Παρουσίαση βιβλίου
Τάκης Μιχαήλ: «Τα παιδιά της Κυριακής»
Πάνε τώρα χρόνια και η σκηνή παραμένει ζωντανή στη θύμηση. Σα σίφουνας ο Τάκης μπαίνει στα γραφεία της ΕΔΟΝ Λεμεσού, για τη συνεδρία μας. Ήταν η πρώτη εμπειρία μετά τις σπουδές μου. Ο Τάκης μίλησε στη συνεδρία. Τρεχάτο νερό η κουβέντα του. Εγώ με PH.D στο χέρι, γεμάτος αυτοπεποίθηση ήρθα να καθοδηγήσω τη συνεδρία. Και έλεγε, έλεγε κουβέντες και προτάσεις. Όσο μιλούσε εγώ σκεφτόμουν τον Ηράκλειτο που έλεγε: «Εις εμοί μύριοι εάν άριστος ή» (Ένας για μένα ισοδυναμεί με δέκα χιλιάδες αν είναι άριστος»). Ο Τάκης είναι ένα γάργαρο ποτάμι, που όλο τρέχει, τρέχει και δεν το προλαβαίνεις. Οι φίλοι και οι συνεργάτες του τον άκουαν με προσοχή. Εμένα μέπιασε φόβος. Τι να πω μετά απ’ όλα όσα είπε ο Τάκης; Έτσι ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Τάκη.
Το βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας είναι το ποτάμι -ο Τάκης. Νέος όπως και τότε, με μια γλώσσα ζωντανή, όπως την ακούμε καθημερινά, χωρίς φκιασίδια, χωρίς επιλεγμένες και ξενόφερτες λέξεις, ακατανόητες και δύσπεπτες για το πολύ κόσμο, όπως συνήθως γράφουμε εμείς που λέμε πως κατέχουμε διπλώματα και εκδίδουμε πολλά βιβλία, που νομίζουμε ότι είναι υποχρέωση των πολιτών να τα διαβάσουν και να κατανοήσουν ότι γράφουμε. Το βιβλίο του Τάκη το πήρα στα χέρια μου και το διάβασα μονορούφι χωρίς να πνιγώ. Δεν θα πω ότι ένοιωσα ευχαρίστηση όταν γύρισα την τελευταία σελίδα. Αντίθετα λυπήθηκα πολύ που σταμάτησα να βλέπω εικόνες που να γεμίζουν το είναι μου, που να με παίρνουν σε χρόνους παλιούς, που να θυμίζουν και σε μένα τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό μου. Το βιβλίο του Τάκη είναι ένα κινηματογραφικό φιλμ. Κάθε εικόνα με το δικό της φόντο και τα κύρια πρόσωπα δράσης. Η διαδοχή εικόνων γίνεται με τόση ένταση, σε τέτοιο πλούτο χρωμάτων στο φόντο και καταιγισμό ιδεών που σε αναγκάζει να μην χάσεις ούτε μια σελίδα. Σε φέρνει σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση, σου υποβάλλει τέτοια συναισθήματα που αναγκάζεσαι άθελά σου να γίνεις μέρος της δράσης των πρωταγωνιστών του βιβλίου του. Για την πόλη του, τη γειτονιά του, την οικογένειά του, τα αδέλφια του, τους φίλους του για το κόμμα του και για το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα. Οι πρωτοπόρες ιδέες δεν έχουν κομματικό χρώμα κι’ αυτή η οικουμενική θέση που εκφράζει το ελεύθερο πνεύμα του Τάκη μετατρέπεται σε κατηγορία που αποδίδει η λέξη που χρησιμοποιεί: «εκτελεσθείς». Η λέξη «κακία» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του, ούτε και χαρακτηρίζει αυτούς που του στέρησαν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Μέσα από το κείμενο του αναβλύζει η μεγαλοψυχία, και ο αυτοσαρκασμός για την πίστη του στα πανανθρώπινα ιδανικά.
Είναι θύμησες που φτερουγίζουν στο μυαλό του που τον κρατάν νέο όπως και τότε και όχι δέσμιο του παρελθόντος. Το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφία, δεν είναι λογοτεχνικό δοκίμιο δεν είναι πολιτικό κείμενο, αλλά είναι και αυτοβιογραφία και λογοτεχνικό και πολιτικό κείμενο. Και καθόλου δεν έχει επηρεαστεί η ποιότητά του κειμένου του. Περιγράφει τη ζωή και το θάνατο σε μια διαλεκτική ενότητα που σε αφήνει άφωνο. Μιλά με τόση απλότητα γι’ αυτούς που έφυγαν, ο πόνος γίνεται μουσική στην άκρη της πέννας του, οι άνθρωποι ως μέρος της φύσης φεύγουν, και τραγουδά με τόση χαρά γι’ αυτούς που έρχονται και ανανεώνουν τη φύση και την κοινωνία, με ένα τρόπο που σε αφήνει άφωνο, λες και είναι βαθύς γνώστης των φιλοσοφικών προβλημάτων και συζητήσεων. Φοίτησε μόνο μέχρι τη Δευτέρα τάξη του γυμνασίου! Έτσι, «ήλιος εφ’ ημέρηι νέος εστίν» (όπως ο ήλιος είναι κάθε μέρα καινούργιος - Ηράκλειτος), έτσι και ο Τάκης σε κάθε σελίδα του βιβλίου του είναι απρόβλεπτος. Γράφει, συζητεί, ανασκευάζει, αναθεωρεί, διατυπώνει την άποψη του. Αντιγράφει τη δική του ταυτότητα, δίνει το χαρακτήρα του, ένα ποτάμι που είναι δύσκολο να το φτάσεις. Ένα ποτάμι που ξεχειλίζει από ανθρωπιά, από αγάπη και έρωτα για τη ζωή. Ένα ποτάμι με γάργαρο νερό που όταν το συναντήσεις σε προκαλεί να σκύψεις να το πιείς.
Αν αρχίσω να κρίνω σελίδες και εικόνες που περιγράφει είμαι πεπεισμένος ότι θα βεβηλώσω το βιβλίο. Δεν θεωρώ ούτε τον εαυτό μου αρμόδιο να κάνει κάτι τέτοιο. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να το κρίνει, εγώ το μόνο που μπορώ να πω είναι το εξής: σε ζηλεύω φίλε Τάκη που έγραψες εσύ αυτό το βιβλίο και όχι εγώ. Αυτή την ατάκα την έμαθα από τον κοινό μας φίλο, το βαρωσιώτη γιατρό Βάσο Οικονόμου, την οποία υιοθετώ απόλυτα.
Κυριάκος Τζιαμπάζης
ΣΗΜ: Η παρουσίαση του βιβλίου στη Λεμεσό και Λευκωσία θα γίνει σε λίγες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου