλειες, πολιτικές, διπλωματικές, πληθυσμιακές, οικονομικές και
κοινωνικές. Κόβουμε πίσω από τον κόσμο και την εξέλιξη των γεγονότων.
Γινόμαστε ένα περιθώριο σε μια εποχή ραγδαίων και μεγάλων αλλαγών.
Μένουμε προσκολλημένοι σε ένα κούφιο και χρεοκοπημένο παρελθόν. Κι αυτή
είναι η κυριότερη αιτία της βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης που σήμερα
περνούμε.
Το ερώτημα είναι: Υπάρχει δυνατότητα ανακοπής της φθοράς; Υπάρχει τρόπος
εξόδου από το τέλμα; Ναι, υπάρχει κι αυτός σε μια δημοκρατική κοινωνία
είναι ο ρόλος της ηγεσίας. Τα χρονικά όρια όσο περνά ο καιρός
λιγοστεύουν. Χρειαζόμαστε σήμερα μια αποφασιστική πολιτική ηγεσία που θα
αναλάβει τις ευθύνες της έναντι της ιστορίας. Μια ηγεσία που θα βγάλει
την Κύπρο από τα χαρακώματα μιας μάταιης αναμέτρησης.
Μας λείπει η ενημέρωση για την ομοσπονδία και καλά κάνει ο Κυριάκος
Τζιαμπάζης να θέλει να μας ενημερώσει, αλλά κύρια λείπει η πολιτική
ηγεσία που θα αναλάβει την ευθύνη της λύσης."
-----------------------------------------------------
Ο χαιρετισμός του Κώστα Σιαμμά εκ
μέρους του Κέντρου Ειρήνης στη διάλεξη του Κυριάκου Τζιαμπάζη «Ας μιλήσουμε για
ομοσπονδία», που δόθηκε στο Σπίτι της Συνεργασίας στις 29/4/2014.
******************************
Επιλέγω να είμαι κάπως
προκλητικός απόψε, γιατί πιστεύω πως βρισκόμαστε μόνιμα σε μια
Κοινωνικό-Πολιτική Κρίση από την οποία δεν θα μπορέσουμε να εξέλθουμε αν δεν
έχουμε τη διάθεση να χλευάσουμε αυτή την ιδιαίτερη Κυπριακή Κουλτούρα
Επιβίωσης. Την έχουμε αναπτύξει μέσα στους αιώνες υποδούλωσης κάτω από τα
εκάστοτε ισχυρά κράτη που εξουσίαζαν την περιοχή μας.
Αυτή η Κουλτούρα, μας βοήθησε να
επιβιώσουμε μέσα στην καταραμένη (και
παράλληλα ευλογημένη) γεωγραφική θέση του νησιού μας. Η ίδια Κουλτούρα, μας
προκαλεί σήμερα τις διάφορες κρίσεις -οικονομικές και πολιτικές -.
Στη πορεία της εξέλιξη της
Ανθρωπότητας, εμείς - ένας ασήμαντος κρίκος στο δρόμο των μεγάλων παικτών - φτάσαμε στην εποχή της κατάργησης της
αποικιοκρατίας και τη δημιουργία νέων κρατών. Ωρίμασαν οι διεθνείς συνθήκες (έτσι
μας είπαν οι θρησκευτικοί μας ηγέτες – δεν υπήρχαν άλλοι τότε) και μας οδήγησαν
στον ένοπλο αγώνα με στόχους ανέφικτους. Οι λίγοι που μίλησαν για σύνεση,
κατηγορήθηκαν, λίγο ή πολύ ως προδότες,
και υποχρεώθηκαν στη σιωπή.
Στο δρόμο αναγκαστήκαμε να
συνειδητοποιήσουμε το ανέφικτό του στόχου μας και υποχρεωθήκαμε να δεχτούμε μια
λύση που ακύρωνε την ουτοπία της ένωσης με το Ελληνικό κράτος.
Η συνέχεια είναι γνωστή: Ένας
υποανάπτυκτος λαός με μια καθαρά Φυλετική Κουλτούρα (tribal culture) και μια κυβέρνηση
πρώην αγωνιστών της οποίας ηγείτο ένας θεολόγος κληρικός με Βυζαντινά σύνδρομα.
Δίπλα μας οι Τ/Κ και το κράτος των Νέο-Τούρκων με το δικό τους σύνδρομο: αυτό
της διαλυθείσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Καθόλου παράξενο, το 63 οδηγηθήκαμε
στη διάλυση του κράτους της Ζυρίχης, και το 74 στο πραξικόπημα και την εισβολή,
με επακόλουθο τον σημερινό εδαφικό διαχωρισμό.
Από τότε, κάθε φορά που
προστρέχουμε στη Διεθνή Κοινότητα για βοήθεια, αυτή μας εισηγείται σαν μοναδική
εφικτή λύση τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Εμείς κλωτσούμε και
διαμαρτυρόμαστε φωνάζοντας ΟΧΙ!
Αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως αυτοί που καλούμε να μας βοηθήσουν
δεν αντιμετωπίζουν τα πολιτικά προβλήματα όπως εμείς, ούτε δεχόμαστε πως η
πολιτική τους έχει σαν πρώτιστο μέλημα τα δικά τους συμφέροντα.
Αναφέρθηκα στα πιο πάνω χωρίς
καμιά διάθεση επίκρισης.
Απεναντίας, με κατέχει η διάθεση κατανόησης ότι: ‘’Κάθε άνθρωπος και κάθε λαός
είναι αυτό που μπορεί να είναι’’ Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε διαφορετικοί. Δε
θα μπορούσαμε να βιώσουμε την έννοια του σεβασμού της ακεραιότητας του κάθε
ανθρώπου που ζούσε στο νεοσύστατο κράτος μας. Στις αρχές και αξίες μας δεν θα
μπορούσε να υπάρχει η έννοια του σεβασμού
της διαφορετικότητας και η δυνατότητα σύνθεσης της σε ένα λειτουργικό όλον.
Έτσι μας δίδαξαν στο σχολείο και στο σπίτι!
Όσο και αν αυτό ακούγεται δύσκολο για ένα ανώριμο λαό με την ταπείνωση,
τον εξευτελισμό, και τις φοβίες που επέφερε η εισβολή και η κατοχή, δεν έχουμε
άλλες επιλογές παρά να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας και τον ‘εχθρό’, και να επενδύσουμε στην ικανότητα μας να
οραματιστούμε το μέλλον – που είναι δυνατό με πολλή προσπάθεια – να καταφέρουμε
να κτίσουμε.
Φυσικά η Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι
χωριστική. Φυσικά και εμπεριέχει κινδύνους!
Μας είχε δοθεί η ευκαιρία για ενιαίο κράτος, αλλά αποδείξαμε πως δεν
είμαστε έτοιμοι να το διαχειριστούμε. Εξήντα (60) χρόνια μετά, και ακόμα ο
εθνικός ύμνος και η σημαία μας είναι
αυτή ενός άλλου κράτους – παρόλο που ισχυριζόμαστε πως είμαστε η κυβέρνηση
ολόκληρου του Κυπριακού λαού.
Συνεπώς, Εισηγούμαι πως το
Ομοσπονδιακό Σύστημα είναι η αποκλειστική επιλογή που έχουμε. Όχι γιατί το
ενιαίο κράτος δεν είναι καλύτερο! Αλλά καλύτερο είναι για ένα λαό πιο ώριμο από
εμάς. Για ένα λαό που έχει ξεπεράσει την εθνική μισαλλοδοξία και την έχει
αντικαταστήσει με νέα ιδανικά: αυτό της
αδελφοσύνης με τον κάθε άνθρωπο που ζει στον πλανήτη που λέγεται Γή! Μόνο να μας θυμίσω τι έγινε με το ωραίο όραμα
της Αραβικής Άνοιξης.
Αν όλοι εργαστούμε μεθοδικά ‘’για το κοινό καλό’’. Αν είμαστε έτοιμοι
να χλευάσουμε τους θεούς που δημιουργήσαμε - γιατί αυτοί απλά δεν ήταν
θεοί! Δε μας βοηθά ούτε η λατρεία τους
ούτε το μίσος γι’ αυτούς! Μόνο τις φαντασιώσεις μας βοηθούν.
Αυτό που θα μας βοηθήσει είναι: να
δούμε αυτούς και εμάς όπως ακριβώς είμαστε.
Τότε μόνο θα ασχοληθούμε για να
δημιουργήσουμε το Νέο Κύπριο, που θα ζει με όρους του μέλλοντος αντί του
παρελθόντος!
Ίσως τότε να τα καταφέρουμε!
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου